McCain en Obama: tweeling op buitenlands beleid

[Opiniestuk ter publicatie aan MO*]

Wie straks in Amerika op Obama stemt, kiest ook voor het overzees beleid van John McCain en wie voor McCain kiest, stemt meteen ook voor de buitenlandse visie van de Democraat Obama. Deze laatste heeft 300 raadgevers voor zijn buitenlands beleid. Republikein McCain heeft een kern met 75 personen die hem op dat vlak bijstaan. Beiden groepen hebben een evenredig aantal joodse zionisten en pro-Israël beleidsmakers die eenzelfde druk en invloed uitoefenen op de campagnes van de Democraat en de Republikein.

Zowel Obama als McCain kunnen thema's als de Nakba, de miljoenen Palestijnse vluchtelingen en de ontruiming van illegale kolonies niet over hun lippen krijgen. Obama wenst Jeruzalem als ondeelbare hoofdstad van de joodse staat. McCain wil de Amerikaanse ambassade verplaatsen naar Jeruzalem.

Geen van beiden heeft kritiek op de Apartheidsmuur en beiden steunen ze de veiligheid van de Israëlische staat en joodse kolonisten in Negev.

Obama en McCain hebben herhaaldelijk hun steun gegeven voor de 30 miljard dollar financiële steun die de V.S. geven aan Israël het volgende decennium, evenals de uitgebreide militaire steun. "De veiligheid van Israël kan niet in vraag worden gesteld. De Palestijnse terreur moet stoppen. Wie Israël aanvalt, valt de Amerikaanse belangen aan," klinkt het zowel bij de zwarte als de blanke senator.

Tienduizend extra Amerikaanse militairen moeten naar Afghanistan worden gestuurd en olieboringen voor de Amerikaans kust moeten mogelijk worden, verklaarde McCain. Obama schaarde zich achter deze standpunten. De twee kandidaten wensen een aanzienlijke vermindering van het aantal kernwapens, maar wel de mogelijkheid behouden om mini-kernwapens te gebruiken die niet vallen onder het non-proliferatieakkoord. Zowel Obama als McCain hebben het over Change (Verandering), maar staan voor een voortzetting van het beleid van Bush en Cheney.

Ook op het vlak van het Iraanse kernprogramma wensen beide mannen hardere sancties en sluiten ze in geen geval een militaire aanval uit.

Als straks Israël Iran zou aanvallen, zal Obama geen minuut langer aarzelen dan McCain om zijn steun te verklaren aan Tel Aviv en mee in een grootschalige oorlog te stappen. Obama is de opportunist en gedraagt zich als een popster. McCain als de man die 5 ½ jaar oorlogsgevangene was in Vietnam en als realist. De voorbije maanden stelde Obama zijn programma een ruk naar rechts bij en hij verkondigt over Iran, Irak, Israël en de Palestijnen, het afluisteren van terroristen en de uitvoering van een sociaal beleid door kerken, nu dezelfde mening als McCain. Dit noemt men flip flop politiek in de V.S., het veranderen van politieke meningen als van onderbroek, een veelvoorkomend gebruik in de politiek. Enkel, in het geval van Obama, gaat dit met zo'n ongelooflijke snelheid en radicalisme, dat de zwarte senator zijn traditionele achterban dreigt te verliezen. Obama en McCain vissen in dezelfde vijver, maar verkiest de Amerikaan straks een ervaren visser of aan amateursportvisser die eerst kijkt welke hengel de buurman vandaag gebruikt.

Bush werd met een overweldigende meerderheid herkozen ondanks de oorlogen en duizenden doden in Irak en Afghanistan. Het is niet omdat de subjectieve Europese media tien keer meer aandacht besteed aan Obama dat hem dit ook maar één stem extra gaat opleveren in november.

En wat dan betreffende het troepenvolume in Irak? Zowel Obama als McCain laten dit afhangen van de veiligheidssituatie op het terrein en de aanbevelingen van de Amerikaanse generaals ter plaatse. Elke soldaat die Obama zal terugtrekken uit Irak, zal zijn overstap maken naar privé firma's zoals Blackwater, Titan (6.000 vertalers), KBR, Halliburton, enz. Ze rekenen facturen aan onder de afspraak "cost plus", hoe meer men aanrekent, hoe meer winst men krijgt. Dit werkt fraude in de hand.

Kellogg, Brown & Root alleen al heeft 50.000 contractuelen in Irak, Afghanistan en Koeweit, die daar net dezelfde taken vervullen als Amerikaanse soldaten. maar wel vijf keer meer verdienen dan een Amerikaanse militair.

De taken van het Amerikaans leger worden perfect overgenomen door deze privé firma's (= privatisering van oorlog). Niet alleen levering van voedsel, goederen en diensten, maar ook bewapening, ondervraging en marteling van burgers, het doden van verdachten, herstellingen en onderhoud van militair materiaal, bewakingsopdrachten, enz.

Wanneer contractuelen sterven in de oorlogen in Irak en Afghanistan komt dit zelden in het nieuws, ook al zijn duizenden mannen gedood in de vuile Amerikaanse oorlogen aldaar. 180.000 contractuelen worden momenteel betaald door het Amerikaans leger (lees: de Amerikaanse belastingbetaler) en dreigen zelfs tot een quasi bankroet van de V.S. Privé-militairen zijn vijf maal duurder, maar hebben het voordeel niet onderworpen te zijn aan de Amerikaanse wetgeving. Er is ook een miljardenfraude die volgens BBC-onderzoekers minstens 23 miljard dollar bedraagt. Parsons Corps rekende 142 miljoen dollar aan voor nooit geleverde faciliteiten in Irak. Wat Halliburton in zijn zakken stak, bedraagt een veelvoud daarvan: 1,4 miljard dollar voor onredelijk en ongefundeerde rekeningen aldus het Pentagon.

Deze tienduizenden contractuelen verzekeren ons dat Amerika nooit de eerste vijf jaar Irak gaat verlaten, ook niet als de Democraten straks de verkiezingen zouden winnen.

Wat betreft het buitenlands- en het Midden-Oosten-beleid van de volgende Amerikaanse president kan Israël op beide oren slapen. President Obama of president McCain zullen even goed de belangen van de joodse staat behartigen als George W. Bush. Als Olmert of zijn opvolger straks op de rode knop drukt en raketten afvuurt op Teheran en Isfahan, dan springen de Yankees mee in de oorlog, of Bush, McCain of Obama het Witte Huis bewonen. Dat maakt geen verschil. De Amerikanen moeten wat betreft het buitenlands beleid niet meer stemmen. Dat hebben joods-zionische lobbyisten in Tel Aviv en Washington al voor hen gedaan met talrijke raadgevers en financiële steun aan Barack en John.

Mario Bergen, Leuven