Israël wil geen Palestijnse staat

[Reactie op lezersbrief verstuurd naar Kerk en Leven]

Eerst en vooral mr. De Cock, er bestaat (nog steeds) géén Palestijnse Staat ondanks het feit dat Barack Obama in mei vorig jaar (2009) daar bij de Israëlische premier Benjamin Netanyahu nadrukkelijk heeft op aangedrongen. Volgens Obama moet Israël zich houden aan eerder gemaakte internationale afspraken. Dat de Palestijnse Staat niet bestaat komt gewoon omdat Israël dat niet wil én omdat het Westen (vooral de VS ) Israël, ondanks allerlei schendingen van VN-resoluties, niet voor het hoofd wil (durft) stoten.

De Palestijnse Autoriteit (PA) een semi-autonome staatsorganisatie vertegenwoordigt officieel de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever, de Gazastrook en in Oost-Jeruzalem. Bovendien vertrekt u van het standpunt dat het bij het conflict tussen Israëli’s en de Palestijnen gaat om een strijd tussen twee bevolkingsgroepen waarvan er een uit zijn thuisland werd verdreven en na eeuwen van vervolging is teruggekeerd en nu eindelijk recht heeft op een thuisland. Deze gelijkschakeling wekt de indruk dat het hier om twee evenwaardige, gelijke partijen gaat. Dat is helemaal niet het geval. Dar merken we ondermeer in de VN-resolutie 181 van 1947 die de aanbeveling deed om Palestina op te delen in een Joodse en een Arabische staat. 55 procent van het land werd toegewezen aan de Joden die ‘slechts’ 30 procent van de bevolking uitmaakte en 42 procent ging naar de Palestijnen, 70 procent van de bevolking. Er werd een neutrale zone rond Jeruzalem voorgesteld.

Deze resolutie werd uiteraard door de Palestijnen verworpen. Maar de resolutie werd toch aanvaard. Reeds in december 1947, dus dadelijk na dat bewuste VN-resolutie was geaccepteerd, begonnen Joodse milities met aanvallen op Palestijnse dorpen. Reeds vóór mei 1948 hadden deze milities een kwart miljoen Palestijnen uit hun dorpen verderven. Symbool voor deze uitstoting (etnische zuivering) was en blijft de slachting in het dorpje Deir Yassin. Op 9 april 1948 stormden Joodse milities het dorpje binnen. Ongeveer honderd mannen, vrouwen en kinderen werden vermoord. Een aantal anderen werden gevangengenomen en door de straten van Jeruzalem gesleept en vervolgens ook omgebracht. Dergelijke raids op Palestijnse dorpen en het verwoesten van akkers en olijfboomgaarden waren geen uitzondering.

Het gevolg was dat de bijna vier op vijf Palestijnen in paniek hun huis verlieten, vluchtend of verdreven. De Israëlische historicus Ilan Pappe geeft in zijn boek ‘The Ethnic Cleansing of Palestine’ een gedetailleerde beschrijving wat er zich in de eerste jaren na de oprichting van de onafhankelijke Joodse Staat heeft voorgedaan. Hij spreekt ronduit over etnische zuivering, een misdaad tegen de mensheid die vooraf beraamd was, meedogenloos uitgevoerd en nadien stelselmatig ontkent. Ook die ontkenning maakt nog steeds deel uit van het officiële verhaal van het ontstaan van de staat Israël en de Onafhankelijkheidsoorlog die Israël moest voeren omdat zijn bestaan bedreigd werd door Arabische legers. In zijn dagboek schrijft Ben-Gurion eerste premier van de staat Israël op 11 mei 1948: “Het zuiveren van Palestina blijft het belangrijkste doel van het plan-Dalet” (plan-Dalet = militair beleidsplan).

Omar Van Hoeylandt