Kritiek op Israël moet kunnen

[Reactie op het artikel "Antisemitisme is alledaags geworden" in Gazet van Antwerpen van 10/10/2008]

André Gantman beweert dat de Holocaust dreigt te worden gebanaliseerd. Er is echter een wezenlijk verschil op terechte kritiek op mistoestanden en jodenhaat. Israël is een bevoorrecht handelspartner van de EU en Amerika. Er is militaire samenwerking met de NAVO en Israël is een bevoorrecht leverancier van goederen en diensten bij de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie. Het is dan ook onze plicht Israël te wijzen op tekortkomingen.

Obama wil troepen terugtrekken uit Irak, maar zwijgt over 180.000 contractanten en 50permanente basissen. Deze week keurde het Amerikaans parlement in alle stilte een militaire begroting van ongekende omvang goed: 615 miljard dollar. Als het aan McCain ligt gaat een groot gedeelte van dit geld naar "de oorlog tegen terreur in Irak". Obama wil deze miljarden gebruiken voor "de oorlog tegen al-Qaida en Bin Laden in Afghanistan" en sluit militaire operaties in Pakistan niet uit. Het is onze taak om zowel de oorlogsplannen van McCain in Irak als deze van Obama in Afghanistan te verwerpen. De bezetting in Irak, Afghanistan en Palestina is onaanvaardbaar.

Michael Freilich zei onlangs "Er vallen 800.000 doden in Irak, 400.000 doden in Darfur, maar slechts 1.400 Palestijnse doden sinds de Intifada of zoveel verkeersslachtoffers als op een jaar". Freilich liegt niet enkel over de cijfers, maar marginaliseert Palestijnse slachtoffers als een dagelijks gegeven waarmee de wereld nu eenmaal moet leven.

Het is geen antisemitisme om Israël aan te manen zich terug te trekken uit de bezette Palestijnse gebieden en de Syrische Golanhoogte. Net zomin als het racisme zou zijn om kritiek te hebben over de enorme militaire operaties die de zwarte presidentskandidaat wil uitvoeren in Afghanistan. Onder het mom van antisemitisme wil men de discussie over Palestijnse vluchtelingen, het statuut van Jeruzalem en de illegale kolonies wegmoffelen.

De volkerenmoord tegen joden is uniek in de zin dat die zich voordeed tijdens een wereldoorlog. Maar slachtoffers van andere genocides en etnische zuiveringen mogen we evenmin vergeten: tien miljoen slachtoffers van het schrikbewind van Leopold II in Congo, bijna drie miljoen doden van de Goelag-concentratiekampen van Stalin en de USSR, de Armeense genocide, de indianen in Amerika, de invasie door China in Tibet, enz. Men kan niet tegen één volkerenmoord zijn en de andere bloedbaden negeren.

Mario Bergen, Leuven