Wat een prachtig idee van Saeb Erekat om éénzijdig een Palestijnse staat uit te laten roepen om die dan eventueel te laten erkennen door de VN. Iedereen zal wel beseffen dat het éénzijdig uitroepen van een staat, nooit tot een structurele vrede kan leiden tussen Palestijnen en Israëli's. Maar was dat wel de bedoeling van deze actie? Ik denk dat het eerder een uitdrukking was van de Palestijnse frustratie over de houding van groot deel van de internationale gemeenschap: steeds kritische maar, ook steeds holle woorden tegen de acties van de Israëlische regering(en).
Waarom zouden de Palestijnen niet éénzijdig een Palestijnse staat uitroepen? Israël deed toch net hetzelfde in 1948? En kijk wat het hen opleverde: het wordt door bijna de gehele internationale gemeenschap erkend en dit zonder zelfs nog maar officieel zijn grenzen te willen vastleggen, een voordelig handelsakkoord met o.a. de EU, jaarlijks massale subsidie van de VS... Ik vrees echter dat een Palestijnse staat die zichzelf unilateraal uitroept niet hetzelfde lot geschoren is als dat van de Israëlische staat.
Kort nadat bekend werd dat de PA misschien van plan was, reageerde de Israëlische eerste minister (Bibi) Netanyahu reeds met onheilspellende verklaringen dat deze éénzijdige stappen van de Palestijnen, éénzijdige stappen van de Israëli's tot gevolg zal hebben. Verder zei hij, vrij vertaald, ook nog dat deze éénzijdige stap 'het kader van de akkoorden tussen ons zou doen vervagen'. Blijkbaar vindt Netanyahu dat de éénzijdige acties die Israël onderneemt op het terrein (toenemende deportaties van Palestijnen uit Oost-Jeruzalem, toenemende woon-eenheden voor Israëlische burgers in bezet gebied...) dit kader niet doen vervagen.
Maar ik merk al langer dan vandaag dat een éénzijdige actie van de Palestijnen en een éénzijdige actie van Israël niet op dezelfde manier wordt gezien. Zeker niet door de huidige Israëlische regering.
Gilles Verbeke, Hamme
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten