Olmert wil de aandacht afleiden

[Reactie op het artikel "Olmert wil dat Bush militair optreedt tegen Iran" in Het Laatste Nieuws van 4 juni 2008]

Premier Olmert wil met nieuwe harde taal aan het adres van Teheran vooral de aandacht afleiden van zichzelf en zijn kabinet dat sinds aantreden gebukt gaat onder talrijke financiële- en seksschandalen.

Bush verlaat het Witte Huis eind januari. Olmert riskeert nieuwe verkiezingen en een rol in de oppositie door een persoonlijk corruptieonderzoek en Abbas zal bij een status quo in Palestina eveneens de baan ruimen begin 2009. We krijgen dus over enkele maanden nieuwe leiders in de V.S., Palestina en Israël nu een vredesakkoord in het Midden-Oosten verderaf lijkt dan ooit. Het optimisme van Bush was niet meer dan een losse flodder. De afgrendeling van de Gazastrook, het vernielen van de Palestijnse economie, huizen en landbouwgrond gaat verder, de bouw van villa's voor kolonisten eveneens.

Israël beschikt ondertussen over actuele detailleerde informatie over alles wat gebeurt en aanwezig is in de bezette Palestijnse gebieden dankzij de kilo's papier die Abbas aan Olmert bezorgde tijdens de vele bezoeken.

Geen van de drie leiders vertegenwoordigt nog zijn volk. Bush is de minst populaire Amerikaanse president ooit, en laat zelfs Nixon ver achter zich. Olmert heeft zelfs de steun niet meer van zijn eigen Kadima partij. Talrijke toppolitici in zijn eigen partij en daarbuiten vragen dat hij opstapt. Onder Abbas is er geen Palestijns leiderschap meer. Al Qaida achtige groeperingen duiken voortdurend op in de Gazastrook en maken Palestijnse vluchtelingenkampen in Libanon onveilig.

De 'Jordaanse optie' (Westbank bij Jordanië voegen en Gazastrook bij Egypte) werd afgeketst door zowel Amman als Cairo. Washington en Tel Aviv bestempelen de PLO dan wel als gematigd, maar deze beweging heeft geen Palestijnse toekomstvisie. Israël moet volgens Olmert en Bush een joodse staat worden, die moet worden erkent door alle Palestijnen. Maar door gebrek aan eenduidig leiderschap (Fatah op de Westelijke Jordaanoever en Hamas in de Gazastrook) is zulks onmogelijk. Zonder centrale Palestijnse overheid en de anti-Hamas gevoelens in Tel Aviv blijft deze erkenning uit.

Zolang in Washington, Tel Aviv en Ramallah de huidige bewindvoerders niet zijn vervangen, blijft het een gordiaanse knoop om vrede tussen Israëli's en Palestijnen te bewerkstelligen. Zolang zal men er alles aan doen om de aandacht af te leiden van de werkelijke problemen (Israëlische bezetting, afgrendeling van de Gazastrook, corruptie van Olmert en de oorlog in Irak en Afghanistan) en een status quo behouden om erger te voorkomen.

Mario Bergen, Leuven