[Reactie op het artikel "Palestijnse premier wil sancties nederzettingen" in Elsevier van 27 november 2008]
Dezelfde premier Fayyad die sancties wenst tegen Israëlische kolonies, sprak nog maar op 12 oktober 2008 een heel andere taal: "In feite, wij streven enkel naar vrede; wij streven naar een zinvolle en duurzame vrede met Israël. Wij zoeken sterke banden met Israël. Wij zoeken sterke economische banden tussen de onafhankelijke staten van Israël en Palestina. Wij streven naar warme relaties met Israëliërs. Wij willen niet eenvoudig tot een punt komen waar wij elkaar enkel goedkeuren - wij willen warme relaties hebben waar wij allebei de wederzijdse economische, intellectuele, geestelijke, en natuurlijk veiligheidsvoordelen erkennen om samen te leven en te werken. Wij willen geen muren oprichten; wij willen bruggen bouwen. Wij willen geen Israëliërs uit ons leven sluiten; wij willen met Israëliërs als onze buren leven."
De streken van Fayyad zijn dezelfde als deze van de zelfuitgeroepen Palestijnse president Abbas. 's Morgens voedselhulp beloven aan de Gazastrook en 's middags met Olmert aan tafel zitten om hem toe te vertrouwen dat hij Hamas harder moet aanpakken. Ook Arabische leiders drukt Abbas op het hart om Gaza en 1,5 miljoen Palestijnen te laten stikken. Zijn eigen macht en levensbehoud is belangrijker dan de uithongering en afgrendeling van zijn eigen volk. In elk normaal land heten ze zo'n politicus een dictator, niets meer, niets minder. Egypte speelt het vuile spelletje van Abbas bijzonder goed mee. Bijzonder tragisch.
Link: Saleh al-Naami schreef een schitterend artikel vanuit de bezette Gazastrook in al-Ahram
Mario Bergen, Leuven
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten