Naïef

[Lezersbrief aan De Standaard]

Hoe naïef waren de Arabieren in het Midden-Oosten weer toen ze in de straten dansten bij de verkiezing van Obama tot president. Even naïef als de Palestijnen die feestmaaltijden aanboden aan hun nieuwe buren, joden die uit heel de wereld naar het Beloofde Land kwamen. Om nadien vast te stellen dat deze joden niet enkel om Palestijnse koekjes en hummus kwamen, maar dat zionistische joden en milities ook hun huizen in beslag namen en hen verdreven uit hun dorpen. Drie uur na zijn verkiezing verontschuldigde Obama zich al voor Israël-kritische raadgevers en verwijderde hen van zijn beleidscel Midden-Oosten onder druk van Olmert. Drie dagen later benoemde Obama al twintig joden voor het beleid uit te stippelen in Israël en bezet Palestina.

Eén van hen co-ordineert alle raadgevingen en stippelt een duidelijk beleid uit. Het is de stafchef of niemand minder dan de zoon van een Irgun-terrorist die mee hielp Palestijnen te verdrijven uit hun land. Zionistische groeperingen zoals Irgun en Lehi plaatsten bommen en gooiden granaten op drukke plaatsen zoals bushaltes, winkelcentra en markten. Arabische buurten werden eerst bestookt met dreigpamfletten, nadien met mortiergranaten. Men vuurde op iedereen die zijn huis verliet na bepaalde uren. In januari 1948 overtuigde Ben-Gurion politieke collega's over het "nut om Palestijnen te verdrijven" en was enkel de precieze uitwerking nog een discussiepunt.

De zuivering van grote delen van Palestina was een georganiseerde politiek met het plan Dalet. De Israëlische historicus Benny Morris zegt duidelijk dat de overgrote groep Palestijnen het land verlieten na aanvallen en angst voor aanvallen door extreme milities zoals de Hagana. In Lydda vluchtte de Palestijnen te voet, in Ramallah transporteerde het Israëlische leger hen met bussen en vrachtwagens ver weg. Zij gingen niet vrijwillig maar kregen daartoe orders van Ben-Gurion en Yitzhak Rabin.

Wetende dat er iemand nu in het Witte Huis zit die maffiapraktijken hanteert tegen zijn tegenstanders (dode vissen sturen per post ter intimidatie). Rahm Emanuel is niet zomaar een adviseur, maar de leidinggevende raadgever op het Witte Huis. Zijn thuiskrant Chicago Tribune beschrijft hem als "een brutale effectieve strever". Rahm Emanuel wordt het publieke gezicht en de stem van Obama's administratie. Hij zet de toon. Hij zal de visie van alle raadgevers samenvoegen tot een geheel en dit doordrukken bij de president en het parlement. We moeten niet naïef zijn zoals toen Cheney vicepresident werd. Een vicepresident had in Amerika immers nauwelijks macht en moest niet meer doen dan lintjes doorknippen. Met Cheney veranderde dit drastisch en zijn impact op de oorlogen tegen terreur, het martelen van verdachten in Guantanamo, Bagram en op andere CIA-lokaties, de miljardenverslindende contracten en corruptie door contractanten in oorlogszones, was enorm.

Rahm's collega's zeggen: "Emanuel is ongeduldig. Hij is agressief en maakt zijn eigen weer. Hij komt telkens met de slagzin 'Wat pakken we nu aan?' Het is een straatvechter met een dodelijk instinct." Rahm Emanuel is iemand die liever frequent het F-woord en zijn middenvinger gebruikt dan te streven naar een compromis. Rahm ligt niet alleen bij Obama, maar ook bij de Clintons in goede aarde. Tegen Newsweek zei hij "Ik ben diegene die constant onder de bureau van Obama zal zitten." Een zoon van een terrorist. De Arabieren en Palestijnen hun naïviteit is eensklaps voorbij. Drie dagen heeft hun feestroes geduurd.

Mario Bergen, Leuven