Hamas zoekt hulp (Nieuwsblad 18 febr 2006)

Geachte Heer Loncin,

Ofschoon het artikel al enkele dagen oud is (Nieuwsblad, 18 febr., cfr. infra) wens ik toch nog kort een aantal bedenkingen te sturen bij de vooronderstellingen die impliciet uit uw stuk blijken.

Algemeen vrees ik dat u -wellicht onbedoeld- de indruk gewekt heeft geen neutrale waarnemer van het dramatische conflict in het Midden-Oosten te zijn.

Ik maakte in september/oktober een reis door Palestina en was er getuige van de manier waarop de Palestijnse economie bezwijkt door de systematische bezetting en vernieling door Israël van landbouwgronden, het afsluiten van openbare wegen, het niet doorlaten van goederentrucks aan de talrijke checkpoints, het ontelbare keren laten overladen van vracht op verschillende vrachtwagens ter vernedering van de Palestijnse handelaars en verrotting van verse landbouwproducten. Dààr ligt een voorname oorzaak van de armoede van vele Palestijnen. Israël overtreedt met de bezetting en de bouw van kolonies verschillende VN-resoluties. Ook de bouw van haar 'veiligheids'muur, een (letterlijk) groot obstakel voor de Palestijnse economie, werd door het Israëlische Hooggerechtshof én door Den Haag veroordeeld. Dat lijkt me alleszins belangrijke duiding bij uw terechte vaststelling dat zovele Palestijnen arm zijn en dat hun economie kapot is. Ze zijn voor nagenoeg alles (water, invoer van geneesmiddelen, bouwmaterialen,...) afhankelijk van Israël en dat hen maakt uiterst kwetsbaar.

Verder vind ik dat u zich weinig genuanceerd uitlaat over Hamas. Deze beweging heeft een gewapende arm die veelvuldig geweld heeft gebruikt, iets wat ik persoonlijk sterk afkeur. Uit de standpunten van Israël, de VS en de EU echter zomaar overnemen dat Hamas een bende terroristen is zonder meer, dat is niet waar. In de geschetste context is het Hamas dat via allerlei sociale projecten in de moeilijke tijden van de bezetting een echte steun en toeverlaat blijkt te zijn voor de Palestijnen. Het tot voor kort regerende Fatah heeft het vertrouwen van de bevolking verloren door overmatige corruptie en toegevingen aan Israël die in de ogen van de Palestijnen tot geen enkele voelbare, concrete vooruitgang hebben geleid. De verkiezingen hebben dat onbehagen en gebrek aan vertrouwen vertaald in een klinkende overwinning voor Hamas. Tot spijt van wie het benijdt: dit is de uitkomst van een voorbeeldige oefening in democratie, die grote bezorgdheid van het Westen.

In de gegeven omstandigheden is Hamas nog nooit bereid geweest het bestaansrecht van Israël te erkennen. Het verschilt daarin geen sikkepit van Israël dat evenmin het onafhankelijke bestaansrecht van Palestina erkent. Waarom wordt dat toch nooit in één adem gezegd? De geschiedenis leert ons dat de Palestijnen al heel wat geleden hebben sinds het ontstaan van de staat Israël op wat traditioneel hun gronden waren. Toch laat Israël na Palestina te erkennen.

U schrijft terecht dat de economische sancties en andere maatregelen van Israël als reactie op de verkiezing van Hamas tot nog grotere hongersnood en armoede zullen leiden. Hopelijk kan die enigzins verzacht worden door de financiële steun van heel wat organisaties uit de Arabische buurlanden, en van rijke individuen die niet openlijk maar wel daadwerkelijk de lijdende bevolking van Palestina bijstaan. Ook indien dit via Hamas zou moeten gebeuren.

Wij zijn ervan overtuigd dat u uw berichtgeving over deze kwestie in de toekomst evenwichtiger zal willen opstellen, het is inderdaad de taak die u zich als professioneel journalist hebt aangemeten.

Met de Meeste Hoogachting,

A. Vanoverschelde
coördinator UCOS vzw

Het dilemma-Hamas (De Morgen 31 januari '06)

Brussel, 2 februari 2006

Betreft: De Commentator “Het dilemma-Hamas” van Koen Vidal in De Morgen 31.1.06 p. 10

Beste redactie,

Ik zou even willen reageren op het artikel “Het dilemma-Hamas” van Koen Vidal in De Morgen van 31.1.2006.

In verband met Hamas schrijft Vidal: “de gewapende strijd blijft een van de prioriteiten van de partij” en een beetje verder “Hoeveel Europeanen willen dat hun belastingsgeld gebruikt wordt om Israëli’s te doden”.

Ik zou in dit verband er willen aan herinneren dat een onafhankelijkheidstrijd of bevrijdingstrijd meestal met gewapend geweld gepaard gaat: zie de Amerikaanse revolutie (1766), de Franse revolutie (1789), De Belgische revolutie (1830), de Russische revolutie (1917), de Algerijnse oorlog (1954-1962), de Vietnamese oorlog (1962-1975), enz, …

Ook Israël heeft zijn onafhankelijkheid te danken aan een gewapende strijd van de joodse migranten tegen de Engelsen. Ook deze strijd is gepaard gegaan met terreuraanslagen (bomaanslag in hotel van Jeruzalem op 17 september 1948 met de dood van Prins Bernadotte als gevolg), gruweldaden (bloedbad in het dorp Deir Yassin op 9 april 1948), onteigeningen en een grote vluchtelingenstroom. Maar toen de UNO op 29 november 1947 de verdeling van Palestina heeft goedgekeurd, was 54% van het grondgebied bestemd voor Israël: thans beschikt Israël al over meer dan 78% en wonen de Palestijnen nog steeds niet in een onafhankelijke Staat. En blijkbaar is Israël na bijna 60 jaar nog steeds niet bereid de Palestijnen een onafhankelijke Staat te gunnen. Is het dan niet normaal dat de Palestijnen (en niet enkel Hamas) naar de wapens blijven grijpen. Sedert de tweede Intifada zijn er vier maal zoveel Palestijnen als joden gesneuveld. Desondanks blijft Europa Israël wetenschappelijk, cultureel, economisch en militair steunen. Bulldozers voor het slopen van Palestijnse huizen en elektronische controletechnologie voor de Israëlische scheidingsmuur komen trouwens uit België.

Met vriendelijke groeten,


Werner De Bus
Artesiëstraat 16
1000 Brussel