zondag, juli 10, 2011

Welcome to Palestine

[Reactie naar DM, HBVL, DS en Humo]

Zowat 400 vredesactivisten worden niet toegelaten op de bezette Westelijke Jordaanoever. De wereld mag dus niet zien wat er daar gebeurt en dat is nog minder het geval voor Gaza.

De indruk over de moraliteit van Israël en zijn volk zou wel eens een deuk kunnen krijgen al weet ieder objectief waarnemer nu al dat de Palestijnen onmenselijk behandeld worden.

We kunnen voortaan ook bepaalde inwoners van Israël in onze luchthavens weigeren. Dat zou dan uitsluiting en racisme heten! Dat zou de internationale gemeenschap niet pikken maar ze pikt het nu wel weer van Israël. Ik heb nog geen enkel land horen protesteren. Israël wil aanleunen bij het Westen maar als dictatoriaal regime is het zelfs sterker bezig dan de daar omringende landen Egypte, Tunesië…waar de democratie ondertussen wortel geschoten heeft.

Jan Berben, Hasselt

Reisverbod is totaal buitensporig

[Reactie naar De Standaard]

Het reisverbod naar Palestina is geen fait-divers. Deze maatregel is totaal buitensporig en volgt op een reeks zeer zorgwekkende acties van de Israëlische regering, die geen enkel democratisch land onverschillig kunnen laten:

  • eind vorige maand bedreigde de Israëlische regering de journalisten die meereizen met de Gaza vloot met uitwijzing uit Israël voor 10 jaar, ondertussen liet zij de schepen in Griekse havens saboteren.

  • begin vorige maand werden 20 ongewapende betogers aan de Syrische grens doorgeschoten en werden 325 gewond.

  • brutale optredens van het Israëlisch leger tegen ongewapende betogers, vrouwen en kinderen inbegrepen, zijn de regel (en nog veel brutaler als er geen camera's in de buurt zijn). Ter illustratie deze video: http://www.nrc.nl/nieuws/2011/05/14/video-leger-israel-treedt-hard-op-aan-vooravond-herdenking-nakba/

  • Deze acties zijn geen uitzondering. In het boek "Israeli Soldier Testimonies 2000-2010" van Breaking the silence, waarin 730 verklaringen van Israëlische ex-militairen werden opgenomen, schrijft men: "Het optreden van Israël in Gaza en de bezetten gebieden heeft niets te maken met de veiligheid van Israël, maar wel alles met de militaire controle over de Palestijnen" en "de bezetting is bedoeld om te blijven"

  • Eind mei zei de Israëlische premier nog dat hij “nooit de grenzen van 1967 zal aanvaarden”, terwijl de rest van de wereld overtuigd is dat enkel de grenzen van 1967 tot een werkbare vrede kunnen leiden.

  • Sinds begin mei stort Israël de douane-taksen niet meer door aan de Palestijnen, een regelrechte diefstal en flagrante schending van de Oslo akkoorden.

  • Begin april gaf de Israëlische regering nog de goedkeuring voor de bouw van 4 nieuwe nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever en 942 nieuwe woningen in Oost-Jeruzalem. Amnesty International rapporteerde eerder al dat in de Jordaanvallei de Palestijnse huizen systematisch worden gesloopt. Het is zonneklaar dat Israël hiermee de tweestatenoplossing -en elk mogelijk vredesakkoord- torpedeert.

Het is jammer te moeten constateren dat het met het democratisch gehalte van het Israëlische regime van kwaad naar erger gaat. Een land dat zich niet aan de internationale rechtsregels houdt, de helft van zijn bevolking discrimineert, journalisten muilkorft en geen kritiek toelaat, mag zo'n land zich nog "democratie" noemen ?

Pol Van den plas, Gent

zaterdag, juli 09, 2011

Welcome to Palestine

[Reactie naar VRT Teletekst]

Om objectieve informatie te verstrekken moet u de wil daartoe hebben, politiek onafhankelijk werken en zelf op de hoogte zijn. Minstens één van die voorwaarden ontbreekt bij de berichtgeving over Palestina.

In uw teletekst-item over de internationale missie naar Palestina verzwijgt u, dat de internationale missie "Welcome to Palestine", waarvan de Belgische activisten deel uitmaken, er gekomen is op initiatief van een vijftiental Palestijnse civil rights organisaties van de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem, en dat de missie als doel heef, de Israëlische militaire bezetting van Palestina aan te klagen.

De actievoerders die van België, Groot-Brittannië, Duitsland, Frankrijk, Spanje, Nederland en de Verenigde Staten komen, weigeren bij aankomst op de luchthaven van Tel-Aviv te verzwijgen dat ze naar de bezette Palestijnse gebieden gaan. Het is dus ook een aanklacht van de blokkade van de Westelijke Jordaanoever door Israël en niet alleen van die van de Gazastrook. Het is de bedoeling een week lang bij Palestijnse families te logeren om te ervaren wat het is om onder de Israëlische militaire bezetting te leven.

U hebt het ook nooit over de discriminatie van niet-joden binnen de "groene lijn", de bestandslijn van 1948 die tegenwoordig ineternationaal als grens van Israël wordt beschouwd.

Jan Van Herzele

zondag, mei 01, 2011

Broodje aap verhaal over miljoen verdreven joden uit de Arabische wereld

Broodje aap verhaal over miljoen verdreven joden uit de Arabische wereld

[Reactie op het artikel “Tussen 1938 en 1973 werden 1 miljoen Joden uit de Arabische wereld verdreven” in het Reformatorisch Dagblad van 30/04/2011]

Joodse inwoners hebben altijd een goed leven gehad in de Arabische wereld. Ze werden als volwaardige burgers aanzien en talrijke joden kwamen op de belangrijkste posten op economisch, sociaal en politiek vlak. Deze joden konden genieten van een bijzonder beschermingsstatuut, genaamd dhimmi. Er zijn enkele gevallen bekend waarbij bezittingen van joden in beslag werden genomen zoals in Alexandrië in Egypte en in Algerije. Maar de overgrote meerderheid van de joodse bevolking is vrijwillig vertrokken uit de Arabische wereld op vraag van zionistische organisaties om te emigreren naar Israël. Over een joods vluchtelingenprobleem of een georganiseerde verdrijvingscampagne welke de Arabische wereld creëerde is niets aan. Dit is een joodse stadslegende of een broodje aap verhaal.

Martin Janssen heeft het over “de eerste anti-Joodse pogroms die plaatsvonden in 1938” en “circa 1 miljoen Joden die tussen pakweg 1940 en 1973 uit hun Arabische thuislanden werden verdreven”.

De arabist geeft een totaal verkeerde voorstelling van de gebeurtenissen in Egypte. Zelfs zijn eigen geciteerde organisatie Justice for Jews from Arab Countries levert een veel genuanceerder beeld over de positie van de joden in Egypte. ( http://www.justiceforjews.com/egypt.html )

In 1938 gaven de joden in Egypte grote bijdragen aan de Yishuv in Eretz Israël. De Yishuv waren de joden die leefden in Palestina voor de oprichting van de staat Israël. Zij verzamelden geld om illegaal kolonies op te richten tegen de wetten van het Ottomaanse en nadien Britse bestuur in. Als gevolg daarvan ontstonden er massaal anti-joodse demonstraties in Egypte in de periode april tot juni 1938. Deze hadden plaats in Alexandrië, Cairo en Tanta met duizenden mensen die Idbahu al-Yahud (dood aan de joden) scandeerden en twee joden werden gedood in Tanta. (Prof. Laskier: p. 69).

In de jaren 1940, met de opkomst van het Egyptische nationalisme en inspanningen van de zionistische beweging om een joods thuisland te creëren in aangrenzend Israël, begonnen anti-joodse activiteiten maar het duurde tot 1945 voor rellen uitbraken. Op 2-3 november 1945 (28e Balfour Verklaring) werden vijf synagogen in brand gestoken (drie in Alexandrië en twee in Cairo). Er ontstond plundering, steniging van joodse instellingen (ziekenhuis, scholen en rustoord) en joodse huizen met talrijke joden die gewond raakten. (Laskier: p. 87-88 en Bat-Yeor: p. 113-114).

Na de oprichting van de staat Israël breekt tussen 15 mei en november 1948 opnieuw geweld uit. 70 joden vinden de dood en er vallen 200 gewonden door bommen in het Joods kwartier en bij persoonlijke aanvallen. Zo worden op 17 juli 1948 joodse winkelcentra gebombardeerd met vele doden als gevolg. 2.000 joden worden aangehouden en in huizen van bewaring tot maximaal achttien maanden ondergebracht.

Op 26 januari 1952 begint Zwarte Zaterdag met een massa-demonstratie tegen de Britse bestuurders en deze eindigde met de Edbahu al-Yahud schietpartij, rellen tegen joden, 500 joodse kantoren en warenhuizen worden in brand gestoken met vele doden en gewonden als gevolg. (Laskier: 145 – Bat Yeor: 114).

In 1956 worden 25.000 joden door de Egyptische autoriteiten opgedragen om het land te verlaten. Dit gebeurt na de Lavon Affaire van 1954 (een schandaal waarbij Israëlische spionnen in Egypte aanslagen tegen Westerse doelen planden) en de Suez-oorlog van 1956.

Natuurlijk is de discriminatie van deze joodse onderdanen, hun verwijdering en het geweld tegen hen in die jaren in Egypte totaal onaanvaardbaar. Maar men moet ze in een juiste context plaatsen in de socio-historische gebeurtenissen van die tijd.

Van één miljoen verdreven joden is geen sprake, van massale bloedbaden evenmin.

Herzl, stichter van het zionisme

Theodor Herzl (1860-1904), de oprichter van het moderne zionisme, erkende dat antisemitisme zijn zaak zou bespoedigen: de schepping van een separatistische staat voor joden. Om het joodse vraagstuk op te lossen, beweerde hij “moeten we er eerst een internationale politieke zaak van maken”. Herzl schreef dat zionisme de wereld een welgekomen “eindoplossing zal bezorgen voor het joodse vraagstuk”. In zijn “Dagboeken”, pagina 19, verklaart hij “Antisemitisme zal onze beste vriend worden en antisemitische landen onze bondgenoten”.

Joden die leven volgens de Torah, wensen te leven in vrede en harmonie met hun buren in elk land, met inbegrip van het historische Palestina. Zij walgen van gewelddadigheden van zionisten die dit doen in de naam van Israël en voorvaders.

Het is ironisch dat zionisten hun staat aanzien als de veilige haven voor het Joodse volk, terwijl diezelfde staat een ander volk verdrijft dat er al duizenden jaren onafgebroken woonde. Daarom is het zo belangrijk dat journalisten – ook joodse - correct informeren over de bezetting, de Apartheidsmuur, de illegale kolonies en de discriminatie tegenover niet-joden in Israël.

De zionisten creëerden angst onder joden in Arabische landen nadat de Zionistische staat werd geschapen. Geen democratie met gelijke rechten voor alle inwoners, maar een joodse staat met apartheid tegenover Palestijnen en joden uit Afrika. De angstpsychose die men creëerde werkte succesvol in Jemen, Marokko, Irak, Algerije, Libië en Tunesië. Op plaatsen waar joden een bijzonder goed leven hadden in vrede en verdraagzaamheid. Het respect van Arabieren voor hen, bezorgde hen top-posities in de administratie, het gerecht, het leger en de politiek. Talrijke Marokkaanse joden werden zo ambassadeur in Nederland, Denemarken en Groot-Brittannië.

Irakese joden vluchten na bommencampagne

Toch waren er zionisten, zoals de fameuze Mordechai ben Porat, bijnaam Morad Abu al-Knabel (Mordechai de Bommenman), die Iraakse ambtenaren afperste om wetten te maken om joden aan te moedigen Irak te verlaten. Toen dat niet het nodige resultaat opleverde, startte hij een bommencampagne in synagogen in Bagdad in maart 1950.

De aanslagen tegen joodse doelen in Irak wezen eerst naar een islamitische achtergrond. Maar later doken aanwijzingen op dat de Israëlische geheime dienst Mossad achter deze terreurcampagne schuilging. De zo 130.000 uit Irak verjaagde joden zag men graag komen in Israël om het zware werk te doen waar de Ashkenazische elite zich te goed voor voelde.

Op 27 april 1950 vloog een man onder de valse identiteit van Richard Armstrong van Amsterdam naar Bagdad. Hij kwam als vertegenwoordiger van Near East Air Transport, een Amerikaanse charter maatschappij die een contract wou met de Iraakse premier Tawfiq al-Suwaida, om Iraakse joden naar Cyprus over te vliegen. Slechts zes weken eerder had de Iraakse regering de Denaturalisatiewet aangenomen, waardoor joden konden emigreren op voorwaarde dat zij afzagen van hun burgerschap, en gaf men hen een jaar om te beslissen om dit te doen. Een mysterieuze bomaanslag in Bagdad op de laatste dag van het joodse Pesach, in de buurt van een café bezocht door joden, zorgde dat veel joden deze oproep volgde. Op 9 mei 1950 ondertekende “Richard Armstrong” het contract met de Iraakse regering om joden te charteren naar “Cyprus”.

Richard Armstrong was echter de in Irak geboren Mossad-agent Shlomo Hillel. En de uiteindelijke bestemming voor de duizenden Iraakse joden was niet Cyprus, maar Israël. Dezelfde Hillel werd jaren eerder in Bagdad aanhouden voor het trainen van zionistische militanten in kelders en op zolders. Naarmate de deadline naderde tot vertrek voor Iraakse joden, nam ook het aantal bomaanslagen en aanvallen met granaten tegen joden die synagogen verlieten toe. Zodoende dat joden die er nooit aan dachten om Mesopotamië te verlaten dit toch deden aldus Adam Shatz in zijn boek “Leaving Paradise”.

Operatie Vliegend Tapijt in Jemen

De meeste joden konden niet weerstaan aan de lokroep van de nieuwe staat Israël en trokken massaal naar het land dat afhandig werd gemaakt van Palestijnen die daar al duizenden jaren onafgebroken een levendige economie en samenleving hadden opgebouwd.

Maar de Israëlische staat en joodse zionisten organiseerden ook diverse campagnes zoals "Het Vliegend Tapijt" (“Magic Carpet”) in Jemen. Daarmee overtuigde men in de jaren vijftig 47.000 joden om zich te gaan vestigen in Israël. Volgens onderzoeker Shekhtman kostte de operatie zo'n honderd dollar per persoon of 4,5 miljoen dollar om de bijna 430 vluchten te organiseren vanuit de zuidelijke stad Aden, waar de meeste joden woonden.

Om problemen met de pas opgerichte staat Israël te vermijden en omdat spanningen tussen moslims en joden in zijn land opliepen, liet Imam Ahmed toe dat de joden veilig het land konden verlaten en terugkereren indien zij dat wensten. Israël begon dan een intensieve campagne om zoveel mogelijk joden te overtuigen naar het Beloofde Land te komen en hun tradities in de steek te laten. Met de uittocht van vele joodse juwelenmakers gingen oude familiegeheimen van zilversmeden verloren met een enorme impact op die industrie in Jemen.

Heden sporen zionisten nog steeds joden aan om “terug te keren naar hun thuisland” in landen zoals Frankrijk, Argentinië, Uruguay, Rusland en voormalige Sovjet republieken.

Mogen we dan geen kritiek hebben op die zionistische politiek die Palestijnen verdrijft uit hun huizen en dorpen om plaats te maken voor deze nieuwkomers? Dit terwijl er in de Negev en elders nog voldoende grond braakliggend is. Mogen we dan geen kritiek hebben omdat Afrikaanse en Jemenitische joden in Israël als werkslaven worden gebruikt en aanzien als derderangsburgers, na eerst door zionisten gelokt te worden naar “het Beloofde Land”?

Mario Bergen, Leuven

Joden kregen beschermd dhimmi-statuut

Gedurende vele eeuwen van kalifaten in Damascus en Bagdad en joodse aanwezigheid in Noord-Afrika kregen joodse inwoners telkens een speciaal statuut ter bescherming. Ze werden niet opgesloten in getto's en bantoestans of hadden niet te maken met checkpoints en militaire invallen. In plaats van tweederangsburgers (zoals Palestijnen in Israël) kregen joden belangrijke plaatsen in de Arabische wereld en een speciaal dhimmi statuut. Vanaf de tiende eeuw waren er zogenaamde "Hof joden" actief als tolk, bankiers, beleggers, adviseurs en zelfs als vizir (de tweede hoogste rang in de islamitische rechtbank). Joodse handelaren werkten gedurende eeuwen samen met de Marokkaanse bestuurders. De vraag naar meer autonomie voor joodse handelaren werd ingewilligd door Merinid sultans die voor hen moderne woonwijken met allerlei faciliteiten (“Mellah”) bouwden vlakbij het koninklijk paleis gezien hun belangrijkheid bij het bestuur van Marokko. Joden werden diplomaten en vertalers die Arabische vorsten vertegenwoordigden in het buitenland. Talrijke joden kregen zelfs de bijzondere titel “Koopman van de Sultan” en genoten zo van grote zelfstandigheid als vertegenwoordiger van de sultan. In de negentiende eeuw werkten Noord-Afrikaanse joden vaak als verbindingsman voor handel tussen Europa en Noord-Afrika, of waren ze actief op consulaten en ambassades als hoge ambtenaren, vertalers of ambassadeurs in alle belangrijke steden. Onder Frans koloniaal bestuur kregen joden alle rechten, speciaal onderwijs en toegang tot de belangrijkste functies in het administratief - en economisch weefsel. Het is pas op aanmoediging van joods-zionistische leiders om de Alia te doen en naar Israël te trekken dat joden massaal Noord-Afrika verlieten.

Mario Bergen

dinsdag, januari 11, 2011

Palestina, een cultureel conflict volgens Jan Leyers (2)

[Reactie op interview met Jan Leyers in Humo nr. 1]

Van Jan Leyers zou je kunnen verwachten dat hij al eens een geschiedenisboek leest, of op zijn minst af en toe een krant openslaat of het journaal meepikt. Het kan van pas komen als je uitspraken doet over een situatie waarvan je eigenlijk geen besef hebt.

De man die zijn volk het Midden-Oosten leerde kennen, meent dat de Israëlisch-Palestijnse kwestie een cultureel conflict is en helemaal niet politiek of territoriaal.

Het is de joodse cultuur die haat opwekt. Jan Leyers heeft gelijk dat je dit tegenwoordig niet meer hoort te zeggen, en wel om de eenvoudige reden dat de meeste mensen langzamerhand door de Israëlische propaganda heenzien en beseffen wat er zich echt afspeelt.

Operatie 'Gegoten Lood' in Gaza, het afbreken van huizen, vernederingen aan checkpoints of het ontzeggen van water en electriciteit afdoen als een ruzie om een boomgaard is een slag in het gezicht van mensen die onder bezetting trachten te overleven. Het culturele aspect ontgaat me hierbij volledig.

Het verhaal van de moslims geconfronteerd met de blote mannen van de kibboets maakt het helemaal pijnlijk.

Dat een Belg waarschijnlijk dezelfde cultuurschok had ervaren is hier zelfs irrelevant; als je geen rechten hebt lig je wel van andere dingen wakker.

En dan moeten de Palestijnse christenen nog in dit verhaal ingepast worden.

Met kerst werd nog eens duidelijk dat deze niet beter af zijn dan de moslims, toen velen geen toestemming kregen om naar Bethlehem te gaan.

Bij een volgende reisreportage in het Midden-Oosten misschien toch even halt houden in Palestina.

Bianca Fraipont, Lebbeke

maandag, januari 10, 2011

Palestijn per ongeluk doodgeschoten in zijn bed

[Bericht aan De Standaard]

In de berichtgeving van het buitenland stelt men dat een Palestijn "per ongeluk" doogeschoten werd door de Israëlische soldaten bij de raid in een huis. Ik vraag me af welke bronnen de journalist gebruikt voor de berichtgeving, want deze man werd doodgeschoten terwijl hij in bed lag. Hoe schiet je in godsnaam iemand "per ongeluk" dood in zo'n toestand?

Tijs Schelstraete, Deinze

Palestina, een cultureel conflict volgens Jan Leyers (1)

[Reactie naar Humo - 4 jan 2011 01/3670]

Waar haalt Jan Leyers het uit om de socioloog Oz Almog gelijk te geven waar hij stelt dat de Israëlisch-Palestijnse kwestie altijd al een cultureel conflict is geweest?

Het is de typische reactie van Israëli's om met het conflict de culturele toer op te gaan.

Dat er culturele verschillen is duidelijk. Maar als het geen territoriale of politieke kwestie is dan moet je eens uitleggen waarom men eerst 750.000 Palestijnen op de vlucht heeft gejaagd, al hun bezittingen in beslag heeft genomen en daarmee nog tot op de dag vandaag doorgaat. Mensen worden nog steeds gedood, vermoord. Huizen worden nog steeds afgebroken, velden en waterputten in beslag genomen of vernield, dieren gedood en verder nog een hele lijst schendingen van elementaire mensenrechten en vandalisme, waardoor uiteindelijk de Palestijnen ontmenselijkt worden en hun ganse leefwereld kapotgemaakt.

En als je er eentje doodschiet of vermoord met 7 kogels in zijn hoofd en het is de verkeerde dan is dat een ongelukje en verder gebeurt er niets.

Heeft het conflict iets te maken met zeven blote mannen op een boomstam?

Wil men ons doen geloven dat dit nog dieper hakt dan de ruzie om een boomgaard? Noemt men de vernieling van duizenden olijfbomen en hectaren grond een ruzie om een boomgaard?

Palestijnse vluchtelingen in Syrië hebben om te beginnen geen burgerrechten en Syrië wil ze liever kwijt. En hoe zal Syrië reageren indien vluchtelingen met kettingzagen en bulldozer van een boomgaard een maanlandschap maken, huizen platwalsen, een muur op de Golan bouwen, enz ...

Sherlock Homes: tegen zijn assistent: "Elementary, my dear Watson"

Johan Van Hulle, Zomergem

zaterdag, januari 08, 2011

Israëlische soldaat gedood en vier gewonden door eigen vuur en NIETdoor Palestijns vuur

[Reactie op het artikel “4 Israëlische soldaten gewond bij Palestijnse raketaanval” in De Morgen online van 07/01/2011]

Uw krant schrijft: “In Israël zijn vanavond vier soldaten gewond geraakt bij een raketaanval uit de Gazastrook.” Dit is niet correct!

Ha'aretz is overduidelijk in haar berichtgeving. “De Israëlische soldaat Sgt. Nadav Rotenberg, 20, werd vrijdag gedood en vier (soldaten) raakten gewond toen een mortier, door het Israëlische leger afgeschoten, eigen soldaten raakte nabij de Gazastrook.” ( http://www.haaretz.com/news/diplomacy-defense/idf-soldier-killed-4-wounded-from-friendly-fire-near-gaza-border-1.335826 ) De Jerusalem Post heeft het eveneens over “vriendelijk vuur” ( http://www.jpost.com/Defense/Article.aspx?id=202626 ).

Gelieve uw berichtgeving zo spoedig mogelijk te corrigeren op uw webstek.

Intussen blijft Israël het Libanese grondgebied minutieus in kaart brengen met spionagevliegtuigen. Alle doelen – en burgerdoelwitten worden dit maal NIET ontzien – worden opgeslagen in de computerprogramma's van hun oorlogsvliegtuigen om toe te slaan bij een volgend conflict. Als goed journalist hoorde U wellicht reeds over de Dahiyeh doctrine die Tel Aviv zal toepassen bij volgende conflicten. ( http://palestinareis.web-log.nl/palestinareis/2009/04/israls-dahiyeh.html )

Israël schond reeds 7.000 keer het Libanese grondgebied, territoriale wateren en grenzen sinds VN-Veiligheidsraadresolutie 1701 van kracht werd na de Libanon-oorlog van 2006. ( http://www.presstv.com/detail/159106.html ) Dit mag uw krant ook eens een keer melden.

Mario Bergen, Leuven

vrijdag, december 31, 2010

Welk land arresteert jaarlijks 1.100 kinderen?

[Lezersbrief aan De Standaard]

Recent werden opnieuw vijf Palestijnse parlementsleden opgepakt en in Israël gevangen gezet. Het laatste slachtoffer van de Israëlische agressie is Khalil al-Rabai uit de stad al-Khalil (Hebron). Over hem wordt nog gesproken, maar duizenden Palestijnen kwijnen anoniem weg in Israëlische cellen.

De meeste van de 9.000 Palestijnen zitten in de Israëlische bajes zonder aanklacht, advocaat, familiebezoek, proces of vonnis. 200 gevangenen stierven door medicijntekorten of door foltering, aldus het Palestijns Ministerie voor Gedetineerden. Ook arresteerde het Israëlisch leger bijna 1.100 Palestijnse kinderen in 2010. Vijfhonderd arrestaties vonden plaats in al-Khalil. In Oost-Jeruzalem worden Palestijnse kinderen bovendien met regelmaat onder huisarrest geplaatst. En twaalf Palestijnse gevangenen moeten een langdurige celstraf uitzitten in volledige afzondering van de buitenwereld. Dreigementen aan familieleden, slaaponthouding, vernederingen, het vastbinden op stoelen en het opsluiten in onhygiënische cellen zijn kenmerkend voor het Israëlisch gevangenisregime. Zowel lichamelijk als geestelijk is er de dagelijkse marteling van gevangenen door Israël.

Volgens het Israëlisch Information Center for Human Rights hebben tientallen gedetineerden chronische ziekten zoals kanker zonder gepaste medische begeleiding.

Israël is verantwoordelijk voor al zijn onderdanen, ook voor gevangenen en Palestijnen in bezet gebied en hun gezondheid en onderwijs, maar veegt zijn voeten aan de Conventies van Genève. Evenals deze die de verplaatsing van gevangenen van bezet gebied naar Israël verbieden.

Voor Palestijnen is Guantanamo Bay net om de hoek. Je moet maar kritiek hebben op de bezetting, met stenen gooien of ervan verdacht worden, een opmerking maken aan een checkpoint of gewoon niets doen om zonder aanklacht opgepakt te worden en zonder proces lange tijd te verdwijnen naar Israëlische kerkers. Of je moet als kind maar geiten hoeden of bouwmateriaal sprokkelen nabij de illegale bufferzone van de Gazastrook. Dan wordt je beschoten, zoals 23 Palestijnse kinderen getuigden aan Defence For Children international.

Mario Bergen, Leuven

Linken:

- Hamas MP rearrested by Israel

- '1,100 Palestinian kids arrested in 2010'

- Defence for Children International

- Shooting of children working near the border