Belgische regering financiert Palestijns schoolboek

[Reactie op Uw artikel "België helpt geesten van kinderen te vergiftigen", in Dag Allemaal van 17 april 2007.]

In uw artikel over de financiering van Palestijnse schoolboeken door de Belgische overheid laat U enkel de Israëlische stem horen door Directeur Itamar Marcus van Palestinian Media Watch en Vlaams politicus Claude Marinower aan het woord te laten. Objectieve journalistiek bedrijven zou betekenen dat U ook de Palestijnse stem aan het woord laat in uw weekblad. Dit doet U niet, nog meer zelfs, zonder enige vorm van kritische journalistiek laat u over twee pagina en kleurenfoto's de politiek van het Israëlische zionisme aan het woord via een van hun drieduizend lobbyorganisaties.

U citeert de Palestijnse schoolboeken: "Palestina's oorlog eindigde (eind jaren veertig van de 20ste eeuw) in een catastrofe zonder voorgaande, toen de zionistische bendes Palestina stalen, de mensen verjoegen uit hun steden, hun dorpen en hun huizen, en de staat Israël oprichtten." 1948 werd inderdaad een catastrofe of ramp voor het Palestijnse volk. Op de plek van Sheraton Tel-Aviv stond vroeger het 'rode huis', een mooi, Mediterraans gebouw uit de jaren twintig. Daar viel op 30 maart 1948 het besluit tot een etnische zuivering van het toenmalige Palestina, die op het terrein al gaande was. Onder voorzitterschap van de latere premier David Ben Goerion besloten elf personen om zoveel mogelijk Palestijnen te verdrijven. Daarmee was het Palestijnse vluchtelingenprobleem geboren. Voor het einde van het Britse mandaad (op 15 mei 1948) en vóór enige interventie van Arabische staten hadden joodse zionisten al gebruik gemaakt van hun militair en organisatorisch voordeel. Tiberias werd bezet op 19 april 1948, Haifa op 22 april, Jaffa op 28 april, de Arabische wijken van de Nieuwe Stad Jeruzalem op 30 april, Beisan op 8 mei, Safad op 10 mei en Acre op 14 mei. Dit in tegenstelling met de Palestijnen die geen enkel deel van de voor joden voorziene gebieden (volgens het verdelingsplan) in bezit namen.

Het is erg dat uw publicatie beroep doet op lobbyisten die nog altijd trachten leugens te verkopen over Palestina en het Palestijnse volk:
- Palestina was helemaal niet arm en dunbevolkt toen er Oost-Europese joden toekwamen. Palestina kende toen al bloeiende steden en een bloeiende handel. Zelfs in 1863, in het Ottomaanse rijk, kreeg Jeruzalem een gemeen­teraad als eerste stad na de hoofd­stad Constantinopel. Volgens Ottomaanse bronnen welke Prof. Schölch (Univer­sität Erlangen) geeft, waren er in Jeruzalem-stad in 1872, 3.780 joden op een totale bevolking van 14.358 en in het dis­trict Jeruzalem in 1893, 7.105 joden op 81.059 inwoners en in 1914: 18.190 joden op een totale bevol­king van 120.921.
- Israël riep Jeruzalem uit tot zijn hoofdstad na de oorlog van 1967. Dit tegen talrijke VN-resoluties in en ook zonder de erkenning van de internationale gemeen­schap. De hoofdstad van Israël is nog altijd Tel Aviv. De annexatie van West-Jeruzalem door Israël is nooit door enig land erkend. Het hele moderne West-Jeruzalem werd­ inderdaad volledig joods, nadat tussen de 64.000 en 80.000 Palestijnen ver­dreven werden zoals o.a. de ganse wijken Kattamon en Baqa'a.
- In 1948 hadden de joden slechts 26 % in eigendom in West-Jeruzalem. Joden waren een kleine minderheid en vormden nergens een meerderheid. In 1947 stemde de VN in met de verdeling van Palestina tegen de wil en de belangen van het Palestijnse volk zonder aandacht te geven aan de Palestijnse eisen. Deze beweging is nog altijd bezig.
- De Palestijnse vluchtelingen mochten nooit terugkeren naar hun land, hun huis en eigendommen. Daar zorgde de "Wet op Terug­keer" voor die Israël uitvaardigde in 1950 en die ook vandaag nog verhindert dat zij ooit naar hun land kunnen terugke­ren.
- In 1948 en 1949, toen het geheime plan Dalet werd uitge­voerd, werden 418 dorpen ontvolkt en vernietigd en vele Palestijnen werden uit hun land ver­dreven.

Indien men deze dingen afdoet als "leugens van gewelddadige jihad-strijders," dan zegt dit meer over diegene die zulke uitspraken doet, dan over de honderdduizenden Palestijnse Arabieren die werden verdreven uit het historische Palestina.

Mario Bergen, Leuven