Ludo Abicht schetst de stand van zaken in Israël

[Reactie op "De stand van zaken volgens Ludo Abicht" in De Standaard van 13/03/2010]

Bij de laatste verkiezingen is duidelijk gebleken dat de onverzoenlijke Lieberman een overwinning heeft behaald met zijn extreme standpunten die niet ter discussie staan. De man heeft openlijk verkondigd dat hij de bussen wil klaarmaken om de Palestijnen over de grens te zetten. Deze man met dit gedachtegoed heeft het nu gebracht tot minister van buitenlandse zaken. Daar is echter ook een goede kant aan: we weten nu tenminste openlijk waarvoor Israël staat.

Er zijn wel voldoende aanwijzingen dat Israël de kant uitgaat van de uitdrijving van de Palestijnen. Allerlei nieuwe maatregelen en wetten maken het de Palestijnen met de dag moeilijker en ze verliezen dagelijks terrein. De tactiek is nog dezelfde als van voor de oprichting van de joodse staat: je moet het langzaam en stilletjes doen. Geen volle autobussen met have en goed want dan krijg je gedonder. Israël wijkt geen duimbreed van deze strategie af.

En de wereld reageert goed:

- Ze mogen de vicepresident van de Verenigde staten openlijk belachelijk maken. Ze verontschuldigen zich alleen dat het gebeurd is op het verkeerde moment, en ook dat is zeer ongeloofwaardig is. Er zijn plannen voor 50.000 nieuwe woningen en Netanyahu weet dat niet? Biden gaat terug naar huis met de boodschap dat Israël een goede vriend blijft.

- Israël zegt zonder blozen 1600 nieuwe woningen te bouwen en het Westen met de EU putten zich nog maar eens uit in veroordelingen die ze van een papiertje lezen.

- Het is inderdaad misdadig en onmenselijk om de Palestijnen over de grens te zetten. Maar er zijn ook voldoende aanwijzingen dat er daartegen weinig zal gedaan worden, want ze zijn al lang bezig.

Er is enkele maanden geleden, na Gaza, nog maar pas een nieuw landbouwakkoord gesloten met de EU. Er was de brutalieit in Gaza, de blokkade die zonder verpinken doorgaat, geld van de internationale gemeenschap dat niet binnenkomt, hooggeplaatst internationaal bezoek dat geweigerd wordt, de flagrante aankondiging van de nieuwbouw, enz... Daarna keurt de EU het Goldstone-rapport goed, maar in een sterk afgezwakte versie, na Israëlische tussenkomst. De landen moeten alleen toezien wat er gebeurt. Essentieel betekent dat zeer weinig. De pro-uitslag van de stemming was helemaal niet denderend. Israël zegt in een uitgekiende public relationscampagne, zonder enig bewijs dat het rapport eenzijdig is en de EU zegt in grote getale ja.

Onze eigenste eerste minister verklaart zelfs dat het in het Israëlisch-Palestijns conflict 'de goede richting' uitgaat. Israël doet wat het wil en als de Palestijnen eruit moeten dan zal zijn public relationsploeg dat verkopen. In het beste geval zullen er enkele afgesloten Palestijnse reservaten overblijven, die zonder de toestemming van Israël niets betekenen.

Wat Shimon Peres en zijn Economische Unie betreft kan men kort zijn. Het is niet omdat je in elke zin tweemaal het woord vrede gebruikt dat je daarom een vredesduif bent. Ook hij is de man van de kolonies.

En de Oslo-akkoorden? Die waren al uitgehold voor ze op papier stonden. Anders had Israël ze niet getekend.

En de vredesgesprekken. Welke vredesgesprekken? Waarover? Israël wil ze gewoon niet. Dan moeten ze stoppen met hun expansie en daar gaat het van kwaad naar erger.

En zo die gesprekken er wel komen, kunnen de Palestijnen alleen maar bedelen bij Israël om nog iets kunnen krijgen. Niets eisen. Israël heeft rustig de tijd. Zolang de 3 miljard dollar van de VS niet in gevaar komt verandert er niets.

Johan Van Hulle, Zomergem