De Israëlische aanval op het strand van Gaza

[Reactie op stuk in De Morgen van 12 juni]

"Het beeld van Houda Ghalya, het Palestijnse meisje dat vrijdag na een Israëlische aanval op het strand van Gaza haar omgekomen ouders en drie zussen beweent, is nu al uitgegroeid tot een pacifistisch icoon."
Is dat echt het relevantste wat je kan vertellen over deze aanslag ? De ouders zijn niet 'omgekomen' zoals mensen wel eens omkomen bij een storm of overstroming. Neen, de ouders van Houda Ghalya zijn gedood door Israëlische granaten.

Israëlische militairen hebben het bevel gekregen om te schieten, te schieten om te doden. Militairen met orders en militairen met rangen en strepen. Wat ik van mijn krant verwacht is te lezen waarom de Israëliërs hebben geschoten, waarom nu, wat de oorzaken en gevolgen zijn. Dat Israël reageerde op een zelfgemaakte "al qasm" raket, dat is propaganda die in folders van het Israëlische leger thuis hoort, niet in een kwaliteitskrant. Zo'n raket is een stuk regenpijp dat nog nooit één slachtoffer heeft gemaakt.

Dat het leger zich vergist zou hebben, is quasi onmogelijk als we zien hoe de voorbije jaren datzelfde leger met grote zekerheid alle Arabieren hebben geliquideerd die nog maar de idee zouden kunnen hebben om iets gewelddadigs te ondernemen tegen de staat Israël. Waarom vindt de Israelian Defence Force het nodig om vandaag een familie uiteen te rijten, waarvan de leden -zover we weten- geen vlieg kwaad hebben gedaan, en die kwamen pick nicken op het strand? Waarom vandaag? Vindt De Morgen dan geen enkele commentator die de rode draad ziet? Ik heb nochtans al een Belgische officier horen zuchten: "elke keer als er enige hoop was in het Midden-Oosten, gebeurde er 'iets'..., iets dat toeval zou kunnen zijn, moest het niet zo systematisch zijn." Ik denk dat er vrijdag weer zo 'iets' gebeurde. President Abas staat op het punt om een referendum uit te schrijven waarbij wellicht de meerderheid van de Palestijnen zal kiezen voor vrede en de erkenning van Israël. Dat is dé grote dreiging voor het Israëlische militaire apparaat.

Vrede is de vijand van elke ijzervreter: geen militaire budgetten meer, geen oorlogscensuur, geen vriendendiensten en geen postjes meer. Vrede is het ergste wat een militaire regering kan overkomen. En daarom zal het Israëlische leger nu dringend de strijd tegen de terreur opvoeren, zodat de Palestijnen vooral Israël niet erkennen, want dat is het begin van hun einde.

En België vindt dat prima, of wat kan de oorverdovende stilte vanwege ons ministerie van buitenlandse zaken anders betekenen?

Pol Vandenplas