Israëlische dorpje Siderot betoogt tegen qasm rakketten

Vanochtend hoor ik Roger De Knijf in het onvolprezen programma Voor de Dag een reportage aankondigen over het Israëlische dorpje Siderot aan de grens met de Palestijnse Gaza strook. In dat dorpje betoogden gisteren inwoners tegen de Palestijnse beschietingen met qasm rakketten "die ze al jaren te verduren krijgen." De reportage is gemaakt door correspondente Jetteke van Wijk, een journaliste die geen enkele waarnemer al op een onvertogen woord over de Israëlische bezettingspolitiek kon betrappen.
Let wel, het is geen pretje te moeten leven onder de voortdurende dreiging van neervallende bommen -je zou voor minder op straat komen- maar door met deze reportage weer eens eenzijdig het 'lijden' van één dorp in Israël op te voeren wordt de indruk van Palestijnen=terrorristen tegenover Israëli=slachtoffers nog maar eens bevestigd.

Nochtans biedt de reportage een overschot aan uitspraken om de balans recht te trekken. Want, en daar begint de vergelijking mee, deze qasm 'rakketten' hebben nog geen enkel Israëliër van het leven beroofd. In tegenstelling tot de Israëlische raketaanvallen: Sinds 1 januari 2006 werden er ongeveer 170 Palestijnen vermoord door het Israëlisch leger, waarvan de grote meerderheid onbewapende onschuldige burgers. In maart werden 5 kinderen gedood, in april 6. En in juni zijn dat er nu reeds zoveel.

Eén van de betogers klaagt terecht dat haar kind in therapie moest. Maar wat dan met de tienduizenden getraumatiseerde Palestijnse kinderen die broers, zussen en/of ouders verloren? Wat met de honderdduizenden die moeten rondkomen met minder dan twee dollar per dag omdat alle reserves op zijn? Zij hebben geen geld om therapie te volgen.
De betogers blokkeerden de ingangen van het dorp voor iedereen die er door moest. Met lange rijen tot gevolg en boze inwoners die de geïmproviseerde checkpoints voorbij wilden. Palestijnen worden niet meer boos aan checkpoints. Ze staan elke dag, meerdere keren per dag, aan één van de honderden checkpoints te wachten om door te mogen, onderworpen aan de willekeur en de pesterijen van de Israëlische militairen die geen onderscheid maken tussen mensen die naar hun werk gaan(als ze dat nog hebben), taxi's met hoogzwangere vrouwen of ambulances die dringend naar het hospitaal moeten: onlangs was er weer een vrouw wiens kind dood geboren werd wegens geen doorgang gekregen aan een checkpoint...
Palestijnen worden onderworpen aan een onhoudbare repressie. Sinds januari 2006: duizenden arrestaties; duizenden invallen in dorpen, steden, huizen, honderden huizen vernield ook, soms letterlijk met de bewoners er nog in.

En waar ligt dan de oorzaak van dit zogenaamd 'conflict tussen twee partijen?' Jetteke van Wijk zal het niet over haar lippen krijgen. Terwijl de inwoners van Siderot zo graag 'actie' willen van hun overheid bouwt die ondertussen weer tientallen kilometers apartheidsmuur bij, plant ze tientallen extra huizen in de illegale nederzettingen, valt scholen en universiteiten aan... Oh ja, ze bestrijden het 'terrorrisme,' mevrouw.

Tussen haakjes, Hamas heeft meer dan een jaar geleden een éénzijdig staakt het vuren ingesteld. Er zijn al meer dan een jaar geen vreselijke zelfmoordaanslagen meer. Wat doet Israël terwijl? Er harder dan ooit tegenaan gaan, zoals hierboven enigzins minnetjes beschreven.
Rechtvaardigheid, daar gelooft al lang geen Palestijn meer in. En de gewone Israëli dan? Die leeft zijn leven zoals wij in Europa gewend zijn. Weekendje naar zee met de kinderen. Avondje uit in de discotheek. Geen barrières, soldaten, hekken, muren, miserie, geen lonen, lege restaurants, lege winkels, lege straten na de zoveelste serie martelaren die vielen. Oh ja, behalve de inwoners van Siderot, die krijgen zelfgemaakte Al-Qasm 'rakketten' over zich heen, stukken regenpijp die nog nauwelijks een slachtoffer hebben nagelaten.

Lees ook het ooggetuigeverslag op 11.be