Reactie op: De Morgen
Goed nieuws voor Magere Hein en de sinistere beurshandelaars:
Israël krijgt van de USA militair materieel ter waarde van 30 miljard dollar (22 miljard euro), Egypte 13 miljard dollar (9,5 miljard euro) en Saoedi-Arabië en andere Golfstaten meer dan 20 miljard dollar (14,7 miljard euro).
In juni ll. verscheen het Sipri jaarverslag (Stockholm International Peace Research Institute): de USA spendeerde in 2006 bijna 400 miljard Euro aan conventionele bewapening (plus naar schatting 30 miljard dollar aan geheime diensten en nucleaire wapens).Volgens SIPRI zijn vorig jaar de Amerikaanse defensie-uitgaven met 5% gestegen. Sinds 2002 is de wapenhandel in de wereld met 50% gestegen.
Voor sommigen zou het een drama zijn mocht er vrede komen in het Midden-Oosten.
Op 5 jaar tijd zijn de aandelen op de beurs van New York van Northrop Grumman gestegen van 50 naar 80$, General Dynamics van 40 naar 80$, Lockheed Martin van 60 naar 100$.
Northrop Grumman doneerde officieel 462.630$ aan de campagne van W. Bush, General Dynamics sponsorde 1.073.644$ en Lockheed Martin 1.874.712$.
“Wij houden een waakzaam oogje op de behoeften van onze bondgenoten” zei een vooraanstaand regeringslid in de Washington Post. Dit mag niet mis begrepen worden.
Maar dat er van die kant geen serieus vredesinitiatief komt is wel goed te begrijpen. Het is aan Europa om het heft in handen te nemen!
Pol Vandenplas
zondag, juli 29, 2007
Abbas en Fayyad stoppen gewapend verzet
Reactie op: Gazet van Antwerpen:
De zichzelf uitgeroepen Eerste minister van Palestina, Salam Fayyad, legt het gewapend verzet neer tegen Israël. Wapens opnemen tegen andere Palestijnen (lees: Hamas) is wel toegelaten. Men aanvaard zonder meer de wapens van Amerika, zonder in te zien dat dit een tactiek is van neo-conservatieven zoals Elliott Abrams om tot een Palestijnse burgeroorlog te komen. Zonder een onafhankelijke staat te hebben verkregen of versoepeling van de Israëlische bezetting sluit men VN resolutie 3246 uit inzake het recht op gewapende strijd voor alle volkeren die onder koloniale of vreemde overheersing leven.
Jarenlang vreedzaam betogen als brave schapen in Ghandi-stijl tegen het koloniale project van Israël brachten geen soelaas, enkel een steeds driester bezetting. Waarom het gewapend verzet opgeven?
· Omdat een Israëlische legerjeep vrijdagavond een 13-jarige Palestijn uit Tabad opzettelijk omver reed met zware verwondingen en breuken tot gevolg?
· Omdat nog ruim 11.000 Palestijnen politiek gevangenen zitten in Israël? Slechts drie Arabische Israëli’s onder hen hebben recht op penitentiair verlof. De Palestijnense gevangenen worden drie keer per dag geteld, krijgen dagelijks huiszoeking in de cel, regelmatig geweld en mishandeling door politie. Het enige bezoekrecht voor hen is dat van speciale eenheden die hen afslaan en vertrekken. Als de Palestijnen “administratief worden aangehouden” kan dit voor zes maanden met onbeperkte verlenging. Meestal is er niet eens een aanklacht. Volgens militaire order 1500 hebben Palestijnen 18 dagen geen recht op een rechter of advocaat.
· Pas nu is bekend dat in Fakhari, nabij Khan Younis in de Gazastrook op 27 juli 2007 vijftig Palestijnen werden meegenomen naar een onbekende bestemming. Infrastructuur en landbouwland werden vernield bij deze eendaagse Israëlische inval.
· Veel van de goederen die Gaza binnenkomen zijn vervallen omwille van wachttijden aan grensposten. 1,1 van de 1,5 miljoen Gazanen zijn afhankelijk van voedselhulp en dit dreigt te stijgen naar 100 %. 70.000 Palestijnen verloren vorige maand hun job in de Gazastrook.
De zelfuitgeroepen regering van Fayyad en Abbas vrijt zich zo op tegen de Israëlische bezetter en het Amerikaanse beleid dat men moet nagaan of beide mannen nog wel psychisch in orde zijn om het Palestijnse volk te besturen. Zeker nadat men het parlement monddood heeft gemaakt. Abbas zorgde dat gevangenen vrijkwamen, maar niemand van de intussen 40 gevangen genomen parlementsleden van Hamas. Een gebruikelijke videoconferentie tussen Hamas-parlementsleden en andere parlementariërs werd door Fatah op 15 juli gesloten om zo alle 74 verkozen Hamas-parlementsleden het zwijgen op te leggen. Het zelfuitgeroepen kabinet van Abbas en Fayyad heeft nooit de steun gekregen van een meerderheid van het Palestijnse volk of de Palestijnse volksvertegenwoordigers en werkt dus illegaal.
Mario Bergen, LEUVEN
De zichzelf uitgeroepen Eerste minister van Palestina, Salam Fayyad, legt het gewapend verzet neer tegen Israël. Wapens opnemen tegen andere Palestijnen (lees: Hamas) is wel toegelaten. Men aanvaard zonder meer de wapens van Amerika, zonder in te zien dat dit een tactiek is van neo-conservatieven zoals Elliott Abrams om tot een Palestijnse burgeroorlog te komen. Zonder een onafhankelijke staat te hebben verkregen of versoepeling van de Israëlische bezetting sluit men VN resolutie 3246 uit inzake het recht op gewapende strijd voor alle volkeren die onder koloniale of vreemde overheersing leven.
Jarenlang vreedzaam betogen als brave schapen in Ghandi-stijl tegen het koloniale project van Israël brachten geen soelaas, enkel een steeds driester bezetting. Waarom het gewapend verzet opgeven?
· Omdat een Israëlische legerjeep vrijdagavond een 13-jarige Palestijn uit Tabad opzettelijk omver reed met zware verwondingen en breuken tot gevolg?
· Omdat nog ruim 11.000 Palestijnen politiek gevangenen zitten in Israël? Slechts drie Arabische Israëli’s onder hen hebben recht op penitentiair verlof. De Palestijnense gevangenen worden drie keer per dag geteld, krijgen dagelijks huiszoeking in de cel, regelmatig geweld en mishandeling door politie. Het enige bezoekrecht voor hen is dat van speciale eenheden die hen afslaan en vertrekken. Als de Palestijnen “administratief worden aangehouden” kan dit voor zes maanden met onbeperkte verlenging. Meestal is er niet eens een aanklacht. Volgens militaire order 1500 hebben Palestijnen 18 dagen geen recht op een rechter of advocaat.
· Pas nu is bekend dat in Fakhari, nabij Khan Younis in de Gazastrook op 27 juli 2007 vijftig Palestijnen werden meegenomen naar een onbekende bestemming. Infrastructuur en landbouwland werden vernield bij deze eendaagse Israëlische inval.
· Veel van de goederen die Gaza binnenkomen zijn vervallen omwille van wachttijden aan grensposten. 1,1 van de 1,5 miljoen Gazanen zijn afhankelijk van voedselhulp en dit dreigt te stijgen naar 100 %. 70.000 Palestijnen verloren vorige maand hun job in de Gazastrook.
De zelfuitgeroepen regering van Fayyad en Abbas vrijt zich zo op tegen de Israëlische bezetter en het Amerikaanse beleid dat men moet nagaan of beide mannen nog wel psychisch in orde zijn om het Palestijnse volk te besturen. Zeker nadat men het parlement monddood heeft gemaakt. Abbas zorgde dat gevangenen vrijkwamen, maar niemand van de intussen 40 gevangen genomen parlementsleden van Hamas. Een gebruikelijke videoconferentie tussen Hamas-parlementsleden en andere parlementariërs werd door Fatah op 15 juli gesloten om zo alle 74 verkozen Hamas-parlementsleden het zwijgen op te leggen. Het zelfuitgeroepen kabinet van Abbas en Fayyad heeft nooit de steun gekregen van een meerderheid van het Palestijnse volk of de Palestijnse volksvertegenwoordigers en werkt dus illegaal.
Mario Bergen, LEUVEN
vrijdag, juli 27, 2007
Vrede zonder regeling water onmogelijk
Reactie : De Standaard
Als Israël vrede wil met het Palestijnse volk, dan moet het ook zijn wil tot vrede laten zien inzake de waterverdeling in het Heilig Land.
Palestijnen op de bezette Westelijke Jordaaanoever gebruiken gemiddeld per inwoner per jaar 83 m³ water, Israëli’s 333 m³ water en joodse kolonisten zelfs 1.450 m³ water.
Van de Westbank Aquifer gebruikt Israël 73 % van het water, de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever 17 % en illegale joodse kolonisten 10 %.
Alhoewel 10-14 % van de Palestijns BNP gelinkt is met de landbouw, moet 90 % van de Palestijnse landbouwers het stellen met regenwater. Israël’s landbouw is amper 3 % van het BNP, maar het irrigeert meer dan 50 % van zijn land.
Israël consumeert een vaste meerderheid van het water van de Jordaan rivier ofschoon amper 3 % van de rivier loopt binnen de grenzen van voor 1967. Israël leidt een kwart van zijn totaal waterverbruik af via de Jordaan rivier, terwijl Palestijnen geen toegang krijgen door Israëlische sluitingen.
Maar Mr. Katz-Oz, de Israëlische bemiddelaar over water onderwerpen zegt “Er is geen reden voor Palestijnen om waterrechten op te eisen enkel omdat zij op het land wonen”.
Onder internationale wetgeving is het onwettig om water van de Bezette Palestijnse Gebieden te gebruiken voor de eigen burgers, en dubbel onwettig om dit te gebruiken voor illegale Israëlische nederzettingen. (Artikel 1(2) van het in 1966 gesloten Verenigde Naties Mensenrechten Convenant)
In het kader van de internationale wetgeving is Israël herstelbetalingen verschuldigd voor het voortdurend gebruik van watervoorraden alsmede het toe te schrijven verlies aan inkomens van de Palestijnse landbouw.
Israël is schuldig aan acties:
· Israël laat niet toe dat de Palestijnen waterputten boren en neemt vele putten in beslag voor eigen gebruik. Israël zet quota op het maximum verbruik door Palestijnen van bestaande putten.
· Wanneer de levering van water in de de zomermaanden laag is, sluit het Israëlische waterbedrijf Mekorot de kleppen die Palestijnse steden en dorpen bevoorraden, om zo de Israëlische levering niet te beïnvloeden. Dit betekent dat de onwettige Israëlische kolonisten hun zwembaden kunnen laten vollopen en de gazons water geven terwijl de Palestijnen die naast hen leven, onvoldoende water hebben om te drinken en te koken.
· Israël verkoopt vaak het water dat het steelt van de Westbank aan de Palestijnen aan hogere prijzen.
· Tijdens de oorlog van 1967, werden 140 Palestijnse bronnen vernield. De Palestijnen konden amper 13 bronnen boren tussen 1967 en 1996, minder dan het aantal bronnen dat opdroogde tijdens dezelfde periode doordat Israël het verdiepen of herstellen van bestaande putten weigerde.
· De Gazastrook is aangewezen op putten die alsmaar meer doordrongen worden door zout zeewater omdat Israël het grondwater overpompt. Wetenschappers van de VN vermoeden dat de Gaza geen drinkbaar water meer zal hebben over tien jaar.
· De Apartheidsmuur wordt niet enkel gebouwd om land bij Israël in te lijven, maar ook om vele bronnen te annexeren. Door de muur werden 50 putten en 200 cisternen (reservoirs) vernield of afgescheiden van hun eigenaars. Dit water werd gebruikt door meer dan 122.000 mensen. Om de Apartheidsmuur te bouwen werd 35.000 meter waterleidingen vernield. Door afsnijding van de waterbronnen verloren Palestijnse landbouwers 2.200 ton olijfolie, 50.000 ton fruit en 100.000 ton groenten in 2003.
Als men over vrede praat, moet men ook praten over een eerlijke verdeling van het water onder Palestijnen en Israëli’s.
Mario Berge, LEUVEN
Als Israël vrede wil met het Palestijnse volk, dan moet het ook zijn wil tot vrede laten zien inzake de waterverdeling in het Heilig Land.
Palestijnen op de bezette Westelijke Jordaaanoever gebruiken gemiddeld per inwoner per jaar 83 m³ water, Israëli’s 333 m³ water en joodse kolonisten zelfs 1.450 m³ water.
Van de Westbank Aquifer gebruikt Israël 73 % van het water, de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever 17 % en illegale joodse kolonisten 10 %.
Alhoewel 10-14 % van de Palestijns BNP gelinkt is met de landbouw, moet 90 % van de Palestijnse landbouwers het stellen met regenwater. Israël’s landbouw is amper 3 % van het BNP, maar het irrigeert meer dan 50 % van zijn land.
Israël consumeert een vaste meerderheid van het water van de Jordaan rivier ofschoon amper 3 % van de rivier loopt binnen de grenzen van voor 1967. Israël leidt een kwart van zijn totaal waterverbruik af via de Jordaan rivier, terwijl Palestijnen geen toegang krijgen door Israëlische sluitingen.
Maar Mr. Katz-Oz, de Israëlische bemiddelaar over water onderwerpen zegt “Er is geen reden voor Palestijnen om waterrechten op te eisen enkel omdat zij op het land wonen”.
Onder internationale wetgeving is het onwettig om water van de Bezette Palestijnse Gebieden te gebruiken voor de eigen burgers, en dubbel onwettig om dit te gebruiken voor illegale Israëlische nederzettingen. (Artikel 1(2) van het in 1966 gesloten Verenigde Naties Mensenrechten Convenant)
In het kader van de internationale wetgeving is Israël herstelbetalingen verschuldigd voor het voortdurend gebruik van watervoorraden alsmede het toe te schrijven verlies aan inkomens van de Palestijnse landbouw.
Israël is schuldig aan acties:
· Israël laat niet toe dat de Palestijnen waterputten boren en neemt vele putten in beslag voor eigen gebruik. Israël zet quota op het maximum verbruik door Palestijnen van bestaande putten.
· Wanneer de levering van water in de de zomermaanden laag is, sluit het Israëlische waterbedrijf Mekorot de kleppen die Palestijnse steden en dorpen bevoorraden, om zo de Israëlische levering niet te beïnvloeden. Dit betekent dat de onwettige Israëlische kolonisten hun zwembaden kunnen laten vollopen en de gazons water geven terwijl de Palestijnen die naast hen leven, onvoldoende water hebben om te drinken en te koken.
· Israël verkoopt vaak het water dat het steelt van de Westbank aan de Palestijnen aan hogere prijzen.
· Tijdens de oorlog van 1967, werden 140 Palestijnse bronnen vernield. De Palestijnen konden amper 13 bronnen boren tussen 1967 en 1996, minder dan het aantal bronnen dat opdroogde tijdens dezelfde periode doordat Israël het verdiepen of herstellen van bestaande putten weigerde.
· De Gazastrook is aangewezen op putten die alsmaar meer doordrongen worden door zout zeewater omdat Israël het grondwater overpompt. Wetenschappers van de VN vermoeden dat de Gaza geen drinkbaar water meer zal hebben over tien jaar.
· De Apartheidsmuur wordt niet enkel gebouwd om land bij Israël in te lijven, maar ook om vele bronnen te annexeren. Door de muur werden 50 putten en 200 cisternen (reservoirs) vernield of afgescheiden van hun eigenaars. Dit water werd gebruikt door meer dan 122.000 mensen. Om de Apartheidsmuur te bouwen werd 35.000 meter waterleidingen vernield. Door afsnijding van de waterbronnen verloren Palestijnse landbouwers 2.200 ton olijfolie, 50.000 ton fruit en 100.000 ton groenten in 2003.
Als men over vrede praat, moet men ook praten over een eerlijke verdeling van het water onder Palestijnen en Israëli’s.
Mario Berge, LEUVEN
dinsdag, juli 24, 2007
250 Gevangenen vrij
Reactie op: De Morgen.
Dat is nu al wéken dat er in de krant geleuterd wordt over "de vrijlating van 250 gevangen Palestijnen". Versta me goed, dat onschuldige mensen worden vrijgelaten vind ik een goede zaak, maar dat men doet alsof nu de vrede in zicht is, of dat dit een genereuze geste is van Israël, alsof bijna alle gevangenen worden vrijgelaten, sorry, een beetje nuancering is hier op zijn plaats.Volgens de laatste cijfers van het Mandela Institute (april 2007) zitten in Kitziot alleen al 2450 mensen gevangen, waaronder 510 "administratief", dat wil zeggen zonder enige aanklacht of recht op verdediging, en ook nog 25 jongeren van minder dan 18 jaar oud. In totaal houdt Israël niet minder dan 11210 mensen gevangen, waaronder ook de 39 Palestijnse volksvertegenwoordigers, wiens misdaad het is om democratisch verkozen te zijn geworden.250 gevangenen betekenen dus 2,2% van alle gevangenen, ik begrijp niet dat daarover zo druk wordt gedaan, dit zijn peanuts, dit is show. Er is absoluut geen sprake van algemene amestie of vrijlating van alle politieke gevangenen, of stopzetting van kidnapping en willekeurige arrestaties.Ik wou dat het waar was dat de vrede dichterbij komt, maar de geste is blijkbaar niet bedoeld om onschuldigen vrij te laten, of om mensen die onwettig of zonder aanklacht vast zitten te rehabiliteren. Neen, de bedoeling is om "Fatah te versterken" ten opzichte van Hamas. Inderdaad, dezelfde Fatah die 2 jaar geleden "geen gesprekspartner is voor de vrede", dezelfde Fatah die toen corrupt was en ondemocratisch, diezelfde Fatah wil Israël nu versterken.Het mag duidelijk zijn dat Israël hiermee vooral de Palestijnse burgeroorlog wil aanwakkeren, en dat de vrede daarmee GEEN STAP dichterbij komt.
Filip DecoeneAntwerpen
Israël speelt met Abbas’ voeten
De vrijlating van 250 Palestijnse gevangenen staat in schril contrast met de werkelijkheid in Palestina. Israël houdt Abbas meer dan goed voor gek.
77 van de vrijgelaten gevangenen bevonden zich aan het einde van hun opsluiting. In ruil voor hun vrijlating, moesten de gevangenen een document tekenen waarin ze afzien van elke vorm van verzet tegen Israël. 250 “vrijgelaten” Palestijnen van de 11.500 gedetineerden is een druppel in de oceaan.
Bij dertig invallen op de bezette Westelijke Jordaanoever heeft het Israëlisch leger de voorbije week opnieuw vijftig Palestijnen achter slot en grendel gestoken. 1.597 Palestijnen werden sinds begin dit jaar al gevangen genomen op de Westbank. Volgens de Palestijnse overheid werden er sinds 1967 meer dan zevenhonderdduizend Palestijnen en Arabieren in Palestina door Israël aangehouden.
7.905 Palestijnen raakten door Israëlisch geweld gewond sinds het begin van de tweede intifada (waarvan 5.360 op de Westbank). 64 % van de gewonden waren kinderen. De meeste slachtoffers vielen in Nablus (19,6 %) en in Ramallah (11,8 %) volgens het International Middle East Media Center. 6.000 Palestijnen aan de Rafa-grenspost kunnen al zeven weken niet naar hun huis in de Gazastrook. 30.000 Palestijnen vertoeven elders in Egypte, waar ze meestal voor medische verzorging waren. Er is een gebrek aan voedsel, water, schuilplaats en medische voorzieningen voor deze mensen. Tot heden stierven al 30 Palestijnen aan de grens.
De Goed Nieuws Show van Abbas zwijgt over wat er dagelijks gebeurt in Palestina:
· Onbekenden vernielden dertig olijfbomen nabij Al Lubban ash Sharqiya.
· Een 16-jarige Palestijnse jongen, Mu'tasim Al-Jamal, werd door kolonisten in de stad Hebron neergeslagen en omver gereden met een auto. Hij werd voor medische verzorging in het ziekenhuis van Hebron opgenomen. Op het ogenblik van de feiten verkocht de jongen snoep.
· Bij een luchtaanval op de Gazastrook werd een onafgewerkt appartementsgebouw beschadigd. Vijf Palestijnen raakten gewond.
· Defense for Children International maakte een rapport bekend over misbruik en marteling van Palestijnse kinderen in Israëlische gevangenissen. Rashed Radwa werd geblinddoekt geslagen en moest tien uur in een stresspositie in koud weer doormaken. Toen hij weigerde een Hebreeuwse tekst te tekenen, werd hij met het hoofd tegen een bureau geslagen. Assem Lufti Abdel Lattif Khalil (16) bracht 40 dagen door in een ondervragingscentrum. Hij werd geslagen en in stressposities in de regen gezet. Een 15-jarige werd seksueel misbruikt en herhaaldelijk geslagen op gevoelige plekken van het lichaam. Het zijn slechts enkele voorbeelden in het rapport. Hoe kan je van deze kinderen verwachten dat ze straks respect hebben voor Israëli’s?
· In Hebron werden drie Palestijnen zonder reden het ziekenhuis in geslagen door Israëlische soldaten en kolonisten op 24 uur tijd.
· In Bethlehem raakte een Palestijns meisje gewond wanneer kolonisten stenen gooien naar een passerende wagen.
· De auto van de Palestijnse dichter-uitgever Siham Daoud werd door onbekenden in brand gestoken.
· Op 23 juli 2007 keurde het Israëlisch parlement een wet goed die Arabische burgers verbiedt om deel te nemen aan landveilingen van het Joods Nationaal Fonds (13 % van alle staatsland).
· Abbas vraagt de Israëli’s om brandstofleveringen aan de Gazastrook te stoppen. Gaza zou het dan zonder elektriciteit moeten stellen. Israël voorziet de krachtcentrale van Gaza dagelijks met 360.000 liter brandstof om via het 60 Megawatt-station de Gazanen in 30 % van de dagelijkse behoefte te voorzien. Abbas’ bedoeling is om Hamas verder te schaden na de aanhouding door de PA van de directeur van het electriciteitsbedrijf in Gaza.
Mario Bergen, Leuven
Dat is nu al wéken dat er in de krant geleuterd wordt over "de vrijlating van 250 gevangen Palestijnen". Versta me goed, dat onschuldige mensen worden vrijgelaten vind ik een goede zaak, maar dat men doet alsof nu de vrede in zicht is, of dat dit een genereuze geste is van Israël, alsof bijna alle gevangenen worden vrijgelaten, sorry, een beetje nuancering is hier op zijn plaats.Volgens de laatste cijfers van het Mandela Institute (april 2007) zitten in Kitziot alleen al 2450 mensen gevangen, waaronder 510 "administratief", dat wil zeggen zonder enige aanklacht of recht op verdediging, en ook nog 25 jongeren van minder dan 18 jaar oud. In totaal houdt Israël niet minder dan 11210 mensen gevangen, waaronder ook de 39 Palestijnse volksvertegenwoordigers, wiens misdaad het is om democratisch verkozen te zijn geworden.250 gevangenen betekenen dus 2,2% van alle gevangenen, ik begrijp niet dat daarover zo druk wordt gedaan, dit zijn peanuts, dit is show. Er is absoluut geen sprake van algemene amestie of vrijlating van alle politieke gevangenen, of stopzetting van kidnapping en willekeurige arrestaties.Ik wou dat het waar was dat de vrede dichterbij komt, maar de geste is blijkbaar niet bedoeld om onschuldigen vrij te laten, of om mensen die onwettig of zonder aanklacht vast zitten te rehabiliteren. Neen, de bedoeling is om "Fatah te versterken" ten opzichte van Hamas. Inderdaad, dezelfde Fatah die 2 jaar geleden "geen gesprekspartner is voor de vrede", dezelfde Fatah die toen corrupt was en ondemocratisch, diezelfde Fatah wil Israël nu versterken.Het mag duidelijk zijn dat Israël hiermee vooral de Palestijnse burgeroorlog wil aanwakkeren, en dat de vrede daarmee GEEN STAP dichterbij komt.
Filip DecoeneAntwerpen
Israël speelt met Abbas’ voeten
De vrijlating van 250 Palestijnse gevangenen staat in schril contrast met de werkelijkheid in Palestina. Israël houdt Abbas meer dan goed voor gek.
77 van de vrijgelaten gevangenen bevonden zich aan het einde van hun opsluiting. In ruil voor hun vrijlating, moesten de gevangenen een document tekenen waarin ze afzien van elke vorm van verzet tegen Israël. 250 “vrijgelaten” Palestijnen van de 11.500 gedetineerden is een druppel in de oceaan.
Bij dertig invallen op de bezette Westelijke Jordaanoever heeft het Israëlisch leger de voorbije week opnieuw vijftig Palestijnen achter slot en grendel gestoken. 1.597 Palestijnen werden sinds begin dit jaar al gevangen genomen op de Westbank. Volgens de Palestijnse overheid werden er sinds 1967 meer dan zevenhonderdduizend Palestijnen en Arabieren in Palestina door Israël aangehouden.
7.905 Palestijnen raakten door Israëlisch geweld gewond sinds het begin van de tweede intifada (waarvan 5.360 op de Westbank). 64 % van de gewonden waren kinderen. De meeste slachtoffers vielen in Nablus (19,6 %) en in Ramallah (11,8 %) volgens het International Middle East Media Center. 6.000 Palestijnen aan de Rafa-grenspost kunnen al zeven weken niet naar hun huis in de Gazastrook. 30.000 Palestijnen vertoeven elders in Egypte, waar ze meestal voor medische verzorging waren. Er is een gebrek aan voedsel, water, schuilplaats en medische voorzieningen voor deze mensen. Tot heden stierven al 30 Palestijnen aan de grens.
De Goed Nieuws Show van Abbas zwijgt over wat er dagelijks gebeurt in Palestina:
· Onbekenden vernielden dertig olijfbomen nabij Al Lubban ash Sharqiya.
· Een 16-jarige Palestijnse jongen, Mu'tasim Al-Jamal, werd door kolonisten in de stad Hebron neergeslagen en omver gereden met een auto. Hij werd voor medische verzorging in het ziekenhuis van Hebron opgenomen. Op het ogenblik van de feiten verkocht de jongen snoep.
· Bij een luchtaanval op de Gazastrook werd een onafgewerkt appartementsgebouw beschadigd. Vijf Palestijnen raakten gewond.
· Defense for Children International maakte een rapport bekend over misbruik en marteling van Palestijnse kinderen in Israëlische gevangenissen. Rashed Radwa werd geblinddoekt geslagen en moest tien uur in een stresspositie in koud weer doormaken. Toen hij weigerde een Hebreeuwse tekst te tekenen, werd hij met het hoofd tegen een bureau geslagen. Assem Lufti Abdel Lattif Khalil (16) bracht 40 dagen door in een ondervragingscentrum. Hij werd geslagen en in stressposities in de regen gezet. Een 15-jarige werd seksueel misbruikt en herhaaldelijk geslagen op gevoelige plekken van het lichaam. Het zijn slechts enkele voorbeelden in het rapport. Hoe kan je van deze kinderen verwachten dat ze straks respect hebben voor Israëli’s?
· In Hebron werden drie Palestijnen zonder reden het ziekenhuis in geslagen door Israëlische soldaten en kolonisten op 24 uur tijd.
· In Bethlehem raakte een Palestijns meisje gewond wanneer kolonisten stenen gooien naar een passerende wagen.
· De auto van de Palestijnse dichter-uitgever Siham Daoud werd door onbekenden in brand gestoken.
· Op 23 juli 2007 keurde het Israëlisch parlement een wet goed die Arabische burgers verbiedt om deel te nemen aan landveilingen van het Joods Nationaal Fonds (13 % van alle staatsland).
· Abbas vraagt de Israëli’s om brandstofleveringen aan de Gazastrook te stoppen. Gaza zou het dan zonder elektriciteit moeten stellen. Israël voorziet de krachtcentrale van Gaza dagelijks met 360.000 liter brandstof om via het 60 Megawatt-station de Gazanen in 30 % van de dagelijkse behoefte te voorzien. Abbas’ bedoeling is om Hamas verder te schaden na de aanhouding door de PA van de directeur van het electriciteitsbedrijf in Gaza.
Mario Bergen, Leuven
maandag, juli 16, 2007
Er zijn nog 11.210 gevangenen voor U
Reactie op: Gazet van Antwerpen:
Wat waren sommigen toch gelukkig, want er zouden “misschien” 250 Palestijnse gevangenen worden vrijgelaten. Tussen 1967 en 1988 werden meer dan 600.000 Palestijnen gevangen genomen voor een periode van een week tot levenslang (20 % van de toenmalige bevolking). Tijdens de eerste intifada (1987-1994) arresteerde Israël 175.000 Palestijnen. Volgens B’Tselem werd 85 % van hen gemarteld tijdens hun opsluiting.
Het Mandela Instituut voor Mensenrechten in Ramallah stelt vast dat zich in Israëlische cellen op dit ogenblik 11.210 Palestijnse politieke gevangenen bevinden. Onder hen vertoeven 150 vrouwen en 400 kinderen.
Van de 124 Palestijnse kinderen die gedood werden in 2006 was 31 % twaalf jaar of jonger. 85 % van deze doden viel in de Gazastrook. Volgens mensenrechtenorganisaties en het Palestijns Ministerie van Volksgezondheid raakten door acties van het Israëlische leger in 2006 vierhonderd kinderen gewond. Ook in 2007 blijft Israël zich van haar slechtste kant tonen.
Palestijnen jonger dan 35 mochten deze week niet meer passeren langs controleposten in en rond Nablus. Ook in Tulkarm en op andere plaatsen gold deze nieuwe Israëlische order enkel voor Palestijnen.
Een Palestijnse ziekenwagen in Nablus op weg naar een noodoproep werd aan een controlepost gedurende 20 minuten opgehouden. Het slachtoffer, een Palestijn van 27 met verdrinkingsverschijnselen, stierf een half uur na opname in het ziekenhuis.
Honderd donums landbouwgrond nabij het dorp Rameen werden door kolonisten van “Ennab”, ten oosten van Tulkarm, in brand gestoken. Weg olijven, granen, vijgen en amandelen. In de Gazastrook werden 200 dunums landbouwgrond vernield.
De kolonisten van “Sousia”, ten zuiden van Hebron, hadden een ander spelletje. Ze beschoten twee huizen van Palestijnen die op vijf kilomter afstand wonen. Ze wouden enkele bomen kappen en bedreigden de Palestijnen om hun huizen te verlaten.
Voor 35.000 Palestijnen in Gaza die leven van de visvangst gelden nog striktere beperkingen dan voorheen. Gewapende patrouilles per boot en helicopter beschieten Palestijnen die orders van het Israëlische leger niet correct opvolgen.
Palestijnse patienten die via de grenspost Beit Hanoun (Erez) naar Israëlische ziekenhuizen moeten voor verzorging, mogen dat voortaan niet meer doen via Palestijnse ambulaces. Als het wordt toegelaten door het bezettingsleger van Israël, dan moet men betalen voor vervoer naar een ziekenhuis op de bezette Westelijke Jordaanoever of Israël. Voor tien patienten per dag was dit mogelijk sinds het begin van 2007. Ze moeten wel uren wachten aan de grens en een onmenselijke behandeling ondergaan. Voor alle andere Palestijnen blijft de grenspost gewoon dicht.
En om duidelijk te maken dat het niet allemaal kommer en kwel is. Het Popular Art Centre houdt in juli het Palestijns Internationaal Festival voor Dans en Muziek. Het is in 2007 meteen het twintigste jaar dat het PAC dergelijke activiteiten organiseerd om het cultureel leven in Palestina in stand te houden ondanks de bezetting. Vrije meninguiting is het jaarthema van het festival dat diverse steden, dorpen en vluchtelingenkampen aandoet op de bezette Westlijke Jordaanoever.
* Link: Defence for Children International / Palestine Section
Mario Bergen, LEUVEN
__._,_.___
Wat waren sommigen toch gelukkig, want er zouden “misschien” 250 Palestijnse gevangenen worden vrijgelaten. Tussen 1967 en 1988 werden meer dan 600.000 Palestijnen gevangen genomen voor een periode van een week tot levenslang (20 % van de toenmalige bevolking). Tijdens de eerste intifada (1987-1994) arresteerde Israël 175.000 Palestijnen. Volgens B’Tselem werd 85 % van hen gemarteld tijdens hun opsluiting.
Het Mandela Instituut voor Mensenrechten in Ramallah stelt vast dat zich in Israëlische cellen op dit ogenblik 11.210 Palestijnse politieke gevangenen bevinden. Onder hen vertoeven 150 vrouwen en 400 kinderen.
Van de 124 Palestijnse kinderen die gedood werden in 2006 was 31 % twaalf jaar of jonger. 85 % van deze doden viel in de Gazastrook. Volgens mensenrechtenorganisaties en het Palestijns Ministerie van Volksgezondheid raakten door acties van het Israëlische leger in 2006 vierhonderd kinderen gewond. Ook in 2007 blijft Israël zich van haar slechtste kant tonen.
Palestijnen jonger dan 35 mochten deze week niet meer passeren langs controleposten in en rond Nablus. Ook in Tulkarm en op andere plaatsen gold deze nieuwe Israëlische order enkel voor Palestijnen.
Een Palestijnse ziekenwagen in Nablus op weg naar een noodoproep werd aan een controlepost gedurende 20 minuten opgehouden. Het slachtoffer, een Palestijn van 27 met verdrinkingsverschijnselen, stierf een half uur na opname in het ziekenhuis.
Honderd donums landbouwgrond nabij het dorp Rameen werden door kolonisten van “Ennab”, ten oosten van Tulkarm, in brand gestoken. Weg olijven, granen, vijgen en amandelen. In de Gazastrook werden 200 dunums landbouwgrond vernield.
De kolonisten van “Sousia”, ten zuiden van Hebron, hadden een ander spelletje. Ze beschoten twee huizen van Palestijnen die op vijf kilomter afstand wonen. Ze wouden enkele bomen kappen en bedreigden de Palestijnen om hun huizen te verlaten.
Voor 35.000 Palestijnen in Gaza die leven van de visvangst gelden nog striktere beperkingen dan voorheen. Gewapende patrouilles per boot en helicopter beschieten Palestijnen die orders van het Israëlische leger niet correct opvolgen.
Palestijnse patienten die via de grenspost Beit Hanoun (Erez) naar Israëlische ziekenhuizen moeten voor verzorging, mogen dat voortaan niet meer doen via Palestijnse ambulaces. Als het wordt toegelaten door het bezettingsleger van Israël, dan moet men betalen voor vervoer naar een ziekenhuis op de bezette Westelijke Jordaanoever of Israël. Voor tien patienten per dag was dit mogelijk sinds het begin van 2007. Ze moeten wel uren wachten aan de grens en een onmenselijke behandeling ondergaan. Voor alle andere Palestijnen blijft de grenspost gewoon dicht.
En om duidelijk te maken dat het niet allemaal kommer en kwel is. Het Popular Art Centre houdt in juli het Palestijns Internationaal Festival voor Dans en Muziek. Het is in 2007 meteen het twintigste jaar dat het PAC dergelijke activiteiten organiseerd om het cultureel leven in Palestina in stand te houden ondanks de bezetting. Vrije meninguiting is het jaarthema van het festival dat diverse steden, dorpen en vluchtelingenkampen aandoet op de bezette Westlijke Jordaanoever.
* Link: Defence for Children International / Palestine Section
Mario Bergen, LEUVEN
__._,_.___
zaterdag, juli 14, 2007
Palestijnen: recht op een eigen staat
Reactie op: De Standaard:
Bij de al zes decennia aanslepende bezetting door Israël van het historische Palestina, zijn er mensen die denken dat een oplossing eenvoudig is. Geef de twee volkeren één staat waarin ze dezelfde rechten hebben en de problemen zijn van de baan. Niets is minder waar.
Een overgrote meerderheid van de joodse bevolking wil niets weten van de ontbinding van de zogenaamde “joods-democratische” staat, “al zestig jaar de enige democratie in het Midden-Oosten”. Israëli’s denken er nog minder aan om de Arabisch-Palestijnse burgers als volwaardige medeburgers te aanzien. Ook de meerderheid van de Palestijnen wil een eigen staat.
Een eenheidsstaat voor joden en Palestijne zou de Israëlische apartheid en superioriteit op militair en technologisch vlak alleen intensifiëren en uitbreiden. Het zou een nieuwe bezetting worden, één waar vrede ver te zoeken is. Beide volkeren zouden er alles aan doen om een meerderheid uit te maken in zulke staat. Sinds 1948 weten we welke middelen joden daarvoor inschakelen. Een burgeroorlog naar Libanees voorbeeld (1975-1990) is dan het resultaat.
De wegen naar een tweestatenoplossing hebben nog geen einde gemaakt aan de bezetting. Maar in één staat is die garantie evenmin voorhanden. Kolonisten kunnen in één staat kolonies stichten naar eigen goesting. Het vredeskamp wordt versplinterd en de publieke opinie denkt dat alles peis en vree is. Honderden VN-Resoluties en internatinale verdragen negeerden de Israëlische politici. Een eenheidsstaat zou die strijd verplaatsen naar elke straat van Gaza tot Tel Aviv.
Zolang men de Palestijnen niet als volwaardig beschouwd en de vrijheid geeft om zichzelf te uiten en te besturen, zal een eenheidsstaat enkel de Apartheid vergroten. Zolang het recht op terugkeer van Palestijnse vluchtelingen onbespreekbaar is, blijft een eenheidsstaat een creatie waarbij een artificiële joodse meerderheid de touwtjes in handen heeft. En welke Israëlische politicus is bereid om een acht meter hoge en 750 km lange muur af te breken die aan het volk werd verkocht als ultieme veiligheidsgarantie?
Als de Arabieren morgen een qalifaat willen maken van het historische Palestina hebben ze niet alleen meer historisch recht van spreken, maar zou er tenminste de garantie zijn dat de minderheden in dergelijke moslimstaat meer rechten hebben dan de Palestijnen in een toekomstige eenheidsstaat.
Palestijnen hebben recht op zelfbeschikking. Zulk recht omvat de vrijheid van politieke mening en een eigen invulling om zich economisch, sociaal en cultureel te ontplooien. Het recht om te beschikken over bezit en middelen die Palestijnen nodig achten om te bestaan. Het recht op technische en wetenschappelijke kennis. Palestijnen hebben recht op een eigen inbreng in nationale en regionale ontwikkelingsplannen. Ze hebben recht op een permanente verbetering van de levensomstandigheden en een voortdurende economische groei. Ze hebben recht op bescherming van hun natuurlijke omgeving. Palestijnen hebben recht op mobiliteit, vereniging, vergadering, en gebruik van een eigen taal en onderwijssysteem. Palestijnen hebben recht op gezonde voeding en eigen voedings- en landbouwsystemen.
Volkssoevereiniteit is een fundamenteel mensenrecht. Recht op een leefgebied en zelfbeschikkingsrecht verloochenen bij een eenstatenoplossing is de Apartheid in stand houden. Een staat die al deze rechten miskent, blijft een Apartheidsstaat die we nooit kunnen aanvaarden.
Mario Bergen, LEUVEN
Bij de al zes decennia aanslepende bezetting door Israël van het historische Palestina, zijn er mensen die denken dat een oplossing eenvoudig is. Geef de twee volkeren één staat waarin ze dezelfde rechten hebben en de problemen zijn van de baan. Niets is minder waar.
Een overgrote meerderheid van de joodse bevolking wil niets weten van de ontbinding van de zogenaamde “joods-democratische” staat, “al zestig jaar de enige democratie in het Midden-Oosten”. Israëli’s denken er nog minder aan om de Arabisch-Palestijnse burgers als volwaardige medeburgers te aanzien. Ook de meerderheid van de Palestijnen wil een eigen staat.
Een eenheidsstaat voor joden en Palestijne zou de Israëlische apartheid en superioriteit op militair en technologisch vlak alleen intensifiëren en uitbreiden. Het zou een nieuwe bezetting worden, één waar vrede ver te zoeken is. Beide volkeren zouden er alles aan doen om een meerderheid uit te maken in zulke staat. Sinds 1948 weten we welke middelen joden daarvoor inschakelen. Een burgeroorlog naar Libanees voorbeeld (1975-1990) is dan het resultaat.
De wegen naar een tweestatenoplossing hebben nog geen einde gemaakt aan de bezetting. Maar in één staat is die garantie evenmin voorhanden. Kolonisten kunnen in één staat kolonies stichten naar eigen goesting. Het vredeskamp wordt versplinterd en de publieke opinie denkt dat alles peis en vree is. Honderden VN-Resoluties en internatinale verdragen negeerden de Israëlische politici. Een eenheidsstaat zou die strijd verplaatsen naar elke straat van Gaza tot Tel Aviv.
Zolang men de Palestijnen niet als volwaardig beschouwd en de vrijheid geeft om zichzelf te uiten en te besturen, zal een eenheidsstaat enkel de Apartheid vergroten. Zolang het recht op terugkeer van Palestijnse vluchtelingen onbespreekbaar is, blijft een eenheidsstaat een creatie waarbij een artificiële joodse meerderheid de touwtjes in handen heeft. En welke Israëlische politicus is bereid om een acht meter hoge en 750 km lange muur af te breken die aan het volk werd verkocht als ultieme veiligheidsgarantie?
Als de Arabieren morgen een qalifaat willen maken van het historische Palestina hebben ze niet alleen meer historisch recht van spreken, maar zou er tenminste de garantie zijn dat de minderheden in dergelijke moslimstaat meer rechten hebben dan de Palestijnen in een toekomstige eenheidsstaat.
Palestijnen hebben recht op zelfbeschikking. Zulk recht omvat de vrijheid van politieke mening en een eigen invulling om zich economisch, sociaal en cultureel te ontplooien. Het recht om te beschikken over bezit en middelen die Palestijnen nodig achten om te bestaan. Het recht op technische en wetenschappelijke kennis. Palestijnen hebben recht op een eigen inbreng in nationale en regionale ontwikkelingsplannen. Ze hebben recht op een permanente verbetering van de levensomstandigheden en een voortdurende economische groei. Ze hebben recht op bescherming van hun natuurlijke omgeving. Palestijnen hebben recht op mobiliteit, vereniging, vergadering, en gebruik van een eigen taal en onderwijssysteem. Palestijnen hebben recht op gezonde voeding en eigen voedings- en landbouwsystemen.
Volkssoevereiniteit is een fundamenteel mensenrecht. Recht op een leefgebied en zelfbeschikkingsrecht verloochenen bij een eenstatenoplossing is de Apartheid in stand houden. Een staat die al deze rechten miskent, blijft een Apartheidsstaat die we nooit kunnen aanvaarden.
Mario Bergen, LEUVEN
maandag, juli 09, 2007
'De Dode Zee sterft elk jaar een beetje meer'
Reactie op : De Standaard, 09/07/2007
Het is spijtig dat de uitleg van dit fenomeen door de Jordaanse professor hydrologie Elias Salameh, ergens midden in het artikel verzeild is geraakt en waar de nadruk gelegd wordt op het gebruik van het water voor de landbouw en drinkwater.
Dit in schril contrast met de uitleg over de dure hotels en van de manager van het congrescentrum aldaar, die het zelfs over zijn golfbaan heeft.
Maar het zeker positief dat het er staat.
De professor zegt ook dat dit wegzakken van de dode zee vooral begon op het einde van de jaren 1960, voor de goeie verstaander, het begin van de bezetting van de Westelijke Jordaanoever en de Golanhoogvlakte, beiden met belangrijke watervoorraden
En is het gebruik van water zowel langs Palestijns bezet gebied als langs de Jordaanse kant evenredig toegenomen?
Het was het begin van de bouw van Israëlische nederzettingen aldaar. Nu worden er reeds 90% van de landbouwgronden van de joodse nederzettingen geiïrrigeerd, tegenover 2,5 % van de Palestijnse en beschikken ze over tweederde van het geïrrigeerde areaal. Ongeveer 250 op de 500 Palestijnse dorpen moeten het nog steeds stellen met hun waterputten, zoals ze reeds deden lang voor de jaren 1960.
Er is dus wel degelijk iets ernstig in een bepaalde richting veranderd.
Johan Van Hulle, Zomergem
Het is spijtig dat de uitleg van dit fenomeen door de Jordaanse professor hydrologie Elias Salameh, ergens midden in het artikel verzeild is geraakt en waar de nadruk gelegd wordt op het gebruik van het water voor de landbouw en drinkwater.
Dit in schril contrast met de uitleg over de dure hotels en van de manager van het congrescentrum aldaar, die het zelfs over zijn golfbaan heeft.
Maar het zeker positief dat het er staat.
De professor zegt ook dat dit wegzakken van de dode zee vooral begon op het einde van de jaren 1960, voor de goeie verstaander, het begin van de bezetting van de Westelijke Jordaanoever en de Golanhoogvlakte, beiden met belangrijke watervoorraden
En is het gebruik van water zowel langs Palestijns bezet gebied als langs de Jordaanse kant evenredig toegenomen?
Het was het begin van de bouw van Israëlische nederzettingen aldaar. Nu worden er reeds 90% van de landbouwgronden van de joodse nederzettingen geiïrrigeerd, tegenover 2,5 % van de Palestijnse en beschikken ze over tweederde van het geïrrigeerde areaal. Ongeveer 250 op de 500 Palestijnse dorpen moeten het nog steeds stellen met hun waterputten, zoals ze reeds deden lang voor de jaren 1960.
Er is dus wel degelijk iets ernstig in een bepaalde richting veranderd.
Johan Van Hulle, Zomergem
zondag, juli 08, 2007
Recht op democratie in Palestina.
Reactie op : “Ambtenaren krijgen weer volledig salaris.” (DS 5 juli 2007)
Het was maar een klein berichtje in de krant. Maar het is een essentieel element voor wie de toestand in Palestina wil begrijpen. Zolang Hamas in de regering zat, hebben Israël en haar internationale vrienden de werking van deze regering gedwarsboomd. Het achterhouden van geld, is daar slechts één klein voorbeeld van. De Palestijnen konden onmogelijk een goed functionerende samenleving opbouwen. Ook de Israëlische bezetting met de muur, de checkpoints, de nieuwe nederzettingen, … maken dit onmogelijk. Het was voorspelbaar dat dit zou escaleren.
In elke gemeenschap die op een onrechtvaardige manier onderdrukt wordt, ontstaat vroeg of laat de drang om hun rechten met geweld te verdedigen. Bij mensen die opgroeiden onder de militaire controle van een agressieve bezetter, is die keuze sneller gemaakt.
Wil men echt vrede in het Midden Oosten ? Dan moet men de Palestijnen eindelijk de kans geven om volwaardige partners te worden. Een belangrijke stap daarin is het recht op een eigen democratische staat. Dat zal niet lukken zolang Israël ongestraft alle VN-resoluties naast zich mag blijven neerleggen.
ria cabus
Het was maar een klein berichtje in de krant. Maar het is een essentieel element voor wie de toestand in Palestina wil begrijpen. Zolang Hamas in de regering zat, hebben Israël en haar internationale vrienden de werking van deze regering gedwarsboomd. Het achterhouden van geld, is daar slechts één klein voorbeeld van. De Palestijnen konden onmogelijk een goed functionerende samenleving opbouwen. Ook de Israëlische bezetting met de muur, de checkpoints, de nieuwe nederzettingen, … maken dit onmogelijk. Het was voorspelbaar dat dit zou escaleren.
In elke gemeenschap die op een onrechtvaardige manier onderdrukt wordt, ontstaat vroeg of laat de drang om hun rechten met geweld te verdedigen. Bij mensen die opgroeiden onder de militaire controle van een agressieve bezetter, is die keuze sneller gemaakt.
Wil men echt vrede in het Midden Oosten ? Dan moet men de Palestijnen eindelijk de kans geven om volwaardige partners te worden. Een belangrijke stap daarin is het recht op een eigen democratische staat. Dat zal niet lukken zolang Israël ongestraft alle VN-resoluties naast zich mag blijven neerleggen.
ria cabus
vrijdag, juli 06, 2007
Arabisch nihilisme?
Reactie op: De Morgen 14 06 07
De laatste tijd stelt men een nieuw pro-Israëlisch mediaoffensief vast. Eerst was er het initiatief van het Israëlisch ministerie van Buitenlandse Zaken om een delegatie burgers uit Siderot naar België, Nederland, Frankrijk, Duitsland en Groot-Brittannië te sturen. De groep in Brussel had zelfs een brokstuk bij van een Qassamprojectiel dat via diplomatieke weg met het vliegtuig mee kon reizen (DM 7.6).
Nu is het de beurt aan Thomas Friedman om in een artikel over het Arabisch nihilisme (DM 14.6) opnieuw de Arabieren in een slacht daglicht te zetten. Hij beweert zelfs dat Hezbollah zich in zijn eigen oorlog met Israël stortte, terwijl het juist Israël is die Libanon is binnengevallen. Hij heeft het in het lang en breed over de slachtoffers van de Arabische zelfmoordterroristen, maar over de dodelijke slachtoffers van de Israëlische militaire operaties en doelgerichte liquidaties zegt hij geen woord.Hij heeft het wel in een enkele paragraaf “over Israël dat op zoek was naar de vierde weg”, maar hij legt dit niet uit omdat hij er het onlangs al over had.
Door al dat wapengekletter van de “moslimterroristen” (alsof er geen christenen in het Palestijns verzet zitten) “trekken vooral de Arabieren met een diploma van hoger onderwijs, weg uit de regio”.
Misschien kunnen we nu ook eens een meer kritische Israëli aan het woord laten. In de Israëlische krant “Haaretz” van 7 juni (geciteerd in Le Monde van 10 juni) zegt Avraham Burg (ex-voorziter van het Israëlisch parlement) dat de Israëlische elite het land al verlaten heeft. En waarom ? Niet wegens het “moslimterrorisme”, maar wegens “het centrale kenmerk van het militarisme in onze identiteit, de plaats van de reserveofficieren in de samenleving, het aantal gewapende Israeli’s die in de straten lopen en in het openbaar zeggen: Arabieren buiten”. Hij noemt Israël een “zionistisch getto” en zegt dat na de oprichting van Israël het zionisme had moeten opgeheven worden. Hij vindt dat het tijd wordt om de theorie van Theodor Herzl aan te klagen, alsook de wet die enkel joden toelaat om naar Israël te emigreren. Als het zo verder gaat, zegt hij, zal het Israëlisch parlement nog de geslachtsrelaties met arabieren verbieden. De bezetting van de Westelijke Jordaanoever (in juni 1967) bestempelt hij als een “Anschluss” .
De beste manier om aan het “moslimterrorisme” een einde te stellen en de veiligheid van Israël te waarborgen is noch het bouwen van een scheidingsmuur noch het bewapenen door de VS van El Fatah tegen Hamas (dat indertijd door Israël tegen de OLP gesteund werd), maar het onderhandelen met de Palestijnen over een rechtvaardige en duurzame regeling.
Werner De Bus
Brussel
De laatste tijd stelt men een nieuw pro-Israëlisch mediaoffensief vast. Eerst was er het initiatief van het Israëlisch ministerie van Buitenlandse Zaken om een delegatie burgers uit Siderot naar België, Nederland, Frankrijk, Duitsland en Groot-Brittannië te sturen. De groep in Brussel had zelfs een brokstuk bij van een Qassamprojectiel dat via diplomatieke weg met het vliegtuig mee kon reizen (DM 7.6).
Nu is het de beurt aan Thomas Friedman om in een artikel over het Arabisch nihilisme (DM 14.6) opnieuw de Arabieren in een slacht daglicht te zetten. Hij beweert zelfs dat Hezbollah zich in zijn eigen oorlog met Israël stortte, terwijl het juist Israël is die Libanon is binnengevallen. Hij heeft het in het lang en breed over de slachtoffers van de Arabische zelfmoordterroristen, maar over de dodelijke slachtoffers van de Israëlische militaire operaties en doelgerichte liquidaties zegt hij geen woord.Hij heeft het wel in een enkele paragraaf “over Israël dat op zoek was naar de vierde weg”, maar hij legt dit niet uit omdat hij er het onlangs al over had.
Door al dat wapengekletter van de “moslimterroristen” (alsof er geen christenen in het Palestijns verzet zitten) “trekken vooral de Arabieren met een diploma van hoger onderwijs, weg uit de regio”.
Misschien kunnen we nu ook eens een meer kritische Israëli aan het woord laten. In de Israëlische krant “Haaretz” van 7 juni (geciteerd in Le Monde van 10 juni) zegt Avraham Burg (ex-voorziter van het Israëlisch parlement) dat de Israëlische elite het land al verlaten heeft. En waarom ? Niet wegens het “moslimterrorisme”, maar wegens “het centrale kenmerk van het militarisme in onze identiteit, de plaats van de reserveofficieren in de samenleving, het aantal gewapende Israeli’s die in de straten lopen en in het openbaar zeggen: Arabieren buiten”. Hij noemt Israël een “zionistisch getto” en zegt dat na de oprichting van Israël het zionisme had moeten opgeheven worden. Hij vindt dat het tijd wordt om de theorie van Theodor Herzl aan te klagen, alsook de wet die enkel joden toelaat om naar Israël te emigreren. Als het zo verder gaat, zegt hij, zal het Israëlisch parlement nog de geslachtsrelaties met arabieren verbieden. De bezetting van de Westelijke Jordaanoever (in juni 1967) bestempelt hij als een “Anschluss” .
De beste manier om aan het “moslimterrorisme” een einde te stellen en de veiligheid van Israël te waarborgen is noch het bouwen van een scheidingsmuur noch het bewapenen door de VS van El Fatah tegen Hamas (dat indertijd door Israël tegen de OLP gesteund werd), maar het onderhandelen met de Palestijnen over een rechtvaardige en duurzame regeling.
Werner De Bus
Brussel
Hamas tegen de collaborateurs van Fatah
Reactie op: “Alan Johnston is vrij” van de Wereldomroep op 04/07/2007.
Bertus Hendriks beschrijft voor de Wereldomroep op serene toon hoe opvallend rustig het is geworden in de Gazastrook nadat Hamas daar zorgde voor een machtswissel. Hamas maakte een einde aan de anarchie in de strook van Gaza. Ook benadrukt hij dat Hamas niet enkel eigen strijders, maar ook gevangenen van Fatah wil bevrijd zien uit Israëlische gevangenissen.
Over de strijd enkele weken geleden in de Gazastrook is Hendriks minder duidelijk. Het ging niet over een oorlog tussen Hamas en Fatah, maar een strijd tussen Hamas en collaborateurs van Fatah die werden ingezet voor de belangen van Israël en de V.S. Dit zegt niet één of andere Hamas-militant, maar niemand minder dan Ali al-Hasan, politiek adviseur en strateeg van President Abbas in de krant Yediot Aharonot.
Dit lid van Fattah’s Centrale Comité zei dat Hamas met de machtsovername een einde maakte aan plannen van de Amerikaanse generaal Keith Dayton die betrokken was bij het bewapenen van Fatah’s elitekorps. Het Kwartet en Israël hebben steeds politiek, economisch en militair president Abbas en zijn Fatah partij gesteund om alzo een machtsgreep te verwezenlijken tegen de democratisch verkozen Hamas-regering. Hamas kreeg het vertrouwen van het volk na vier decennia van hard werken in de Palestijnse maatschappij.
In een democratische rechtsstaat ligt het monopolie van interne veiligheid en troepenmacht in handen van de grootste politieke partij die in het bestuur zit. In Palestina is deze taak voor Hamas. Alle andere facties moeten zich schikken naar het Ministerie van Binnenlandse Zaken.
De zogenaamde “veiligheidstroepen” van Abbas waren al maanden illegaal omdat ze weigerden zich te schikken onder de minister van Binnenlandse Zaken. Ze namen onwettig de wapens op tegen Hamas met de steun van de V.S. en Israël die de ene vrachtwagen na de andere escorteerden met wapens naar Fatah-loodsen. Een scheepslading zware wapens was onderweg om Hamas de definitieve doodssteek te geven toen deze partij besloot om de wil van het volk te volgen tegen collaborateurs in Fatah die de politieke agenda wouden bepalen.
Hamas is de grootste politieke partij, won de verkiezingen en de acties van Fatah tegen deze partij zouden een “poging tot staatsgreep” heten, mocht Palestina een staat zijn.
De bewapening van als rebellen gedragende Fatah-leden is in strijd met de democratie en het internationaal rechtsbeginsel. Als morgen Vlaams Belang en Groen! zich bewapenen, het gezag verwerpen van minister Keulen en ten strijde trekken tegen de Vlaamse regering zouden we net hetzelfde zeggen.
Het probleem met Fatah is dat het corrupte veiligheidssysteem dat werd geleid door Mohammed Dahlan, die de laatste tien jaar verantwoordelijk was voor herhaaldelijke aanvallen, aanhoudingen en terechtstellingen van Hamas-militanten. Abu Obieda, militaire bevelhebber voor de Gazastrook namens Hamas, benadrukt dat men Fatah niet haat, maar de beslissingen die ze namen onder druk vanuit Ramallah, Tel Aviv of Washington. Israël stuurde aan op deze interne oorlog. Ze hadden alleen een andere winnaar in gedachten.
Mario Bergen, Leuven
Bertus Hendriks beschrijft voor de Wereldomroep op serene toon hoe opvallend rustig het is geworden in de Gazastrook nadat Hamas daar zorgde voor een machtswissel. Hamas maakte een einde aan de anarchie in de strook van Gaza. Ook benadrukt hij dat Hamas niet enkel eigen strijders, maar ook gevangenen van Fatah wil bevrijd zien uit Israëlische gevangenissen.
Over de strijd enkele weken geleden in de Gazastrook is Hendriks minder duidelijk. Het ging niet over een oorlog tussen Hamas en Fatah, maar een strijd tussen Hamas en collaborateurs van Fatah die werden ingezet voor de belangen van Israël en de V.S. Dit zegt niet één of andere Hamas-militant, maar niemand minder dan Ali al-Hasan, politiek adviseur en strateeg van President Abbas in de krant Yediot Aharonot.
Dit lid van Fattah’s Centrale Comité zei dat Hamas met de machtsovername een einde maakte aan plannen van de Amerikaanse generaal Keith Dayton die betrokken was bij het bewapenen van Fatah’s elitekorps. Het Kwartet en Israël hebben steeds politiek, economisch en militair president Abbas en zijn Fatah partij gesteund om alzo een machtsgreep te verwezenlijken tegen de democratisch verkozen Hamas-regering. Hamas kreeg het vertrouwen van het volk na vier decennia van hard werken in de Palestijnse maatschappij.
In een democratische rechtsstaat ligt het monopolie van interne veiligheid en troepenmacht in handen van de grootste politieke partij die in het bestuur zit. In Palestina is deze taak voor Hamas. Alle andere facties moeten zich schikken naar het Ministerie van Binnenlandse Zaken.
De zogenaamde “veiligheidstroepen” van Abbas waren al maanden illegaal omdat ze weigerden zich te schikken onder de minister van Binnenlandse Zaken. Ze namen onwettig de wapens op tegen Hamas met de steun van de V.S. en Israël die de ene vrachtwagen na de andere escorteerden met wapens naar Fatah-loodsen. Een scheepslading zware wapens was onderweg om Hamas de definitieve doodssteek te geven toen deze partij besloot om de wil van het volk te volgen tegen collaborateurs in Fatah die de politieke agenda wouden bepalen.
Hamas is de grootste politieke partij, won de verkiezingen en de acties van Fatah tegen deze partij zouden een “poging tot staatsgreep” heten, mocht Palestina een staat zijn.
De bewapening van als rebellen gedragende Fatah-leden is in strijd met de democratie en het internationaal rechtsbeginsel. Als morgen Vlaams Belang en Groen! zich bewapenen, het gezag verwerpen van minister Keulen en ten strijde trekken tegen de Vlaamse regering zouden we net hetzelfde zeggen.
Het probleem met Fatah is dat het corrupte veiligheidssysteem dat werd geleid door Mohammed Dahlan, die de laatste tien jaar verantwoordelijk was voor herhaaldelijke aanvallen, aanhoudingen en terechtstellingen van Hamas-militanten. Abu Obieda, militaire bevelhebber voor de Gazastrook namens Hamas, benadrukt dat men Fatah niet haat, maar de beslissingen die ze namen onder druk vanuit Ramallah, Tel Aviv of Washington. Israël stuurde aan op deze interne oorlog. Ze hadden alleen een andere winnaar in gedachten.
Mario Bergen, Leuven
donderdag, juli 05, 2007
Hamas als betrouwbare gesprekspartner
Reactie op NOS
De winst voor de Palestijnse nationalisten van Hamas bij de parlementsverkiezingen van 25 januari 2006 kan niet anders uitgelegd worden als een duidelijke keuze van de Palestijnse kiezer. Een keuze tegen de corruptie van Fatah en het vastgelopen vredesproces en de belabberde sociale- en economische situatie in Palestina.
Alhoewel Hamas een absolute meerderheid had, vroeg het Fatah om samen de Palestijnse gebieden te besturen. Fatah wees dit af en bood obstructie, ondermeer door samenwerking te verbieden met ministers van Hamas. Men weigerde zich te schikken met het overheidsapparaat. Fatah kreeg wel wapens van de Amerikanen via Amman en Cairo voor de troepen onder het gezag van president Abu Mazen. Een economische boycot door het Kwartet maakte van de Palestijnse gebieden een ontwikkelingsland.
Door de tegenkanting van Fatah met hulp van Amerikaanse en Israëlische geheime diensten, wou men de Hamas-regering ten val brengen en vernietigen. Hamas had geen ander alternatief dan deze poging voor te zijn door de macht in de Gazastrook te herstellen en Israëlische collaborateurs binnen Fatah te verwijderen.
Hamas liet zien dat het snel de anarchie in de Gazastrook de kop kon indrukken. Het liet zien dat het werkelijk verschilt met Israëlische marionetten zoals Abbas. Binnen de kortste tijd zorgde de nationalistische partij niet alleen voor orde en rust, maar gaf het een duidelijk signaal dat het werk wil maken van een gevangenenruil. Israël steunde lange tijd sinds eind jaren zeventig Hamas. In een poging om de PLO en het leiderschap van Yasser Arafat te ondermijnen, gaf Eerste minister Menachem Begin in 1978 de toestemming aan Sheik Ahmad Yassin voor de oprichting van een “humanitaire” organisatie bekend als de Mujama. Begin en opvolger Yitzak Samir zagen niet veel kwaads in Moslimse Broeders in bezet Palestina. Israël gaf ze jobs, een maandwedde, militaire training en wapens. Sheik Yassin mocht een krant oprichten en een netwerk van goede doelen. Voor Sharon moest het verkozen Palestijns leiderschap worden vernietigd. Hun misdaad was het volk verdedigen op een vreedzame, politieke manier. Een vredelievende kopie van Ghandi’s beweging voor de Palestijnen zou de steun van de hele wereld krijgen, en dat was wel het laatste wat Sharon wou. Verkozen raden en burgemeesters werden in 1982 door hem ontslagen of opgepakt.
Als men toen kon praten met een voorloper met Hamas, waarom zou dit nu dan niet kunnen? Door de vrijlating van journalist Alan Johnston en te zorgen voor een veilige toestand voor buitenlanders maakt Hamas duidelijk dat het een betrouwbare gesprekspartner is die voor stabiliteit kan zorgen in Gaza.
Enkel moet de politieke wil aanwezig zijn in Israël. Op de Westelijke Jordaanoever bevinden zich momenteel 161 joodse nederzettingen en 96 zogenaamde wilde kolonies. Sharon zag deze nederzettingen als joker bij vredesbesprekingen om bezit te nemen van de Westelijke Jordaanoever. Een Routekaart moet meer zijn dan enkel Palestijnen verplichten om iets te doen aan de veiligheid. Israël moet laten zien dat het mazig net op de Westbank van 795 kilometer eenzijdig-joodse wegen, tunnels en viaducten, zeven grote industriële gebieden als economische peiler van de bezetting en 190 Palestijnse bevolkingseilandjes voorbijgestreefd is.
Na zestig jaar blijkt Israël niet rijp voor een democratische samenleving waar Palestijnen en Israëli’s in één staat dezelfde rechten hebben. Het systeem van Apartheid en bezetting lijkt alleen te escaleren zolang een oplossing uitblijft. De noden en behoeften van het Palestijnse volk zijn totaal verschillend met deze van Israëli’s. Als Israël slim is geeft ze Hamas een kans om de boel te beredderen in Gaza. Als dit project van zelfbestuur slaagt, kan dit worden uitgebreid naar andere delen van het historische Palestina en zal Israël zelf toegevingen moeten doen zoals het ontmantelen van kolonies op de bezette Westelijke Jordaanoever en het opheffen van het apartheidssysteem in Palestina. Als Israël kiest voor een geweldsoplossing en de Gazastrook blijft bombarderen zoals vanmorgen en vorige week, ziet zowel de toekomst van het Palestijnse volk als dat van Israël er miserabel uit.
Mario Bergen
LEUVEN
De winst voor de Palestijnse nationalisten van Hamas bij de parlementsverkiezingen van 25 januari 2006 kan niet anders uitgelegd worden als een duidelijke keuze van de Palestijnse kiezer. Een keuze tegen de corruptie van Fatah en het vastgelopen vredesproces en de belabberde sociale- en economische situatie in Palestina.
Alhoewel Hamas een absolute meerderheid had, vroeg het Fatah om samen de Palestijnse gebieden te besturen. Fatah wees dit af en bood obstructie, ondermeer door samenwerking te verbieden met ministers van Hamas. Men weigerde zich te schikken met het overheidsapparaat. Fatah kreeg wel wapens van de Amerikanen via Amman en Cairo voor de troepen onder het gezag van president Abu Mazen. Een economische boycot door het Kwartet maakte van de Palestijnse gebieden een ontwikkelingsland.
Door de tegenkanting van Fatah met hulp van Amerikaanse en Israëlische geheime diensten, wou men de Hamas-regering ten val brengen en vernietigen. Hamas had geen ander alternatief dan deze poging voor te zijn door de macht in de Gazastrook te herstellen en Israëlische collaborateurs binnen Fatah te verwijderen.
Hamas liet zien dat het snel de anarchie in de Gazastrook de kop kon indrukken. Het liet zien dat het werkelijk verschilt met Israëlische marionetten zoals Abbas. Binnen de kortste tijd zorgde de nationalistische partij niet alleen voor orde en rust, maar gaf het een duidelijk signaal dat het werk wil maken van een gevangenenruil. Israël steunde lange tijd sinds eind jaren zeventig Hamas. In een poging om de PLO en het leiderschap van Yasser Arafat te ondermijnen, gaf Eerste minister Menachem Begin in 1978 de toestemming aan Sheik Ahmad Yassin voor de oprichting van een “humanitaire” organisatie bekend als de Mujama. Begin en opvolger Yitzak Samir zagen niet veel kwaads in Moslimse Broeders in bezet Palestina. Israël gaf ze jobs, een maandwedde, militaire training en wapens. Sheik Yassin mocht een krant oprichten en een netwerk van goede doelen. Voor Sharon moest het verkozen Palestijns leiderschap worden vernietigd. Hun misdaad was het volk verdedigen op een vreedzame, politieke manier. Een vredelievende kopie van Ghandi’s beweging voor de Palestijnen zou de steun van de hele wereld krijgen, en dat was wel het laatste wat Sharon wou. Verkozen raden en burgemeesters werden in 1982 door hem ontslagen of opgepakt.
Als men toen kon praten met een voorloper met Hamas, waarom zou dit nu dan niet kunnen? Door de vrijlating van journalist Alan Johnston en te zorgen voor een veilige toestand voor buitenlanders maakt Hamas duidelijk dat het een betrouwbare gesprekspartner is die voor stabiliteit kan zorgen in Gaza.
Enkel moet de politieke wil aanwezig zijn in Israël. Op de Westelijke Jordaanoever bevinden zich momenteel 161 joodse nederzettingen en 96 zogenaamde wilde kolonies. Sharon zag deze nederzettingen als joker bij vredesbesprekingen om bezit te nemen van de Westelijke Jordaanoever. Een Routekaart moet meer zijn dan enkel Palestijnen verplichten om iets te doen aan de veiligheid. Israël moet laten zien dat het mazig net op de Westbank van 795 kilometer eenzijdig-joodse wegen, tunnels en viaducten, zeven grote industriële gebieden als economische peiler van de bezetting en 190 Palestijnse bevolkingseilandjes voorbijgestreefd is.
Na zestig jaar blijkt Israël niet rijp voor een democratische samenleving waar Palestijnen en Israëli’s in één staat dezelfde rechten hebben. Het systeem van Apartheid en bezetting lijkt alleen te escaleren zolang een oplossing uitblijft. De noden en behoeften van het Palestijnse volk zijn totaal verschillend met deze van Israëli’s. Als Israël slim is geeft ze Hamas een kans om de boel te beredderen in Gaza. Als dit project van zelfbestuur slaagt, kan dit worden uitgebreid naar andere delen van het historische Palestina en zal Israël zelf toegevingen moeten doen zoals het ontmantelen van kolonies op de bezette Westelijke Jordaanoever en het opheffen van het apartheidssysteem in Palestina. Als Israël kiest voor een geweldsoplossing en de Gazastrook blijft bombarderen zoals vanmorgen en vorige week, ziet zowel de toekomst van het Palestijnse volk als dat van Israël er miserabel uit.
Mario Bergen
LEUVEN
zondag, juli 01, 2007
'De Dode Zee sterft elk jaar een beetje meer'
Reactie op: De Standaard, 09/07/2007
Het is spijtig dat de uitleg van dit fenomeen door de Jordaanse professor hydrologie Elias Salameh, ergens midden in het artikel verzeild is geraakt en waar de nadruk gelegd wordt op het gebruik van het water voor de landbouw en drinkwater.
Dit in schril contrast met de uitleg over de dure hotels en van de manager van het congrescentrum aldaar, die het zelfs over zijn golfbaan heeft.
Maar het zeker positief dat het er staat.
De professor zegt ook dat dit wegzakken van de dode zee vooral begon op het einde van de jaren 1960, voor de goeie verstaander, het begin van de bezetting van de Westelijke Jordaanoever en de Golanhoogvlakte, beiden met belangrijke watervoorraden
En is het gebruik van water zowel langs Palestijns bezet gebied als langs de Jordaanse kant evenredig toegenomen?
Het was het begin van de bouw van Israëlische nederzettingen aldaar. Nu worden er reeds 90% van de landbouwgronden van de joodse nederzettingen geiïrrigeerd, tegenover 2,5 % van de Palestijnse en beschikken ze over tweederde van het geïrrigeerde areaal. Ongeveer 250 op de 500 Palestijnse dorpen moeten het nog steeds stellen met hun waterputten, zoals ze reeds deden lang voor de jaren 1960.
Er is dus wel degelijk iets ernstig in een bepaalde richting veranderd.
Johan Van Hulle, Zomergem
Het is spijtig dat de uitleg van dit fenomeen door de Jordaanse professor hydrologie Elias Salameh, ergens midden in het artikel verzeild is geraakt en waar de nadruk gelegd wordt op het gebruik van het water voor de landbouw en drinkwater.
Dit in schril contrast met de uitleg over de dure hotels en van de manager van het congrescentrum aldaar, die het zelfs over zijn golfbaan heeft.
Maar het zeker positief dat het er staat.
De professor zegt ook dat dit wegzakken van de dode zee vooral begon op het einde van de jaren 1960, voor de goeie verstaander, het begin van de bezetting van de Westelijke Jordaanoever en de Golanhoogvlakte, beiden met belangrijke watervoorraden
En is het gebruik van water zowel langs Palestijns bezet gebied als langs de Jordaanse kant evenredig toegenomen?
Het was het begin van de bouw van Israëlische nederzettingen aldaar. Nu worden er reeds 90% van de landbouwgronden van de joodse nederzettingen geiïrrigeerd, tegenover 2,5 % van de Palestijnse en beschikken ze over tweederde van het geïrrigeerde areaal. Ongeveer 250 op de 500 Palestijnse dorpen moeten het nog steeds stellen met hun waterputten, zoals ze reeds deden lang voor de jaren 1960.
Er is dus wel degelijk iets ernstig in een bepaalde richting veranderd.
Johan Van Hulle, Zomergem
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
