Hamas als betrouwbare gesprekspartner

Reactie op NOS

De winst voor de Palestijnse nationalisten van Hamas bij de parlementsverkiezingen van 25 januari 2006 kan niet anders uitgelegd worden als een duidelijke keuze van de Palestijnse kiezer. Een keuze tegen de corruptie van Fatah en het vastgelopen vredesproces en de belabberde sociale- en economische situatie in Palestina.

Alhoewel Hamas een absolute meerderheid had, vroeg het Fatah om samen de Palestijnse gebieden te besturen. Fatah wees dit af en bood obstructie, ondermeer door samenwerking te verbieden met ministers van Hamas. Men weigerde zich te schikken met het overheidsapparaat. Fatah kreeg wel wapens van de Amerikanen via Amman en Cairo voor de troepen onder het gezag van president Abu Mazen. Een economische boycot door het Kwartet maakte van de Palestijnse gebieden een ontwikkelingsland.

Door de tegenkanting van Fatah met hulp van Amerikaanse en Israëlische geheime diensten, wou men de Hamas-regering ten val brengen en vernietigen. Hamas had geen ander alternatief dan deze poging voor te zijn door de macht in de Gazastrook te herstellen en Israëlische collaborateurs binnen Fatah te verwijderen.

Hamas liet zien dat het snel de anarchie in de Gazastrook de kop kon indrukken. Het liet zien dat het werkelijk verschilt met Israëlische marionetten zoals Abbas. Binnen de kortste tijd zorgde de nationalistische partij niet alleen voor orde en rust, maar gaf het een duidelijk signaal dat het werk wil maken van een gevangenenruil. Israël steunde lange tijd sinds eind jaren zeventig Hamas. In een poging om de PLO en het leiderschap van Yasser Arafat te ondermijnen, gaf Eerste minister Menachem Begin in 1978 de toestemming aan Sheik Ahmad Yassin voor de oprichting van een “humanitaire” organisatie bekend als de Mujama. Begin en opvolger Yitzak Samir zagen niet veel kwaads in Moslimse Broeders in bezet Palestina. Israël gaf ze jobs, een maandwedde, militaire training en wapens. Sheik Yassin mocht een krant oprichten en een netwerk van goede doelen. Voor Sharon moest het verkozen Palestijns leiderschap worden vernietigd. Hun misdaad was het volk verdedigen op een vreedzame, politieke manier. Een vredelievende kopie van Ghandi’s beweging voor de Palestijnen zou de steun van de hele wereld krijgen, en dat was wel het laatste wat Sharon wou. Verkozen raden en burgemeesters werden in 1982 door hem ontslagen of opgepakt.

Als men toen kon praten met een voorloper met Hamas, waarom zou dit nu dan niet kunnen? Door de vrijlating van journalist Alan Johnston en te zorgen voor een veilige toestand voor buitenlanders maakt Hamas duidelijk dat het een betrouwbare gesprekspartner is die voor stabiliteit kan zorgen in Gaza.

Enkel moet de politieke wil aanwezig zijn in Israël. Op de Westelijke Jordaanoever bevinden zich momenteel 161 joodse nederzettingen en 96 zogenaamde wilde kolonies. Sharon zag deze nederzettingen als joker bij vredesbesprekingen om bezit te nemen van de Westelijke Jordaanoever. Een Routekaart moet meer zijn dan enkel Palestijnen verplichten om iets te doen aan de veiligheid. Israël moet laten zien dat het mazig net op de Westbank van 795 kilometer eenzijdig-joodse wegen, tunnels en viaducten, zeven grote industriële gebieden als economische peiler van de bezetting en 190 Palestijnse bevolkingseilandjes voorbijgestreefd is.

Na zestig jaar blijkt Israël niet rijp voor een democratische samenleving waar Palestijnen en Israëli’s in één staat dezelfde rechten hebben. Het systeem van Apartheid en bezetting lijkt alleen te escaleren zolang een oplossing uitblijft. De noden en behoeften van het Palestijnse volk zijn totaal verschillend met deze van Israëli’s. Als Israël slim is geeft ze Hamas een kans om de boel te beredderen in Gaza. Als dit project van zelfbestuur slaagt, kan dit worden uitgebreid naar andere delen van het historische Palestina en zal Israël zelf toegevingen moeten doen zoals het ontmantelen van kolonies op de bezette Westelijke Jordaanoever en het opheffen van het apartheidssysteem in Palestina. Als Israël kiest voor een geweldsoplossing en de Gazastrook blijft bombarderen zoals vanmorgen en vorige week, ziet zowel de toekomst van het Palestijnse volk als dat van Israël er miserabel uit.

Mario Bergen
LEUVEN