woensdag, oktober 31, 2007
Israël is geen democratie
[Reactie op het artikel "Wij maken ons zorgen, meneer De Wever" in De Standaard van 30/10/2007]
Meneer Freilich verklaard in zijn schrijven dat Israël een echte democratie zou zijn. Niets is minder waar. Een echte democratie verdrijft geen honderdduizenden Palestijnen uit hun huizen en dorpen. Een echte democratie sluit geen 11.000 Palestijnen vaak zonder aanklacht op in 26 gevangenissen in Israël.
Van alle vluchtelingen vormen de Palestijnen de grootste bevolkingsgroep en langst lijdend. Hun lijden gaat terug naar 1948 toen de Nakba plaatsvond in Palestina. In 2005 waren er 7,2 miljoen vluchtelingen of 74 % van de Palestijnse bevolking die wordt geschat op 9,7 miljoen. Tijdens de creatie van de zionistische staat werden zo'n 750.000 Palestijnen verdreven en werden vluchteling. Meer dan 4,3 miljoen Palestijnse vluchtelingen zijn momenteel geregistreerd door de UNWRA. Een derde van hen leeft in 59 VN-vluchtelingenkampen in Syrië, Jordanië, Libanon en de bezette Palestijnse gebieden. Toen de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook werden bezet in 1967 ontvluchtten 200.000 Palestijnen hun huizen. Deze vluchtelingen van 1967 en hun afstammelingen zijn nu goed voor 834.000 personen.
De Universele Verklaring van Mensenrechten artikel 13 bevestigt: "Elkeen heeft het recht een land te verlaten, met inbegrip van het eigen, en terug te keren naar zijn land." Het zelfbeschikkingsrecht voor het Palestijnse volk werd goedgekeurd in 1947. De internationale wetgeving zegt dat noch bezetting, noch soevereiniteit rechten op eigendom doet verliezen. Resolutie 194 van de Algemene Vergadering van 11 december 1948 bevestigt het recht op terugkeer voor Palestijnse vluchtelingen. Dit recht werd 130 keer bevestigd door de VN sinds 1948.
Het "onvervreemdbaar recht om terug te keren naar hun huizen en eigendommen voor de Palestijnen, vanwaar ze werden verplaatst en verdreven" werd verduidelijkt in VN-Resolutie 3236. Israël's toelating bij de Verenigde Naties was op voorwaarde van aanvaarding van VN-resoluties met inbegrip van 194. Het recht ontkennen van Palestijnse vluchtelingen om naar hun huizen en gronden terug te keren is een oorlogsmisdaad en een daad van agressie die actie verdient van de internationale gemeenschap. De internationale gemeenschap kan sancties opleggen aan Israël tot het de internationale wetten naleeft.
Demografische studies tonen aan dat 80 % van de Israëli's leven op 15 % van het land en dat de resterende 20 % woont op 85 % van het land dat behoort aan de vluchtelingen. In tegenstelling, meer dan 6.000 vluchtelingen leven per km² in de Gazastrook. De onvervreemdbare rechten van vluchtelingen zijn niet onderhandelbaar. Internationale wetgeving beschouwt akkoorden tussen een bezettingsmacht en de bezette van geen waarde.
Terwijl Palestijnse vluchtelingen het recht op terugkeer naar hun dorpen en steden wordt geweigerd, laat de staat Israël joden wereldwijd toe eender waar in Palestina te gaan wonen. Dit onder de Wet op Terugkeer die reeds door 2.585.000 joden werd gebruikt. De V.S. is gebonden door zijn wetten om geen regimes te financieren die mensenrechten en basisvrijheden schenden. Er is geen meer elementair recht dan het recht op iemands huis en iemands land. De V.S. zou die steun moeten gebruiken om de staat Israël onder druk te zetten dit recht toe te passen. Israël is geen democratie wanneer het het bestaansrecht van het Palestijnse volk niet erkent en de Palestijnse vluchtelingen niet laat terugkeren naar hun woonplaats . Vertelt U er ook bij, meneer Freilicht, dat zieken enkel worden toegelaten tot Israël met een Israëlische ziekenwagen waarvoor ze twee of drie maandlonen moeten betalen? Bovendien worden ze onder druk gezet om te collaborateren met Israël tegen hun eigen Palestijns volk om aan de grens met de ziekenwagen te worden doorgelaten.
Is dit alles een democratisch land waardig? Als jood zou ik me daar in de eerste plaats zorgen om maken, meneer Freilicht, want deze situatie is nog recht te trekken, deze van de slachtoffers van nazi-Duitsland niet meer.
Mario Bergen, Leuven
Meneer Freilich verklaard in zijn schrijven dat Israël een echte democratie zou zijn. Niets is minder waar. Een echte democratie verdrijft geen honderdduizenden Palestijnen uit hun huizen en dorpen. Een echte democratie sluit geen 11.000 Palestijnen vaak zonder aanklacht op in 26 gevangenissen in Israël.
Van alle vluchtelingen vormen de Palestijnen de grootste bevolkingsgroep en langst lijdend. Hun lijden gaat terug naar 1948 toen de Nakba plaatsvond in Palestina. In 2005 waren er 7,2 miljoen vluchtelingen of 74 % van de Palestijnse bevolking die wordt geschat op 9,7 miljoen. Tijdens de creatie van de zionistische staat werden zo'n 750.000 Palestijnen verdreven en werden vluchteling. Meer dan 4,3 miljoen Palestijnse vluchtelingen zijn momenteel geregistreerd door de UNWRA. Een derde van hen leeft in 59 VN-vluchtelingenkampen in Syrië, Jordanië, Libanon en de bezette Palestijnse gebieden. Toen de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook werden bezet in 1967 ontvluchtten 200.000 Palestijnen hun huizen. Deze vluchtelingen van 1967 en hun afstammelingen zijn nu goed voor 834.000 personen.
De Universele Verklaring van Mensenrechten artikel 13 bevestigt: "Elkeen heeft het recht een land te verlaten, met inbegrip van het eigen, en terug te keren naar zijn land." Het zelfbeschikkingsrecht voor het Palestijnse volk werd goedgekeurd in 1947. De internationale wetgeving zegt dat noch bezetting, noch soevereiniteit rechten op eigendom doet verliezen. Resolutie 194 van de Algemene Vergadering van 11 december 1948 bevestigt het recht op terugkeer voor Palestijnse vluchtelingen. Dit recht werd 130 keer bevestigd door de VN sinds 1948.
Het "onvervreemdbaar recht om terug te keren naar hun huizen en eigendommen voor de Palestijnen, vanwaar ze werden verplaatst en verdreven" werd verduidelijkt in VN-Resolutie 3236. Israël's toelating bij de Verenigde Naties was op voorwaarde van aanvaarding van VN-resoluties met inbegrip van 194. Het recht ontkennen van Palestijnse vluchtelingen om naar hun huizen en gronden terug te keren is een oorlogsmisdaad en een daad van agressie die actie verdient van de internationale gemeenschap. De internationale gemeenschap kan sancties opleggen aan Israël tot het de internationale wetten naleeft.
Demografische studies tonen aan dat 80 % van de Israëli's leven op 15 % van het land en dat de resterende 20 % woont op 85 % van het land dat behoort aan de vluchtelingen. In tegenstelling, meer dan 6.000 vluchtelingen leven per km² in de Gazastrook. De onvervreemdbare rechten van vluchtelingen zijn niet onderhandelbaar. Internationale wetgeving beschouwt akkoorden tussen een bezettingsmacht en de bezette van geen waarde.
Terwijl Palestijnse vluchtelingen het recht op terugkeer naar hun dorpen en steden wordt geweigerd, laat de staat Israël joden wereldwijd toe eender waar in Palestina te gaan wonen. Dit onder de Wet op Terugkeer die reeds door 2.585.000 joden werd gebruikt. De V.S. is gebonden door zijn wetten om geen regimes te financieren die mensenrechten en basisvrijheden schenden. Er is geen meer elementair recht dan het recht op iemands huis en iemands land. De V.S. zou die steun moeten gebruiken om de staat Israël onder druk te zetten dit recht toe te passen. Israël is geen democratie wanneer het het bestaansrecht van het Palestijnse volk niet erkent en de Palestijnse vluchtelingen niet laat terugkeren naar hun woonplaats . Vertelt U er ook bij, meneer Freilicht, dat zieken enkel worden toegelaten tot Israël met een Israëlische ziekenwagen waarvoor ze twee of drie maandlonen moeten betalen? Bovendien worden ze onder druk gezet om te collaborateren met Israël tegen hun eigen Palestijns volk om aan de grens met de ziekenwagen te worden doorgelaten.
Is dit alles een democratisch land waardig? Als jood zou ik me daar in de eerste plaats zorgen om maken, meneer Freilicht, want deze situatie is nog recht te trekken, deze van de slachtoffers van nazi-Duitsland niet meer.
Mario Bergen, Leuven
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten