Fatah al Islam had niets van doen met Palestijnen

[Reactie op het artikel "In Libanon komen de risico's uit Palestijnse hoek" in De Standaard van 04/09/2007]

U slaat de bal helemaal mis als U de Palestijnen aanziet als het gevaar in Libanon. De waarheid is dat de Palestijnse vluchtelingen het kamp van Nahr al Bared ontvlucht zijn en dat enkel de buitenlandse jihadi's er achterbleven om te strijden tegen het Libanese leger. Deze buitenlanders werden gebruikt door de Libanezen om zo eindelijk de Palestijnse gewapende groepen te ontmantelen. En dat als stap naar het ontwapenen van Hezbollah, zodat uiteindelijk het Libanese leger als enige rest met het recht op wapenbezit.

Volgens reporter Seymour Hersh is Fatah al Islam een probeersel van de Verenigde Staten om een tegenwicht te bieden aan het verzet van Hezbollah. De financiering van deze soennietische extremisten werd door Saudi-Arabië en de Hariri-clan stopgezet toen de hele operatie dreigde bekend te worden. Dus ging Fatah al Islam op zoek naar centjes: en werd een bankoverval de aanleiding tot de bestorming van het Palestijnse vluchtelingenkamp waar de jihadi's onderdak vonden. Toen alle aandacht ging naar de strijd tegen Fatah al Islam werd een internationaal politiek gekleurd tribunaal goedgekeurd waar het Libanese volk niet achterstaat. Dit tribunaal - onder het mom van onderzoek naar de moord op ex-premier Hariri - moet leiden tot een veroordeling van Syrië en mogelijk ook Hezbollah.

Journalist Hersh maakte eerder bekend dat de V.S. het groene licht gaven aan Israël om Libanon aan te vallen. Dit gebeurde twee maanden voor het krijgsgevangen nemen van twee Israëlische soldaten door Hezbollah. Premier Olmert gaf dit later toe voor de Winograd Commissie. Een akoord werd voordien gesloten tussen de Amerikaans vice-president Dick Cheney, Veiligheidsadviseur Elliot Abrams en de Saudische prins Bandir om extremistische soennieten als tegengewicht voor Hezbollah te financieren. Doel was om sectarisch geweld en chaos te creëren en de Saudische droom om de sjiieten de kop in te drukken.

Mario Bergen, Leuven