zondag, september 23, 2007
Zionisten en Nazi's twee handen op een buik
[Recatie op opinie van Dirk Rochtus in De Standaard van 22/9]
In DS van 22/9 noemt dhr. Dirk Rochtus de samenwerking van zionisten en nazi's een "beruchte antisemitische complottheorie." Als docent internationale politiek zou dhr. Rochtus beter moeten weten. In zijn streven tegen de belangen van Groot-Brittannië ging Nazi-Duitsland op zoek naar alle mogelijke bondgenoten. En één daarvan waren anti-Brits gezinde Arabieren, zoals de Mufti van Jeruzalem - trouwens een door de Britse koloniale macht zelf gecreëerde instelling. Wat veel minder onder de aandacht gebracht wordt zijn de contacten die de nazi's uitbouwden met de eveneens anti-Britse zionistische joden. Reeds in 1933 sloten de nazi's de "Ha'avara Akkoorden" met de dominante "socialistische" zionisten van David Ben Gurion, de Mapai.
Onder deze akkoorden, die operationeel zouden blijven tot het begin van de Tweede Wereldoorlog, konden 16.000 kapitaalkrachtige Duitse joden naar Palestina emigreren en zo'n 31.570.000 £sterling overdragen. Ze mochten 1000 £sterling per persoon in contanten meenemen. De rest van hun kapitaal werd in een fonds gestort waarmee Duitse industriële goederen in Palestina ingevoerd werden. Hiermee startten deze joodse kolonisten industrieën op en bouwden ze riante wijken in steden zoals Haïfa, Natanya en Nahariya. Maar dit is nog lang niet alles. Extreem rechtse zionisten gingen nog veel verder. Begin 1941, de Tweede Wereldoorlog was dan reeds meer dan een jaar bezig, deed de leiding van de Irgun Zwaï Leumi(Nationale Gewapende Organisatie) waaruit twee Eerste Ministers van de staat Israël zouden voortkomen (Menachem Begin en Yitshak Shamir) een voorstel aan de nazi's voor een "oplossing van het jodenvraagstuk in Europa". Hierbij stelden zij aan de nazi's voor om in ruil voor de actieve deelname van de Irgun Zwaï Leumi aan de oorlog aan de zijde van de nazi's, nazi-steun te verlenen voor de joodse kolonisatie van Palestina. De Irgun omschreef deze samenwerking als een vriendschap tussen "das Deutsche Volk und das Volkisch-Nationale Hebräertum." Zowel nazi's als zionisten baseerden en baseren zich op dezelfde exclusivistische gettomentaliteit, gevoed vanuit hetzelfde etnische superioriteitsprincipe (Herrenvolk en God's Uitverkoren Volk). Het is dan ook niet voor niets dat Viktor Klemperer, een Duitse anti-zionistische jood, in juni 1934, als de nazi's reeds anderhalf jaar aan de macht zijn, in zijn dagboek schreef: "De zionisten die willen terug gaan naar de joodse staat van 70 na Christus, zijn even brutaal als de nazi's. Met hun fascinatie voor bloed, hun oude 'culturele wortels,' hun gedeeltelijk verborgen, gedeeltelijk openlijk brutale terugdraaien van de wereld, zijn ze alles samen een goede partij voor de nationaal-socialisten."Het zijn deze zionisten die tot op de dag van vandaag hun stempel drukken op ieder onderdeel van de politiek van de staat Israël.
Johan Bosman, Melle
In DS van 22/9 noemt dhr. Dirk Rochtus de samenwerking van zionisten en nazi's een "beruchte antisemitische complottheorie." Als docent internationale politiek zou dhr. Rochtus beter moeten weten. In zijn streven tegen de belangen van Groot-Brittannië ging Nazi-Duitsland op zoek naar alle mogelijke bondgenoten. En één daarvan waren anti-Brits gezinde Arabieren, zoals de Mufti van Jeruzalem - trouwens een door de Britse koloniale macht zelf gecreëerde instelling. Wat veel minder onder de aandacht gebracht wordt zijn de contacten die de nazi's uitbouwden met de eveneens anti-Britse zionistische joden. Reeds in 1933 sloten de nazi's de "Ha'avara Akkoorden" met de dominante "socialistische" zionisten van David Ben Gurion, de Mapai.
Onder deze akkoorden, die operationeel zouden blijven tot het begin van de Tweede Wereldoorlog, konden 16.000 kapitaalkrachtige Duitse joden naar Palestina emigreren en zo'n 31.570.000 £sterling overdragen. Ze mochten 1000 £sterling per persoon in contanten meenemen. De rest van hun kapitaal werd in een fonds gestort waarmee Duitse industriële goederen in Palestina ingevoerd werden. Hiermee startten deze joodse kolonisten industrieën op en bouwden ze riante wijken in steden zoals Haïfa, Natanya en Nahariya. Maar dit is nog lang niet alles. Extreem rechtse zionisten gingen nog veel verder. Begin 1941, de Tweede Wereldoorlog was dan reeds meer dan een jaar bezig, deed de leiding van de Irgun Zwaï Leumi(Nationale Gewapende Organisatie) waaruit twee Eerste Ministers van de staat Israël zouden voortkomen (Menachem Begin en Yitshak Shamir) een voorstel aan de nazi's voor een "oplossing van het jodenvraagstuk in Europa". Hierbij stelden zij aan de nazi's voor om in ruil voor de actieve deelname van de Irgun Zwaï Leumi aan de oorlog aan de zijde van de nazi's, nazi-steun te verlenen voor de joodse kolonisatie van Palestina. De Irgun omschreef deze samenwerking als een vriendschap tussen "das Deutsche Volk und das Volkisch-Nationale Hebräertum." Zowel nazi's als zionisten baseerden en baseren zich op dezelfde exclusivistische gettomentaliteit, gevoed vanuit hetzelfde etnische superioriteitsprincipe (Herrenvolk en God's Uitverkoren Volk). Het is dan ook niet voor niets dat Viktor Klemperer, een Duitse anti-zionistische jood, in juni 1934, als de nazi's reeds anderhalf jaar aan de macht zijn, in zijn dagboek schreef: "De zionisten die willen terug gaan naar de joodse staat van 70 na Christus, zijn even brutaal als de nazi's. Met hun fascinatie voor bloed, hun oude 'culturele wortels,' hun gedeeltelijk verborgen, gedeeltelijk openlijk brutale terugdraaien van de wereld, zijn ze alles samen een goede partij voor de nationaal-socialisten."Het zijn deze zionisten die tot op de dag van vandaag hun stempel drukken op ieder onderdeel van de politiek van de staat Israël.
Johan Bosman, Melle
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten