Hamas, de vijand van Washington

[Reactie op het artikel "Hamas 'vijandelijke entiteit' voor VS" in De Telegraaf online van 19/09/2007]

De V.S. moeten wel weten wat ze willen. Op 25 janauri 2006 trok 78 % van de Palestijnse bevolking uit de bezette gebieden naar de stembusgang. Hamas won de verkiezingen en Fatah werd afgestraft voor corruptie en machtsmisbruik. Voor de uitslag van de verkiezingen schoven Israël en Amerika de Palestijnse stembusgang naar voren als "democratisering door interventie." Maar uiteindelijk blijkt dat vrije verkiezingen in de Arabische wereld enkel goed zijn volgens de V.S. als de overwinnaars komen uit het kamp dat de V.S. en haar bondgenoten willen zien.

In maart 2002 mobiliseerde Israël een legermacht die groter was dan die waarmee het in 1967 de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook veroverde. Dit om de hele Palestijnse infrastructuur te vernielen. Een jaar eerder verklaarde Sharon nog dat onderhandelen met de PLO van Yasser Arafat geen zin had en men overeenkomsten moest sluiten met lokale militaire machthebbers. Vandaag ziet men de democratisch verkozen Hamas als een vijand. Terwijl men de 40.000 manschappen en milities die trouw zijn aan president Abbas van wapens voorziet. Nu Washington niet langer kan steunen op hun Fatah-pion Dahlan en de Dughmush-clan die voor hem moorden pleegden op Hamas-militanten, moeten ze het zelf aanpakken. Al Qaida achtige cellen en ondermijners werden hardhandig aangepakt door Hamas. Dus tracht men chaos van bovenaf te creëren door de Gazanen uit te hongeren en economisch dood te maken.

Men zou beter druk op de ketel zetten van Israël. Volgens het AMA-akkoord moet dit vrij verkeer van goederen en diensten toelaten in de bezette gebieden en in het bijzonder in Gaza dat volledig wordt geïsoleerd. Vier van de vijf families in Gaza zijn ondervoed. Een derde van de gezinnen moet rondkomen met minder dan 30 euro per maand. Hoe langer de V.S. en Israël de Palestijnen boycotten en hen in een economische wurggreep houden, hoe minder steun ze zullen krijgen van de inwoners in de Arabische wereld en hoe minder ze de harten van de lokale bevolking daar veroveren. Op lange termijn zal hen dat zuur opbreken.

Mario Bergen, Leuven