Het geweld tegen Gaza als eindscenario?

[Opinie verschenen in De Morgen van 26 januari 2008]

Ludo Abicht, Etienne Vermeersch e.a. willen dat België afstand neemt van de onvoorwaardelijke steun aan Israël

Wij mogen niet zwijgen over het menselijke drama dat aan de bewoners van de Palestijnse gebieden wordt opgelegd door de Israëlische regering. In "Drinkend uit de zee van Gaza," het verslag van haar lange verblijf in de Gazastrook, beschreef de Joods-Israëlische journaliste Amira Hass indringend de uitzichtloze situatie van de Palestijnse bevolking onder de bezetting in 1996, het jaar van de eerste democratische Palestijnse verkiezingen. In september 2005 besliste premier Ariël Sharon eenzijdig de ongeveer 9.000 Joodse kolonisten en de veel grotere troepenmacht die hen beschermde uit Gaza terug te trekken, maar tegelijkertijd de controle over de grenzen, de waterbevoorrading en de toevoer van energie te behouden.

De geplande zeehaven mag niet worden gebouwd en de al afgewerkte luchthaven blijft gesloten. Zo werd de Gazastrook met zijn meer dan anderhalf miljoen inwoners tegen alle internationale wetgeving in de grootste gevangenis ter wereld. Het voorspelbare resultaat was een verslechtering van een al onhoudbare toestand en een even voorspelbare radicalisering van de mensen die het vertrouwen in de machteloze Palestijnse Autoriteit van Mahmoud Abbas en Fatah opgaven en zich tot Hamas keerden. De begrijpelijke maar onverantwoorde acties van militanten die op die wurggreep reageren met raketaanvallen op de Israëlische stad Sderot worden door Israël, daarin gevolgd door de VS en de internationale gemeenschap, als een oorlogsdaad beschouwd, wat ze het recht geeft de hele bevolking van Gaza als "terroristen" te behandelen en collectief te straffen met een embargo en blokkades die de gezondheid en de overlevingskansen van alle inwoners bedreigen. Die maatregelen nemen schandelijke proporties aan, samen met de systematische moorden door Israëlische militaire acties op Palestijnse leiders en gewone burgers. Daarmee schendt Israël niet alleen de Vierde Conventie van Genève, die collectieve strafmaatregelen verbiedt, maar begaat het, volgens professor John Dugard, de speciale verslaggever voor mensenrechten van de VN, oorlogsmisdaden die zowel wettelijk als moreel volkomen onaanvaardbaar zijn.

Het Internationaal Strafhof in Den Haag veroordeelde Israël en beval de afbraak van de Muur. Christopher Guness, VN (UNRWA)-woordvoerder in Gaza, lanceerde zopas een noodoproep. Amnesty International startte een actie omdat Palestijnse kankerpatiënten geen doorgang verleend wordt naar ziekenhuizen.

De brutaliteit van die represailles wakkert het radicalisme en de haat van de Palestijnse bevolking aan en versterkt de fatale spiraal van geweld en tegengeweld tot elk uitzicht op een vreedzame, politieke oplossing onmogelijk lijkt te worden. Ondanks de vernederingen, woede en wanhoop bij de Palestijnen zijn de schade en het aantal slachtoffers aan Joods-Israëlische zijde al met al zeer beperkt. Zolang Israël de situatie in Gaza niet verandert, zijn alle pogingen van president Bush en de Verenigde Naties tot mislukken gedoemd, al verklaren zij dat ze een leefbare Palestijnse staat naast Israël tot stand willen brengen, ook al hebben zij verwezen naar de grenzen van 1967 en veroordeelden ze de voortdurende bezetting.

Ook op de Westelijke Jordaanoever worden bewoners geradicaliseerd door de permanente uitbreiding van de Joodse nederzettingen, de Israëlische militaire operaties, de bouw van de Muur en de verkaveling door de Israëlische regering van het steeds kleiner wordende Palestijnse grondgebied in van elkaar afgescheiden enclaves. Ook daar kan elke vorm van verzet tegen de aanhoudende bezetting als "terrorisme" uitgelegd worden en gewelddadig worden bestraft.

Het is hypocriet van de Palestijnen te verlangen dat ze hun legitieme verzet tegen de bezetting opgeven in ruil voor de vage belofte op een eigen "staat", waarvan de definitieve grenzen noch de bevoegdheden duidelijk geformuleerd werden en de leefbaarheid onbestaande is. Het is ongeloofwaardig terreurdaden vanuit de Palestijnse gebieden te veroordelen en tegelijk te zwijgen over de oorlogsmisdaden en schendingen van de mensenrechten door Israël. Het wordt de hoogste tijd dat zowel België als de Europese Unie afstand neemt van de onvoorwaardelijke steun aan Israël. Als België en Europa het ernstig menen met de verdediging van de rechten van alle mensen zonder onderscheid, moeten zij dringend diplomatieke en economische maatregelen nemen tegen het huidige Israëlische bewind. Dat betekent bijvoorbeeld een tijdelijke blokkering van invoer van alle Israëlische producten en diensten, stopzetting van kredietverlening aan Israël, dreiging met uitwijzing van officiële Israëlische vertegenwoordigers en erkenning van het verkozen Palestijnse parlement en van de Hamasregering van Gaza. Dergelijke maatregelen zullen, in tegenstelling tot de blokkade van Gaza, in Israël niet tot menselijke drama's leiden, maar het kan een morele druk uitoefenen op de voorstanders van de harde aanpak. Ze zouden in elk geval een steun betekenen voor de talrijke Joodse intellectuelen en de kleine maar actieve Israëlische vredesbewegingen die de hoop op een rechtvaardige en vreedzame oplossing nog niet hebben laten varen en waarover wél in de Israëlische pers maar te weinig in de Europese media bericht wordt.

Ludo Abicht (UA), Paul Pataer (eresenator), Rik Pinxten (UGent), Frank Roels (UGent), Marie Scheirlinck (August Vermeylenfonds), Etienne Vermeersch (UGent), Dominique Verté (VUB, voorz. August Vermeylenfonds), Herman Balthazar (em. prof UGent) e.a.

Wie deze tekst wenst te onderschrijven, kan mailen naar mailto:frank.roels%40ugent.be.