Israël wil vervroegde verkiezingen in Palestina

[Lezersbrief naar Reformatorisch Dagblad n.a.v. opinie "Niemand gebaat bij scheuring Palestijnen" van prof. George Mirsky op 10 januari]

Dat niemand baat zal vinden bij een vervroegde stembusgang in Palestina is niet correct. Als deze 'bollekeskermis' zou gewonnen worden door Fatah en president Abbas, staat een Israëlische marionet klaar om de dictaten van Tel Aviv uit te voeren en zo weinig mogelijk eisen te stellen namens het Palestijnse volk. Mahmoud Abbas kan het zijn broodheren niet moeilijk maken. Israël zorgde namelijk voor de bewapening en Amerika gaf opleiding aan de elitekrachten die hem beschermen.

Abbas weet maar al te goed wat het betekent als je de joodse staat tegen hebt. Zijn voorganger Yasser Arafat, eveneens van de Fatah-partij, kreeg het eeuwige zwijgen omdat hij in het Arabisch niet alle geweld wou afzwijgen tegen de bezettingsstaat. Arafat werd vergiftigd met Aconitine uit monnikskap volgens Britse inlichtingendiensten. De substantie van deze plant lost makkelijk op in vloeistoffen en kan twaalf uur na toediening niet meer ontdekt worden in het lichaam door gerechtelijke instanties. Daar 3 tot 5 mg al dodelijk is, heeft men nog minder van het gif nodig om tot een langzame dood te komen, zoals bij de vroegere Algerijnse president Hawari Boumaddine. De Amerikanen wisten wat er met Arafat aan de hand was en hij was dan ook niet welkom in hun Mayo Clinic. Zelfs als er geen vergiftiging zou zijn geweest, heeft Israël door de slopende belegering van Arafat's hoofdkwartier zijn gezondheid verzwakt en zo zijn dood veroorzaakt.

Hoe men het draait of keert: de Israëlische regering is schuldig aan de moord op de Palestijnse leider. President Abbas verkoopt Palestina en de rechten van de Palestijnen al roepend dat we Israël moeten erkennen, om niet hetzelfde lot te ondergaan. Mocht Hamas - opnieuw - de vervroegde verkiezingen winnen eventueel samengaand met een burgeroorlog, dan kan Israël luid scanderen dat de Palestijnen onbekwaam zijn zichzelf te besturen. Het zal dan eenzijdig de grenzen bepalen van de joodse staat en enkele kruimels of bantoestans laten voor de Palestijnen. Die zelfstandige gebiedsdelen kunnen dan voortdurend worden afgegrendeld van de buitenwereld en zijn dan overgeleverd aan de internationale solidariteit. Israël wint dus altijd bij nieuwe verkiezingen ten nadele van de Palestijnen.

Met het sluiten van de Oslo "vredesakkoorden", tekende Arafat eigenlijk voor de kolonisatie van Gaza en de Westelijke Jordaanoever. Hij streek Syrië daarmee tegen de haren door een eigen koers te varen en zelfstandig te gaan onderhandelen met Israël. Vluchtelingen buiten de bezette gebieden zien dat verdrag nog altijd als verraad omdat er geen enkele waarborg instond voor de terugkeer van Palestijnse vluchtelingen. Al in 1988 erkende Arafat de staat Israël en verklaarde hij dat de PLO het terrorisme niet meer steunde. Het bracht een Palestijnse staat niet dichterbij.

Vandaag zou Hamas opnieuw het bestaansrecht van Israël moeten erkennen (over welk Israël hebben we het dan, een land immers zonder grondwet of grenzen?). Opnieuw zou men het geweld moeten afzweren en opnieuw land afstaan aan de bezettings- en kolonisatiemacht. 78 % van het historische Palestina verkwanselde Arafat reeds in zogenaamde "vredesbesprekingen". Het is dan ook een terecht standpunt van Hamas om voet bij stuk te houden en niet nog meer rechten te verkopen aan de zionistische politici zonder iets in weergave te krijgen. Ook moet er een oplossing komen voor de 3,7 miljoen Palestijnse vluchtelingen die (volgens de VN) buiten het historische Palestina in kampen leven en velen die nog verder in ballingschap leven. Alleen de Jordaanse koning verleende 200.000 vluchtelingen het Jordaans staatsburgerschap. Als joden na bijna 2.000 jaar ballingschap nog het recht hebben om terug te keren naar het Heilige Land, dan mogen Palestijnen die door oorlog maximum zestig jaar geleden werden verdreven dat zeker.

In 135 na Chr. zocht het joodse volk verstrooiing na een mislukte couppoging tegen Julius Severus. Belangrijk om weten is dat de joden uit Palestina vertrokken tot 1900 en slechts af en toe - meestal om godsdienstige reden - zich korte tijd vestigden in enige delen van Palestina. De zionisten blijven de Thora niet trouw. Het joodse volk had de Eeuwige immers beloofd zich niet in het Heilig Land te vestigen voordat de Messias is gekomen. Tot die tijd moet het joodse volk geduldig wachten in ballingschap. Maar het zionisme en Herzl dachten er ander over. Na de schurk Bar Kochba geloofden zionistische joden opnieuw een in valse messias.

Mario Bergen, Leuven