maandag, januari 15, 2007
Wapenleveringen in ruil voor milde houding tegenover Israël
[Lezersbrief aan De Standaard]
Het bericht dat de V.S. gepanserde wagens leveren aan Libanon (VRTNIEUWS.net, 13 januari 2007) doet me onmiddellijk denken aan het Amerikaanse beleid voor de regio. Om de Arabische landen te vriend te houden na wapenleveringen aan Israël, gunnen ze hen ook enkele speeltjes. Bedoeling is dan wel dat de betrokken landen zoals Jordanië, Saudi-Arabië en Koeweit in dezelfde pas als de V.S. lopen en hun kritiek op Israël milderen. Ze mogen eens luid roepen dat men de Palestijnen rechten moet geven in bezet Palestina, zoals Koning Abdullah II zich eens druk mocht maken "dat de regio binnen de zes maanden afstevent op drie burgeroorlogen (Irak, Libanon, Palestina) als men de Palestijnen geen eigen staat geeft." Maar uiteindelijk zijn het de dollars die hen doen overwegen in de pas te lopen met de Amerikanen en Israël.
De laatste jaren werd zo een militaire samenwerking met Jordanië opgebouwd. In de late jaren '90 gaf Amerika de Jordaanse luchtmacht 16 F-16's, deel uitmakend van een wapenhandel voor 215 miljoen dollar tussen Amman en Washington in 1996. Dit gebeurde nadat het Hasjemitisch Koninkrijk van Jordanië een vredesakkoord sloot met Israël. Het Amerikaanse leger houdt ook regelmatig militaire oefeningen met Jordanië. 88 km ten zuiden van de hoofdstad Amman ligt Qatranhan, een legerzone die voor deze operaties gekend is. Duizenden Speciale Amerikaanse eenheden zijn actief in Jordanië gaf Marwan Muasher, de Jordaanse minister van Buitenlandse Zaken, zelf toe in 2003. Hij sprak van 3.000 manschappen, bepaalde diplomaten haalden toen 7.000 manschappen aan. De Amerikanen trainden het Jordaanse leger in het gebruik van drie Patriot raket-afweerinstallaties die Amman en de noordelijke stad Irbid moeten beschermen. De Speciale Eenheden van Jordanië krijgen trainingen van Frankrijk verklaarde de Franse minister van Defensie, Michele Alliot-Marie, in 2004. Koning Abdullah denkt dat zijn inwoners politiek, economisch en strategisch voordeel halen uit deze pragmatische situatie. Israël en Amerika als vriend houden en tegelijk de centen binnenrijven voor het oliearme Jordanië. Maar niet alle Palestijnen - 60 % van de Jordaanse bevolking - zijn het met die politiek eens.
Mario Bergen, Leuven
Het bericht dat de V.S. gepanserde wagens leveren aan Libanon (VRTNIEUWS.net, 13 januari 2007) doet me onmiddellijk denken aan het Amerikaanse beleid voor de regio. Om de Arabische landen te vriend te houden na wapenleveringen aan Israël, gunnen ze hen ook enkele speeltjes. Bedoeling is dan wel dat de betrokken landen zoals Jordanië, Saudi-Arabië en Koeweit in dezelfde pas als de V.S. lopen en hun kritiek op Israël milderen. Ze mogen eens luid roepen dat men de Palestijnen rechten moet geven in bezet Palestina, zoals Koning Abdullah II zich eens druk mocht maken "dat de regio binnen de zes maanden afstevent op drie burgeroorlogen (Irak, Libanon, Palestina) als men de Palestijnen geen eigen staat geeft." Maar uiteindelijk zijn het de dollars die hen doen overwegen in de pas te lopen met de Amerikanen en Israël.
De laatste jaren werd zo een militaire samenwerking met Jordanië opgebouwd. In de late jaren '90 gaf Amerika de Jordaanse luchtmacht 16 F-16's, deel uitmakend van een wapenhandel voor 215 miljoen dollar tussen Amman en Washington in 1996. Dit gebeurde nadat het Hasjemitisch Koninkrijk van Jordanië een vredesakkoord sloot met Israël. Het Amerikaanse leger houdt ook regelmatig militaire oefeningen met Jordanië. 88 km ten zuiden van de hoofdstad Amman ligt Qatranhan, een legerzone die voor deze operaties gekend is. Duizenden Speciale Amerikaanse eenheden zijn actief in Jordanië gaf Marwan Muasher, de Jordaanse minister van Buitenlandse Zaken, zelf toe in 2003. Hij sprak van 3.000 manschappen, bepaalde diplomaten haalden toen 7.000 manschappen aan. De Amerikanen trainden het Jordaanse leger in het gebruik van drie Patriot raket-afweerinstallaties die Amman en de noordelijke stad Irbid moeten beschermen. De Speciale Eenheden van Jordanië krijgen trainingen van Frankrijk verklaarde de Franse minister van Defensie, Michele Alliot-Marie, in 2004. Koning Abdullah denkt dat zijn inwoners politiek, economisch en strategisch voordeel halen uit deze pragmatische situatie. Israël en Amerika als vriend houden en tegelijk de centen binnenrijven voor het oliearme Jordanië. Maar niet alle Palestijnen - 60 % van de Jordaanse bevolking - zijn het met die politiek eens.
Mario Bergen, Leuven
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten