Hamas, zoon van Israël

[Lezersbrief aan De Morgen]

Israël en Hamas lijken heden verwikkeld te zijn in een dodelijke strijd. Maar volgens verschillende huidige en voormalige Amerikaanse ambtenaren van inlichtingendiensten gaf Tel Aviv al sinds eind jaren zeventig gedurende jaren directe en indirecte financiële hulp aan Hamas. De Israëli's steunde Hamas rechtstreeks en wilden zo een tegenpool vormen voor de PLO (Palestijnse Bevrijdingsorganisatie) aldus Tony Cordesman, analist voor het Midden-Oosten van het Center for Strategic and International Studies.

Het doel van deze Hamas-steun was verdeeldheid zaaien in PLO-rangen door te kiezen voor een godsdienstig religieus alternatief. Midden-Oosten analist Ray Hania vat het samen als "In de hoop om de Palestijnse massa tegen de PLO en Arafat te keren, geloofde het Likud-leiderschap dat zij een uitvoerbare alliantie met Islamitische, anti-Arafat-krachten konden aangaan die ook de controle van Israël over de bezette gebieden zouden uitbreiden." In een poging om de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie en het leiderschap van Yasser Arafat te ondermijnen, gaf Eerste minister Menachem Begin in 1978 de toestemming aan Sheik Ahmad Yassin voor de oprichting van een "humanitaire" organisatie bekend als de Mujama. De bestaanreden van deze Islamitische beweging ligt bij de Moslimbroederschap.

De eerste Moslimse Broeders zagen het levenslicht in Egypte in 1928. Arbeiders in de door Britten bezette zone rond het kanaal van Suez waren het beu als minderwaardige Arabieren te worden beschouwd. Van een scoutingorganisatie werd het een soort vakbond en werden ziekenhuizen opgericht. Begin en opvolger Yitzak Samir zagen dan ook niet veel kwaads in dergelijke Moslimse Broeders in bezet Palestina. Ze richtten met de hulp van Mustafa Dudin - een voormalig Jordaans minister - en andere anti-PLO-leiders zoals Sheik Yassin en zijn vertrouwelingen een anti-PLO-front op. Dit gebeurde in augustus 1978 onder de naam "Village League." Israël steunde deze verenigingen via ontwikkelingsprojecten in deze dorpen. Palestijnen die samenwerkten met deze "Village Leage" en zorgden voor overvallen, onrust en het ondermijnen van het sociale stelsel kregen allerlei gunsten van de bezettingsmacht. Zo verkregen ze jobs, een maandwedde, militaire training en wapens van Tel Aviv. Sheik Yassin mocht een krant oprichten, alsook een heel netwerk van goede doelen. De verkozen burgemeesters en raden in de bezette gebieden werden onder toenmalig minister van Defensie, Ariel Sharon, opgepakt, gedeporteerd of ontslagen. Ze werden vanaf maart 1982 vervangen door Israëlische militaire officieren.

Voor Sharon moest het verkozen Palestijns leiderschap worden vernietigd. Hun misdaad was het volk verdedigen op een vreedzame, politieke manier. En het laatste wat Sharon wou was een niet-gewelddadige Palestijnse verzetsbeweging à la Ghandi die de steun van de hele wereld zou krijgen. Om niet in dit scenario te belanden werden gematigde groeperingen ontmanteld en voortdurend in discrediet gebracht door de Israëli's. Waar de jonge Sharon nog faalde om vreedzame Palestijnen overstag te krijgen voor gewelddadig verzet, slaagde hij daar wel in als Eerste minister. De volkerenmoord van 1948 en het verbod ooit naar hun Palestina terug te keren, tonen aan dat Israël nooit vrede wou met de Palestijnen. Gematigde Palestijnse krachten - democratisch verkozen door het volk - werden niet goed bevonden. De PLO en Yasser Arafat voldeden evenmin en ook Hamas, ontstaan uit het door Israël gesteunde Mujama, blijkt onaanvaardbaar voor Tel Aviv.

Opnieuw een bewijs dat Israël alleen bestaat op basis van etnische zuivering, zoals de Israëlische historicus Ian Pappe stelt. 750.000 vluchtelingen en 531 dorpen en 11 steden die werden vernield in 1948. Gelukkig.. "Er was niet iets zoals een Palestijns volk. het is niet zo dat wij kwamen en hen buiten gooiden. Ze bestaan gewoonweg niet." zei Golda Meir in de Sunday Times op 15 juni 1969. Dus waar maken we ons eigenlijk druk om?

Mario Bergen