[Reactie op artikel ' Hebben we dan niets geleerd? ' in De Morgen van 20 dec]
De vraag ' waarom moet Israël zijn belangrijkste prioriteit -vrede met al zijn buren- opzijzetten voor een buitenlandse regering' gaat in verband met de Golan in Syrië niet op. Israël zelf stelt hier de eerste voorwaarde: "Over de Golan Hoogte (Syrië) wordt niet gepraat." Dat is geen nieuw gegeven. En daar heeft de VS niets mee te maken.
Israël stelt de voorwaarden. Yuval Shteinitz (Likud), lid van de Knesset, verklaarde in een interview op de Voice of Israël: "Dit zijn de voorwaarden. Syrië moet bereid zijn de Israëlische aanwezigheid op de Golan Hoogte te erkennen. Israël kan de Golan niet opgeven. Het is het water dat wij drinken." (De Golan is vruchtbaar en waterrijk gebied).... "Ik eis van Syrië de feitelijke erkenning dat zij de Golan Hoogte niet zullen terugkrijgen, of tenminste bereid zullen zijn om hierover compromisssen te sluiten. Zolang dat er niet is, mag de veiligheid van Israël of zijn water niet in het gedrang komen." (Aljazeera.com 22.12) Hier speelt dus alleen 'water' de hoofdrol. Opmerkelijk is hier ook hoe men de zaken formuleert: ten eerste is water deel uit gaan maken van de Israëlische veiligheid. Ten tweede was de Golan vroeger Syrisch gebied, is bezet in 1967, maar is het water reeds Israëlisch geworden, alhoewel er alleen een staakt-het-vuren bestaat met Syrië, sinds de Yom Kippur oorlog in 1973. Het is verder door Israël geannexeerd in 1981. Israël moet dus reeds 'zijn' water verdedigen, en komt terug in de verdedigingspositie, waar het altijd naar toe wil. De situatie omkeren.
En Israël gaat nog verder. De Minister van Binnenlandse zaken Roni Bar-On wil de uitbreiding van de settlements aldaar (reeds 32) nog versnellen, 400 bijkomende huizen in Katzim, met reeds 7.500 inwoners. ondanks alle 'vredesgesprekken'. Hij gebruikt als argument dat de Syriërs huizen bouwen in de stad Quneitra, (hoofdplaats van de Golan), dus op Syrisch grondgebied: "In plaats van dit gebied dat reeds tientallen jaren in puin ligt met rust te laten, willen de Syriërs het bevolken..." Wat hij niet zegt, is dat Quneitra door Israël in puin is gelegd, zoals vele andere dorpen in 1967, zodat hij ook maar kan spreken van tientallen jaren!
Hetzelfde systeem werd reeds rond 1948 toegepast, dorpen vrijwillig vernietigen om de mensen op de vlucht te jagen. Toen waren het 750.000 Palestijnen, nu 80.000 Syriërs. Hun lege velden lagen op kolonisten te wachten. Dus dezelfde manier om de zaken voor te stellen: Israël mag overal settlements neerpoten, maar maakt reeds bezwaar als de Syriërs opnieuw huizen bouwen op hun eigen grond. En... geen 'vredesgesprekken' meer. Ook hier wordt de situatie nog maar eens omgekeerd.
Johan Van Hulle
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten