open brief aan de Vlaamse European Friends of Israël

[Open brief in De Standaard aan de Vlaamse European Friends of Israël]

Margriet Hermans
Hugo Coveliers
Stef Goris
Claude Marinower
Paul Wille

Beste,

Ik verneem dat U lid bent van de Europese vrienden van Israël, en dat juich ik toe, want vriendschap is een zeldzaam en te koesteren goed. Als vriend van Israël kunt U allicht dingen vertellen, die een normale burger zoals ik niet kan vertellen. Ik bedoel: als iemand dreigt zijn huis te doen ontploffen, dan kunnen zijn vrienden hem daar misschien van af brengen, maar wildvreemden kunnen de zaak dikwijls verergeren. Daarom, beste vriend van Israël, smeek ik U om uw uiterste best te doen opdat Israël zijn eigen huis niet zou laten ontploffen.
Met de acties (en "vergissingen") in Gaza, met de oorlog en de vernielingen in Libanon, met de opname van Avigdor Lieberman in de regering, bewijst Israël dat het kiest voor het recht van de sterkste en daarmee streeft Israël regelrecht naar zijn eigen vernietiging. Want vandaag is Israël sterk door de onvoorwaardelijke steun van Uncle Sam en de (niet veel minder onvoorwaardelijke) steun van de EU. Maar in de VS groeit het besef dat deze steun niet in het belang is van Amerika, en in Europa hechten wij wel degelijk belang aan mensenrechten en internationale verdragen en stijgt de verontwaardiging over de bezettingspolitiek.

Israël kan op termijn niet overleven met een defensiebudget van 20% van zijn BNP, en de subsidies van Amerika zullen vroeg of laat opdrogen. Er is maar één uitweg: een rechtvaardige vrede. Erken een Palestijnse staat achter de bestandslijn van 1949, en de Arabische staten en de Palestijnen (ook Hamas) zullen Israël erkennen. Dat staat met zoveel woorden in de verklaring van de Palestijnse premier Haniyeh in de Haaretz van 23 mei. Dat staat ook in het akkoord tussen Abbas en de Palestijnse bewegingen van eind juni (zie De Morgen van 28 en 30 juni). Luitenant-generaal Francis Briquemont (VN generaal in Bosnië) schreef het ook al in De Standaard van 28 augustus: "Om vrede te bereiken moeten de Israëli's het bestaan van een Palestijnse staat erkennen en toegeven dat de kolonisten niets te zoeken hebben op de Westoever en moeten de Arabieren het bestaansrecht van Israël binnen de grenzen van 1967 aanvaarden."

De Amerikaanse Jood Norman Finkelstein ziet het identiek in zijn boek "Drogredenen van het antisemitisme:" "Israël moet zich volledig terugtrekken uit de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook; de Joodse staat moet worden erkend binnen de grenzen van voor de zesdaagse oorlog." Wij zien het allemaal, want wij kijken van ver, maar zij die er middenin zitten zien het niet. Nu premier Olmert beweert de grenzen van Israël eens te gaan bepalen is het moment gekomen dat Olmert de hand schudt van Abbas en aan de Palestijnen de bezette Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem teruggeeft. Dan doet Israël nog altijd geen milimeter méér dan wat volgens de UN resoluties 242, 252, 446 en 452 al lang had moeten doen!

Maar het ziet er niet naar uit dat dit zonder meer snel zal gebeuren: premier Olmert beweert dat Samaria en Judea deel zijn van het "historische moederland." Vice-premier Lieberman verklaart dat de Palestijnse gevangenen moeten in zee gedumpt worden. De bouw van de apartheidsmuur op Palestijnse grond gaat maar door. De kolonies blijven maar uitbreiden, tegen de UN resoluties en tegen de Oslo akkoorden in. De wegblokkades en de afgrendelingen op de Westelijke Jordaanoever nemen toe in plaats van af. De willekeurige opsluitingen van duizenden, en pas nog de ontvoering van Palestijnse parlementsleden en ministers. De "inhouding" van Palestijnse douane ontvangsten door Israël: dat alles wijst er op dat Israël niet onmiddelijk bereid is om de stap naar vrede te zetten, en er vele vrienden met veel overtuigingskracht nodig zullen zijn om hen daartoe te bewegen.

In nood kent men zijn vrienden, Israël is in hoge nood! Er is nog een piepkleine kans op vrede, misschien kunt Ú hen overtuigen om deze kans te nemen, want vrienden durven elkaar de waarheid te zeggen. Of niet soms ?

Filip De Coene, Antwerpen