Welk vredesproces?

[Reactie op Opiniebijdrage van Lucas Catherine in De Morgen van vandaag 27 december]

"Hoe het vredesproces tot een burgeroorlog kan leiden..." Vredesproces? Waar? Welk vredesproces?
Als je het een beetje objectief bekijkt is er de laatste 40 jaar geen sprake van vredesproces. Ja, er zijn akkoorden in Oslo afgesloten, waarvan Israël beweerde dat de Palestijnen ze niet naleven, en dus lapt Israël ze ook aan zijn laars, en gaat volop verder met koloniën te bouwen. Sharon heeft dat trouwens vanaf de eerste dag gezegd toen hij premier werd: dat de Oslo akkoorden van nul en generlei waarde waren voor hem. En er was niemand die vond dat een Israëlische premier de gemaakte akkoorden moest naleven. O, en er waren ook nog een Tenet plan, en het Mitchell rapport, en de "roadmap" die allemaal een begin van een vredesproces hadden kunnen zijn, maar die stuk voor stuk straal genegeerd werden of geboycot. Door Israël zeggen de Palestijnen, door de Palestijnen zegt Israël. Maar als we het een beetje objectief bekijken dan moeten we toch vaststellen dat Israël, met zijn geweldige militaire en burgerlijke structuren, een gigantisch grotere verantwoordelijkheid draagt in het mislukken van al deze vredesplannen.

Als we het een beetje objectief bekijken moeten we constateren dat Israël elke opportuniteit om tot een vredesproces te komen de laatste 40 jaar systematisch verknald heeft. Neen, niet zozeer in woorden, Israël zégt immers ook dat ze een Palestijnse staat willen zoals de roadmap voorschrijft, maar wel in daden: door de Palestijnse autoriteit systematisch te ondermijnen, regeringsgebouwen op te blazen, ministers en parlementairen te kidnappen, infrastructuur te vernielen, meer en meer grond en waterbronnen te annexeren en de rest van het gebied op te delen in onbestuurbare niet-aaneensluitende enclaves. En er is niemand die vind dat Israël de gemaakte akkoorden moet naleven... De verkiezingen in Palestina waren in dat opzicht een perfecte valstrik. Als er geen verkiezingen werden gehouden, dan wilde Israël niet praten omdat Fatah niet representatief was. Nu er wél verkiezingen werden gehouden, wil Israël niet praten omdat Hamas heeft gewonnen. En hierin volg ik Lucas Catherine niet als hij schrijft "Een complete verrassing voor iedereen. Niet alleen voor Hamas zelf, maar vooral voor Fatah, Israël en..." Vóór de oorlog in Libanon kon je immers op meerdere Israëlische websites lezen hoe Israël zelf Hamas mee heeft groot gemaakt en financieel gesteund.

Het was wel degelijk de bedoeling van de Israëlische regering om van Hamas een tegengewicht te maken voor de PLO van Arafat, de winnaar van de Nobelprijs van ... de vrede. Het was tot voor kort voor de buitenwereld een raadsel wat Israël nu feitelijk wou: een twee staten oplossing blijkbaar niet, één groot Israël dan (het vroegere mandaatgebied Palestina) met een meerderheid van arabieren? Met de opname van Lieberman in de regering en de aanwakkering van een burgeroorlog onder de Palestijnen -Israël, dat Hamas steunde, levert nu wapens aan Abbas- weten we het nu wel. Lieberman wil de arabieren deporteren, en hij mag dat hardop zeggen. Niemand vind dat de akkoorden van Geneve moeten nageleefd worden. En Israël gaat door met de uithongering van de Palestijnen, en Europa vind dat goed, tot nu toe, blijkbaar. Maar van vredesproces zie ik geen spoor.

Het wordt de allerhoogste tijd dat de Internationale gemeenschap, dan maar met Europa op kop, Israël gaat dwingen om een vredesproces te starten. Want zelf zijn ze er blijkbaar niet toe in staat, en maken ze de zaken van dag op dag steeds erger en erger. Om het met de woorden van voormalig 'State Department counter-terrorism official' Larry Johnson te zeggen "the Israelis are their own worst enemies when it comes to fighting terrorism. The Israelis are like a guy who sets fire to his hair and then tries to put it out by hitting it with a hammer."

Pol Van den plas