Palestina: land van melk en honing

[Lezersbrief aan Het Parool]

Om de werkelijke schade die Israël heden aanricht tegen het Palestijnse volk, zoals het Gaza bloedbad en de dagelijkse bezetting van Palestina in te schatten, moeten we even terug in de tijd. Palestina was geen "land zonder mensen voor mensen zonder land" zoals Zionisten beweren. Evenmin klopt de mythe dat Palestijnen nomaden en halfnomaden waren zonder cultuur en beschaving. Er was een golf van bouwactiviteiten in Palestina met imposante kerken en mozaïeken. Riwaq's Register van Historische Gebouwen in Palestina bevat 50.320 historische gebouwen van de Gazastrook over de Westbank tot Jeruzalem. De meeste gaan terug van de laat Ottomaanse tot Britse Mandaadperiode (1700-1948).

Toen het koninkrijk van Byzantium door Arabieren werd onderworpen bleven gewone Palestijnen het land bewerken, ook al was de eigendom overgegaan naar grote eigenaars, de Keizer, de gemeentelijke autoriteiten, godsdienstige organismen zoals kerken enz. Palestina was niet onderontwikkeld voor de eerste joodse nederzettingen kwamen. Muqqadisi, een inwoner van Jeruzalem, beschrijft het land in de tiende eeuw: "De landbouwopbrengst was bijzonder overvloedig en gewaardeerd: fruit van elke soort (olijven, vijgen, druiven, kweeperen, pruimen, appelen, dadels, okkernoten, amandelen, jujubes en bananen), en gewassen voor verwerking (suikerriet, indigo en sumac) werden uitgevoerd. Maar de delfstoffen waren even belangrijk: de krijtaarde, het marmer van Bayt Djibrin, en de zwavel ontgonnen in de Vallei van Jordanië, om nog te zwijgen van het zout en de bitumen van het Dode Zee. De steen, die in het land gemeenschappelijk was, werd over het algemeen het meest gebruikte bouwmateriaal voor steden van om het even welk belang." En hij schrijft verder: "Palestina wordt water gegeven door de regens en de dauw. Zijn bomen en zijn geploegd land vergen geen kunstmatige irrigatie. Palestina is het vruchtbaarst van de Syrische provincie." Ook bevatte de Dode Zee zeer veel mineralen zoals fosfaat, uranium, glaszand, kaolinklei, oker, gipslagen, zwavel, asfalt, koper enz. De Duitse geograaf Alexander Scholch besloot dat tussen 1856 en 1882 "Palestina een vrij groot landbouwsurplus heeft dat in naburige landen, zoals Egypte en Libanon op de markt werd gebracht, en meer en meer uitvoer naar Europa veroorzaakte. Deze uitvoer omvatte tarwe, gerst, dura, maïs, sesam, olijfolie, zeep, sinaasappelen, groenten en katoen. Onder de Europese importeurs van Palestijnse opbrengst waren Frankrijk, Engeland, Turkije, Griekenland, Italië en Malta."Palestijnse tarwe heeft een historische en belangrijke rol in internationale handel gespeeld. Volgens Paul Masson, een Franse economische historicus, hielpen de tarwetransporten van de Palestijnse haven van Acre om zuidelijk Frankrijk van de hongersnood te redden bij talrijke gelegenheden in de zeventiende en achttiende eeuw.

De joodse en nadien Israëlische kolonisatie stal deze rijkdom van het Palestijnse volk en vernielde ze. De stelling dat Zionisten "de woestijn deden bloeien met rozen" is een mythe. Palestina had toen al hoogstaande landbouwtechnieken, die men zelfs in Florida overnam in de teelt van appelsienen en lemoenen. Sinds de kolonisatie verdween al die rijkdam en werd het Palestijnse volk armer en armer, verloor het zijn huizen, dorpen, rijke economie door bezetting en verdijving van de landbouwgronden. Wetende welke rijkdom Palestina had en wat er nog van overschiet na bezetting door een zionistisch beleid, kan men pas echt de enorme schade inschatten die deze overheersing met zich meebrengt.

Mario Bergen, Leuven

* Link: http://www.palestine-encyclopedia.com/